quarta-feira, 30 de dezembro de 2009

Zafarrancho!








Maid de Marc Sijan (USA) na XV Bienal de Vila Nova de Cerveira




Hoxe vacacións (?!) forzosas. Non queda outra. Créanme: preferiría quedar tan ricamente aquí diante do ordenador, a traballar arreo, coas miñas escapadiñas polos blogues, ou até as espreitadelas no botafora do feisbu (bf-fb). Pero non pode ser. E canto máis penso en todo o que me espera, menos gana teño de levantar o cu. Polo pronto, vou ir gardando en carpetas baixo sete chaves as personaxes de mal ou ningún vivir que me acompañan acotío. E veña, a pór lavadoras, a pasar a aspiradora, a facer camas, a cociñar, a dar un repaso á cubertería, á vaixela e á cristalería para dez persoas (só?, dirán algúns; un noventa por cento máis do habitual, digo eu). Ah, si, o máis importante, a preparar un abrazo grande enorme pequerrechiño para a Ana, que chega hoxe, e xa me tarda! Isto, se non é chocheira de avoa, non lle anda lonxe.

terça-feira, 29 de dezembro de 2009

Vêm aí










Pois, este ano a família decidiu maioritariamente que celebrava o fim de ano na minha casa, se não me importava. E é claro que me importo. Se não me importasse eles podiam ir celebrar o fim de ano à casa do... Então, quando me ataca o stress e descubro que está quase na hora, vou comprar qualquer coisinha para preparar o jantar (e o pequeno almoço e o almoço do dia seguinte, suo em frio) e faço contas: terei lençóis para todos? Não. E camas? Também não. (Sempre está a opção de manda-los a dormir com os cães, os animais são meigos e aquecem-se uns com os outros. Muitas vezes eu já tive vontade de ir dormir com eles... Se fui não fui é comigo, não queiram saber tudo de mim.) Toalhas, copos, pratos, talheres? Sim. Pena, este era um bom pretexto, com a gripá e tal não era coisa de partilhar os copos. E digo, podia desaparecer, deixar a chave no vaso da entrada (E tenho vaso na entrada? Não) e um bilhete a avisar que me sequestrou à última hora uma célula de Al-Queca), que fiquem à vontade, celebrem, comam as uvas, brindem e deixem tudo limpinho quando forem embora. Talvez para o ano. Neste ainda os aturo. Veremos.

E as saudades todas de quem já não está.

segunda-feira, 28 de dezembro de 2009

Dessonhar ternuras










Ele mentiu-lhe ternuras para melhor passar o dia. Ela, desistida, deixou-se segurar pela cintura contendo o alento para não afogar tão logo, que as águas eram fundas e turvas, povoadas de algas castanhas, viscosas, tentaculares. Os espinhos das rosas que lhe ofereceu feriram-lhe as mãos, como se chorassem pedaços líquidos de vida, enquanto os tubarões sorridentes, dentudinhos, à espreita, abanavam a cauda.

sábado, 26 de dezembro de 2009

Treboada (8)










De madrugada, instalado no ultramundo, mentres os lóstregos fendían o firmamento e agardaba o estalo que lle acelerase o corazón ausente, síndrome do membro amputado en corpo ningún, Xoan Lobo Vieira recuou á infancia. Fascinábano as treboadas.

Naquel país, era o vento cálido de agosto o que traía o primeiro sinal: recendo á terra húmida que pairaba na atmosfera, invadindo o olfacto de prognósticos:

-Vai chover!
-Vai mesmo.

E caían chuzos de punta que se quebraban contra a secura do solo corteado. Xoán Lobo Vieira gabeara á ancha meseta da cociña para contemplar pola fiestra o espectáculo gratuíto de auga e luces. Tanto lle tiña a frialdade do mármore nos xeonllos cartografados de cicatrices. Estaba cos ollos presos no patio alagado, no fume de vapor abrancazado que se erguía sobre a terra quente, coma nos contos que lle aliviaban o camiño á escuridade nocturna. Pingas que rebotaban e ascendían para caer de novo, pingas que repenicaban contra o metal do canalón, pingas que batían contra as tellas e as baldosas, e as outras, silandeiriñas, sobre o barro branco calcario, construían unha orquestra de tamborileiros discordantes contra o remusmús fungón das oracións á santabárbarabendita de fondo con que as vellas, coñecedoras do poder destrutor dos raios, escorrentaban os temores, tecendo un tapiz de roncón gregoriano.

