Carta aberta ao Josito (un dos meus J)

Sei que has de andar ao axexo, agardando ver o teu rostro aquí a navegar o mundo, na grande estrea da moto do domingo compartida aí co Condado, que exerceu de compás nunha excursión sen mapas nin GPS á procura dun pan de noces e pasas que non atopamos: non me obrigaras a posar nela, estabas aquí agora inmortalizado, con toda a mentira desenmascarada da miña cadea de transmisión presuntamente rota nun lugar no que nin sequera estivemos (claro, claro, tiña que ser a miña, escusa ideal da fráxil muller sobre tremendo cabalo, que ía incitar a conmiseración e que xustificase a túa ausencia na paparota do sangregorio).

Espero que se chegaste á casa san e salvo, non te quebrasen as pernas dunha paulada, que a próxima vez que fagas o cristo enriba da moto, no camiño a Covas, quero eu ter a máquina pronta, pois na retina non fío para fixar os dentes de envexa que me trabaron nas rodas. Ai... eu, que malamente solto unha man, se solto as dúas e me poño en pé había de aprender o que é voar e bater no asfalto nunha mesma lección. Tentada estiven, conste, á calor do viño verde que lle mandamos na despedida, a tomar algunha que outra curva en liña recta. Pero logo pensei que aínda nos queda moito muíño de vento que contemplar xuntos (se antes "alguén" a ti próximo non dita unha ordenanza municipal que prohiba a saída de motos do concello de Pombalnoseixo en días bonitos).