E isto? É home, muller, ou bicho?

Levo uns días a barrenar na idea de escribir un texto alusivo aos anuncios intelixentes. Non é o adxectivo o que vou discutir, pois anda bastante desvalorizado e as palabras nestes últimos tempos teñen mudado ás alancadas de significado, ata o punto de que cómpre escoller con sumo coidado o insulto que se dedica ao próximo, non se vaia caer na incorrección política ou lingüística.

Neste mundo dominado polas cámaras, non podía tardar a publicidade en recorrer a elas, non para as dirixir sobre o obxecto, como se fixo até o de agora, senón para enfocar o suxeito, tranformándonos en “cazadores cazados” (ou xa eramos?), dito doutra maneira, virando o suxeito en obxecto (ou xa era?). De aquí á nada, cando unha persoa se deteña ante un anuncio, este vai detectar se aquilo é home ou muller, ofrecéndolle os produtos que mellor se adecúen ao seu sexo. Din os fabricantes (que van dicir, se queren vender o sistema?) que atina nun 85-90 por cento dos casos, se ben escorrega máis na hora de perfilar a idade, repartindo as masas a vulto en tres montes: adolescentes, mozos (nótese que “mozo” hoxe abrangue desde 18 ata os 45) e maiores.

A verdade, tanta vídeovixilancia, xa me está tocando un pouco a moral, sobre todo porque me obriga a andar decote adobiada como para un casamento, ata cando vou ao monte a pasear cos cans, non vaia ser que me sobrevoe o helicóptero dos servizos de protección forestal, inmortalizándome feita un bandallo. (Tempos aqueles en que abondaba saír coa muda limpa!) Pero estoutro avance da decadencia occidental (e oriental, é cuestión de días) preocúpame nun grado moi, moi superior.

Os que non me lean acotío —que sei que son poucos pero máis ca os que me len acotío— talvez non saiban que quen se achega por primeira vez a min, tende a levarse a engano, máis por prexuízos (preconceitos, meus tugas!) do que por malicia da miña parte. Culpa teño de que me encante ir en moto, xogar ao hoquei sobre patíns, andar cuns tenis vermellos de malote (unha miña sobriña dixit) e ata que aproveitase a rapar a cabeza en canto me caíron dous pelos coa quimio? Do resto, aquí unha é tan muller, que ás veces ata me asusto cando me vexo en coiro diante do espello. Pero, claro, iso como llo explico ao anuncio cando me ofreza, que sei eu!, un seguro médico privado que regala —promoción de crise— unha exploración gratuíta para a prevención do cancro de próstata, só porque me colleu co casco posto e non se apercibiu dos meus peitos suavemente modelados e ergueitos e da miña cintura fina, que non desmerecen ante ningunha princesa de conto sensible aos garavanzos?

E logo que hai persoas moi susceptibles —non é o meu caso— e o anuncio dun produto de hixiene feminina, se pilla a potencial compradora nun deses días fatídicos que os publicistas porfían en pintar de rosa e con asas pero nos que ás guichas só lles apetece cometer asasinatos a discreción, porque ademais hai que aproveitar que é atenuante, pois o mesmo se ofende pensando que a chaman porca e nunha arroutada rebenta a pantalla dun taconazo —e tampouco falo por min, nótese que falei en terceira persoa, que xa superei esa fase e agora estatisticamente entro no grupo de “señoras deprimidas porque xa non poden ter fillos que desgraza tan grande que xa non vale unha para nada en perdendo a sagrada función de procrear”.

Pero, claro, se cadra non teño dereito a pedir milagres a un anuncio, cando nin sequera un camareiro é quen de distinguir a fonda feminidade do meu espírito cando paso ao seu lado ou algún blogueiro persiste en me considerar macho-man só porque son feliz cunha moto a me fungar (uf, arrenégote pecado!) entre as pernas.