Nada que perder

Estes dous últimos días teño levado compañía feminina ao cinema. Ela apúntase a un bombardeo a condición de que sexa nocturno e de artificio colorido. A bomba de onte non era pólvora mollada, ardía e queimaba. Por iso, ela, a cada pouco, sobresaltábase na butaca e tapaba o rostro coas mans, entreabrindo os dedos (non o negues, que te vin, na penumbra da sala). E eu dicíalle, acouga, rapariga, que é filme: a realidade é ben peor (eu a dar ánimos non teño prezo), ao cabo, cando descendan os créditos a rodar, marchamos tan panchas para a casa, cama á espera, máis ou menos quente. Ese é meu mecanismo de defensa contra a barbarie: distanciarme, pensar que o líquido de cor vermella que o invade todo, que cheira até, que se apalpa case na súa viscosidade pegañenta, non é sangue-sangue: o sangue-sangue está na rúa, non nunha pantalla; que a voz áspera do Tosar, espléndido, non é a propia del, senón a dun asasino calquera dos que habitan as prisións sen nada que perder, aínda que lles reste un cacho de corazón sen ollos e intelixencia abondo para distinguir os covardes (fantástico o breve duelo dialogado cos presos de luxo, moeda de cambio). E así, vaise soportando a tensión constante, a brutalidade, a desesperanza, a transformación involuntaria do funcionario que salta nun segundo dun bando ao outro, porque a vida é moi puta ás veces e non sempre equilibra, meu amigo, non sempre.