O canto do pisco

Polas mañás mentres tomo o café, escoito na radio as noticias para me informar do que acontece fóra. Hoxe apagueina porque me impedía percibir a voz do que me acontece dentro. A existencia, pódese resumir nunha partida de solitario ás cartas, en que unha xoga contra e a favor de si. Ás veces, na baralla só aparecen cartas baixas e a min, cismática e negrumenta, dáme por concluír que así non hai posibilidade ningunha de gañar. Desasistida de ánimos, desangrada e mortecida, dimítome. Xorde entón a conciencia encarnada na figura dun transmontano bruto a musitarme que mesmo con cartas baixas, sempre hai algunhas máis altas ca outras. E logo e sobre todo, advírtelle xa de alto a esta media galega burra, que están os comodíns, que trastocan as probabilidades boas de poucas a moitas: o da Medicina (chamado tamén sistema sanitario público) e os dos Amigos (así mesmo coñecidos polo nome de abrazos e caldo morno, mesturadamente). Aí detéñense o ruxerruxe morriñento e o tintinar teimoso da chuvia. Os ouvidos abríronse de novo ao exterior.

Nese silencio estaba, cando se me filtrou o canto do meu pisco residente contra o neboeiro que aboia polo eido adiante. O pisco é unha ave-paxaro de corpo latexante pardo, de rostro e peito vermellos e ollos desmesurados de cor negra acibeche, abombados, sensibles. Ao pisco a natureza pídelle que cante nas mañás cincentas de inverno. E canta.