Non sei ver o que non me interesa ver, o que descabe das certezas poucas que me quedan... que me quedaban: xa a partir da tarde de onte creo que me morreron todas. Tal vez o derrubamento doutros edificios em aparencia sólidos, en plural, non me abala. A destrución que se usa en singular, senlleira, esa si me quebra: anda a dor repartida ao meu redor e féreme o que a eles -que de repente son dous e aínda nin saben como- os fere.
Os sinais estaban escritos por todas partes, gritando en letras grises diminutas, no baleiro das ausencias, na penumbra da casa, na brevidade das respostas... Desatendín os sinais porque non entraba nos meus cálculos de futuro tanta evidencia. Por iso ando para aquí de mañá cedo a cargar e descargar culpas e desculpas. Chove tanto.
2 comentários:
Ánimo, que xa o fin do mundo está ás portas e non cómpre que o día se escureza máis. Sei que unha cousa é predicar e outra dar trigo, pero sempre hai saídas.
Claro, Kaplan, non vai haber saída?! Pero polo de agora chove e venta nesta contorna.
Os ánimos, conste, sempre se agradecen.
Enviar um comentário