Plin! cantou a derradeira gota na lata de galletas, bebedoiro de galiñas e aves residentes. O meniño Xoán Lobo Vieira recuou dun pincho para baixar da meseta e bateu no medio e medio das canelas contra o bordo do mármore. Ao recordalo quixo tragar cuspe e engulir as bágoas, pero os mortos carecen de corpo en que albergar líquidos derramables. Da ferida fonda que se lle formou na perna dereita abrollaba sangue e dor; na esquerda había apenas unha raspadela nin merecedora dun salouco. O don Braulio, o médico, que vivía ao lado, fíxolle logo a cura e colocoulle unha venda, leu o ABC e dixo, como era o seu costume, cen veces adeus antes de marchar. Daquel concerto quedoulle para a vida na pel apegada ao óso unha marca en forma de triángulo e unha coviña leve, coma a entrada nun diario.

sexta-feira, 25 de dezembro de 2009

Acoutamentos teatrais













A cuestión é elixir un título raro. Chego á librería e tras esculcar nas mesas de novidades —cabeciña!, non ves que é teatro, muller?—, recorro á dependenta —divago sobre a diferenza entre ser dependenta ou dependente, e non falo de sexos, senón de palabras invariables en canto ao xénero, pois nese momento, son (tóxico) dependente da dependenta. Timidamente solicito o último libro —non me lembra o nome, minto— do r.r. —feisbuqueiro fervellasverzas, que mudou de casa porque a Alicia alí xa non lle crecía, seica, e non quero saber de metáforas...—, que logo aparece na pantalla do ordenador e que a señora que me atende le sin escrúpulos de conciencia. Respiro. Ese, ese, digo, sen me atrever aínda a darlle consistencia aérea ás letras. E como o vulto me parece escaso —cabeciña!, non ves que é teatro, muller?—, pido unha ración de dicionario en dous volumes —todo letras negras, sen apuntamentos vermellos, nin subliñados amarelos, alá vai o meu labor de formiga ao garete.

E leo: personaxes poucos para quen interrompeu a lectura de Guerra e paz por isto —cabeciña!, non ves que é teatro, muller?—, en concreto tres. Hai un home alto e xordo e un home baixo e cego: o primeiro ama os caracteres; o segundo adora os sons. Os dous gozan da vida, da liberdade que lles outorgan as limitacións que non senten, afeitos a contemplar o mundo desde unha perspectiva de seu, non dunha acoutada por outros. Até que... aparece a terceira pata do banco, que é todo canto se pode ser, carente de afectos e defectos, en efecto: o interfecto perfecto... ou non. Porque pensar é malísimo para a saúde mental. Aí está a clave, aí e no muro transparente, verde, que eu imaxino da cor das botellas da água das Pedras (Salgadas) —agora entroume sede de auga con borbulliñas, cóxegas— para entender o título —que sigo sen me atrever a pronunciar, tanto que até o google porfía en dicir que se será que procuro non sei o qué que non procuro, incrédulo ante o que lle pido que procure!, pero, que esperabas?, cabeciña!, non ves que é teatro, muller?, e en galego!— e a colaxe do inicio, unha canción de fondo —con cuxa letra tampouco se dá maña o cego, o cal me redime do desacougo vacilante ante a articulación fonética do título— ou un himno —abismo sideral entre as melodías.

Demoro na cursiva das notas sempre, e xa ao final nos textos que a escenificación desbotou, talvez por longos, case monólogos, regalía de quen pasa follas de papel, páxinas... como as tomas falsas dun filme, recuperadas entre os créditos, por decisión propia —ou non?

terça-feira, 22 de dezembro de 2009

Invernía










E se non sucede nada, que conto? Só que ir en coche á Cidadeabertaaomar non rende? De catro recados que tiña que facer, cumprín con dous. Aínda ben, os imprescindibles: médicos, receitas e tal (tal é libros: hai unha librería preto do hospital, deberan prohibilas). As salas de espera xa non son o que eran. E iso que hoxe había atraso, pero que rabia!, non foi así tanto como para que me dese tempo a rematar o drama! que traía quente nas mans. E os pacientes, que agora chaman usuarios, nin se alporizaron, se cadra pola inminencia do Nadal. Mágoa, sempre daba para contar algo. Que que fixen entón? Volver coa mochila cargada de libros e medicamentos, para subsistir un mes, psíquica e fisicamente. E un dicionario pesado que me deu para cismar mentres subía a pendente ata o párking, acorando: será certo que ando mal de glóbulos vermellos? Ou é só que perdo fondo? Eu poríame no mellor, pero xa non distingo o peor do mao. Que tráxica ando, xa me vale. Nin que fose inverno.

domingo, 20 de dezembro de 2009

As aparencias (7)










Xoán Lobo Vieira mirouse no espello. Naturalmente non se viu. O que viu foi o eido que había tras a parede que había tras o espello. Viu as árbores e tras as árbores, os montes; tras os montes, o mar; tras o mar, un continente, mar e máis mar, outras terras, estrelas punteando un lonxe infindo en que o día xa era noite. Do que el fora, transparencias só. Tivo que se imaxinar, definirse o contorno, os ollos rebuldeiros, o sorriso ausente nas comisuras caídas da boca desdentada, perplexo. Até que...

