Receita para adiar máis un día a compra

Onde vai xa que da neveira sumiron os iogures e só lle abro a porta para sentir o frescor na cara a aboiar de calor e desleixo. Petisco aquí e alá para compor un menú de migallas e restos: una lata de atún baixo en sal ou o derradeiro toro de peixe conxelado, as ídem ervellas ou unha cenoria mirrada, arroz ou pasta que ameazan xa cun alarmante fin de existencias e a froita do eido, ende ben, que non me falta. Velaí, entón, que nesta desolación alimentaria aparéceme o veciño co agasallo duns tomates (vexetais, non me sexan mal pensados, que non estou para chanzas), que eu non sei se será a fome de comer verdades ou a desgana de ir á compra pero morrería así á fronte dunha prata deles, nun baño de aceite denso transmontano, un orballo de tomiño e albaca e as pingas finais de vinagre (meu, de por min co viño que non bebín e o oxíxeno que non respirei criado) a sobrancealos. E pan para mollar, claro.