Acoutamentos teatrais

A cuestión é elixir un título raro. Chego á librería e tras esculcar nas mesas de novidades —cabeciña!, non ves que é teatro, muller?—, recorro á dependenta —divago sobre a diferenza entre ser dependenta ou dependente, e non falo de sexos, senón de palabras invariables en canto ao xénero, pois nese momento, son (tóxico) dependente da dependenta. Timidamente solicito o último libro —non me lembra o nome, minto— do r.r. —feisbuqueiro fervellasverzas, que mudou de casa porque a Alicia alí xa non lle crecía, seica, e non quero saber de metáforas...—, que logo aparece na pantalla do ordenador e que a señora que me atende le sin escrúpulos de conciencia. Respiro. Ese, ese, digo, sen me atrever aínda a darlle consistencia aérea ás letras. E como o vulto me parece escaso —cabeciña!, non ves que é teatro, muller?—, pido unha ración de dicionario en dous volumes —todo letras negras, sen apuntamentos vermellos, nin subliñados amarelos, alá vai o meu labor de formiga ao garete.

E leo: personaxes poucos para quen interrompeu a lectura de Guerra e paz por isto —cabeciña!, non ves que é teatro, muller?—, en concreto tres. Hai un home alto e xordo e un home baixo e cego: o primeiro ama os caracteres; o segundo adora os sons. Os dous gozan da vida, da liberdade que lles outorgan as limitacións que non senten, afeitos a contemplar o mundo desde unha perspectiva de seu, non dunha acoutada por outros. Até que... aparece a terceira pata do banco, que é todo canto se pode ser, carente de afectos e defectos, en efecto: o interfecto perfecto... ou non. Porque pensar é malísimo para a saúde mental. Aí está a clave, aí e no muro transparente, verde, que eu imaxino da cor das botellas da água das Pedras (Salgadas) —agora entroume sede de auga con borbulliñas, cóxegas— para entender o título —que sigo sen me atrever a pronunciar, tanto que até o google porfía en dicir que se será que procuro non sei o qué que non procuro, incrédulo ante o que lle pido que procure!, pero, que esperabas?, cabeciña!, non ves que é teatro, muller?, e en galego!— e a colaxe do inicio, unha canción de fondo —con cuxa letra tampouco se dá maña o cego, o cal me redime do desacougo vacilante ante a articulación fonética do título— ou un himno —abismo sideral entre as melodías.

Demoro na cursiva das notas sempre, e xa ao final nos textos que a escenificación desbotou, talvez por longos, case monólogos, regalía de quen pasa follas de papel, páxinas... como as tomas falsas dun filme, recuperadas entre os créditos, por decisión propia —ou non?