Achegouse á mesa de cabeceira. Estaba alí aínda. Colleu o vaso e volveu para o cuarto de baño. Baleirou a auga choca polo sumidoiro da pía. Abriu a billa e lavouna ben lavada. Logo colocouna no sitio como se aínda existise sitio onde colocala. Virouse de novo para o espello, viuse ao cabo. Era só dentes sustentados na nada do corpo distraído contra a paisaxe de froiteiras, cumes, océanos, américas e asias, universos. Entón ocorréuselle unha idea. Quitou do armario o traxe dos domingos e vestiuno, calzou os zapatos novos e as luvas de coiro, axeitou, escorándoo, o chapeu de feltro por onde fora a cabeza. Abriu a porta da rúa, a inseguridade a preceder os pasos. Os farrapos da primeira nevada do ano pousáronlle nos ombros coma bolboretas brancas, xarelas. E púxose a camiñar finxíndose xente, perseguido por un rastro ben nítido de pegadas.

sexta-feira, 18 de dezembro de 2009

De pouco durmir e moito respirar










(avanzar)
Son as dúas menos dez da madrugada cando sae de min a cidade. Na radio fálase do regreso de Aminetu Haidar a El-Aaiún, de que ao día seguinte se vai debater no Parlamento catalán sobre a prohibición das corridas de touros. Quedo por aí, coas boas noticias, e poño o disco de Tótrips, Guitarra 66, que veño de escoitar, en directo, plugged e unplugged, pola brava, na sesión de Quintas de Leitura. Canto, ás veces, diva soprano, para me manter esperta. Total, ninguén me ouve.

(rebobinar)
Non pensei que poesía fose inmateria de atraer masas e funo deixando para o final, até que entrei en pánico de berbequí motorizado. E se chego e non hai entradas? 100 quilómetros ilusionados máis 100 quilómetros desilusionados suman nada. Por iso, as nocas, tímidas, petaron na porta e a voz pola punta dos dedos gritou, maxia das mans completa: Hai alguén aí?!

  • Não há alguma maneira de reservar bilhete? É que eu queria assistir, mas tenho de fazer 100 km (de ida e outros tantos de regresso, obviamente) e vou com o tempo justo. Se depois chego aí e está a lotação esgotada, morro mesmo no sítio (sempre é uma chatice morrer às portas dum teatro).

E do outro lado responderon a Patrícia e o João (e eu tan-tan obrigadísima desde aquí a eles), que non, que non se podía consentir tal drama perralleiro en local nobre, calculando o desastre, imaxino, que ía causar certamente incomodidade aos asistentes e, quen sabe?, incluso un atraso na impreterible hora marcada de inicio da sesión, eu xa imaxinando os efectos pésimos do óbito, sobre min principalmente, que ao cabo é case inverno e a putrefacción é lenta.

(deter)
Silenciada a guitarra, entrei na casa, cos libros flamantes a cubrir o baleiro da noite pouca que me restaba, e ti, nin caso, negándome, negándome.

Custa-nos respirar,
a paixão exige-nos que nos
abandonemos à ideia de uma asfixia:
eu sem ti não posso assinar
o tempo,
preciso dos teus
olhos
de cidade devassada.*

E un plus inesperado, agasallo de minutos versos como estrondosas plumas de guacamaio (ai, ai, o Oscar Mourave musitándome...)

