Ao Xoán Lobo Vieira só houbo dúas persoas que o quixesen. Un foi un mariño mercante ao que coñeceu nos 17 anos seus, home feito, enxuto, de todas as barbas, bonitiño e limpo, a manicura esmerada, educado e coñecedor de mundos e mares. E cariñoso: unha alfaia que até para xenro de prol daba se houbese sogra que o pretendese. O Xoán Lobo Vieira, no seu adolescente pensar, perdeuse de amores por el e foi correspondido, de facto, en perdición de amores polo mariño, o mariño mercante, o seu Sinbad, náufrago de mil illas-palabras.
Un día de finais de verán ou principios de outono, coa maré alta, o mariño colleu un avión rumbo a ninguén se lembra onde para embarcar rumbo a quen sabe xa. O Xoán Lobo Vieira, no estudio de Vilamormallo, aprendiz da vida, escribiulle unha carta chea de verbos, adverbios e substantivos escollidos un por un, agarimados, bolboretas prendidas con alfinetes crueis ao papel. El respondeu cos tópicos que lle aprenderan na escola dos poucos saberes, alfabeto e arimética, comas coma vómitos: "Pola presente, espero, que esteas ben, de saúde..." O Xoán Lobo Vieira non continuou a ler, coa desilusión esganándolle o alento. Decidiu que para a próxima había namorar cun poeta. E botou ao lixo a carta e a paixón.
Anos despois, de regreso a Vilamormallo, cruzouse por acaso co poeta e recoñecéronse nos ollos brillantes de timidez e un punto de alcol. Era bo mozo, alto, de barbas tamén (que andazo!), moreno e falangueiro, do seu tempo. Escribíanse cartas e namoraban á distancia habitándoa de superlativos. Por fin quedaron para se encontraren. El petou na porta do estudio, sentou no sofá, falaron de literatura e tomaron café con leite e torradas. Ao Xoán Lobo Vieira, entre recitados, esguellóuselle a vista para os dedos do poeta: mudoulle a expresión e a conversa. O poeta nunca soubo por que partiu as peras con el. O Xoán Lobo Vieira nin morto esqueceu a terra negra acubillada nas uñas do poeta.
No cuarto de baño o espectro contempla os dedos que xa non ten, recorta as uñas e límaas devagar sen barullo, mentres repasa no itinerario abandonado da vida, as mans delicadas dos poetas todos que amou sen que o amasen.
8 comentários:
um idealista o Xoán Lobo Vieira...
não agarrou qualquer amor...
ficou agarrado à mão...
Pois, Kapikua, o XLV, depois de rejeitar o amor das únicas duas pessoas que o quiseram, passou o resto da vida na procura de poetas de mãos cuidadas e encontrou-os, mas eles não o amaram.
Encantou-se com as mãos de poetas...
e amou, com as suas, as mão que nunca foram dele!
Mãos lindas e cuidadas ele tinha. Afinal só lhe faltou ser poeta para se amar como ninguém o amou, Kapikua.
Beijo
Esse Xoán tem algumas semelhanças comigo: gosta de homens e não esquece unhas sujas... (`_^)
Beijoquitas!
Hehehe! Então podemos organizar um grupo no féisbu, Teté, se os mortos se podem fazer fãs, é claro. `_^
Partir as peras?. non me queda de todo claro o significado da expresión.
En todo caso, que é o que non gosta do poeta, as mans sucias ou a extracción social ou ocupacion que iso da a supoñer.
Reparto de bens, Couselo?
Se a ti che parece que ter terra negra nas uñas (ninguén falou de mans sucias!) indica unha certa extracción social ou unha ocupación é interpretación túa, lexítima, iso si.
A min só me parece falta de hixiene.
Enviar um comentário