agora eu era linda outra vez
e tu existias e merecíamos
noite inteira um tão grande
amor

agora tu eras como o tempo
despido dos dias, por fim
vulnerável e nu, e eu
era por ti adentro eternamente

lentamente
como só lentamente
se deve morrer de amor.**

________________
*Cerco voluntário. Vasco Gato. Cadernos de Campo Alegre / 13
**o resto da minha alegria. valter hugo mãe. Cadernos de Campo Alegre / 7

quinta-feira, 17 de dezembro de 2009

Manteiga e noces










Agora entendín por fin aquela historia toda da manteiga, do tango e París France. Mira ti por onde fun descubrir que era unha lección de gastronomía. Confeso: saín un tanto así enxoada, co colesterol ofendidísimo e o J (un dos meus J, ollo, non o único nin todos) soñando cunha mesa ben abastecida e tentando persuadirme de que teño que montar unha cociña industrial. Eu, que un día si e outro tamén como lavado e só comigo? Pero é que ao J encántalle ver os outros a edificar os soños del, por iso non lle levo moito a contra. Limítome a non lle facer caso ningún e a convidalo a un caramelo. Total, que a película, fóra a manteiga e a voz lixeiramente estridente da dobradora da Meryl Streep, que me fura os ouvidos delicados con que esta miña idade madura tirando a podre me agasalla, está entretida. Nada que me mude a visión do mundo, nin me conmova, pero a compañía era agradable (o rapaz é bonito) e ademais tróuxome unha saquiña de noces de León, que son boas para o colesterol, disque, na súa xusta medida. E así xa compensa.

quarta-feira, 16 de dezembro de 2009

Exorcismo










Agora a soidade apégase, disque. Non entendo ben o funcionamento dos mecanismos dese devorar nos outros a temperatura cálida dos corpos. Se cadra é simple: a renuncia á compañía por uns desacompaña no próximo, afastándoo do mundo humano, arrimándoo aos reinos da irracionalidade: trebellos interactivos, animais aglósicos, plantas osixenantes, cogomelos plácidos, microorganismos simbióticos. Pero, francamente, desconfío de que sexa ese o proceso. A soidade, se acaso, reprodúcese no mesmo ser que a alimenta, medra, invade coma un tumor —sen entrarmos en malignidades—, espállase até os dedos e as orellas. E aí detense, que non hai mais carne en que prender. Non creo eu que sexa microbio de transmisión aérea, alado nin leve, a través de espirros, nin de contacto, apalpantemente. Se me preguntasen a min, diría —pero xa digo, só se me preguntasen— solemne: A soidade é un problema corporal interno, que non chouta de cabeza en cabeza como os piollos, moito menos coma os seus curmáns patos das pudibundas partes peludas, ai iso non!, nunca. É máis do estilo bicha solitaria, a propósito, okupa egoparva e cega, tanto que se nutre matando aquilo que a mantén vital e rillante: a miña estrutura sólida. O maxín, porén por iso, ten outros recursos: redacta cartas, ou poemas, ou relatorios filosóficos. Escribe, pronto, ou soña de alto, se vai frío: isto é, prolóngase comunicante expreso, desabafa, cospe monstros e belezas, para quecer un chisco os pés.

terça-feira, 15 de dezembro de 2009

Sincronía







A Lima co seu amigo Roque, que botou uns días de campamento de outono.

segunda-feira, 14 de dezembro de 2009

E se foses morrer mañá?


Recoñecerse nos xestos: contemplar pola ventá o mundo que camiña cando o propio está para se deter, nin que as paisaxes sexan tantas e outras; traspasar rostros, crear historias, e quecer as mans agarimando a cunca do café para escorrentar o frío do miolo dos ósos. Non é estragar o tempo pouco pasmar e divagar, soñarse diverso nos moitos uns que pasan, ou degustar —ante a inminencia da certeza implacable e única incluso para quen nin a imaxina á espreita tras un semáforo— a beleza dos momentos, avelaíñas da existencia... anacos de ceo entre os edificios ou as nubes —tanto ten—, bailar, sorrir, chorar até non poder máis.

terça-feira, 8 de dezembro de 2009

Mais menos










É assim. Quem passou pela caixa de comentários do texto anterior, quem se achegou ao Quiproquó ou espreitou no féisbu sabe que ontem fiz anos: mais menos 48. Recebi, por isso, mais menos zeros, milhares de felicitações. Contudo, houve uma de cujo impacto ainda não me recuperei e que me deixou a ver luzinhas de cores, pois diz, mais menos palavra, assim:

Minha desgraçada, que não me avisaste que fazias anos!!!!

Maria, uma grande beijoca, e muitos parabéns. Não sei se é algo que te alegre, mas és das pessoas que mais prazer me deu [...] neste mundo.

Ora, eu sabia que tinha boa mão com cães, Rafeirito, mas isto, é coisa que se diga a uma velhota? Se ficares todo arranhado agora, a culpa, compreende, não é minha.

Beijoquita e abracinho grande para todos! ^_^

segunda-feira, 7 de dezembro de 2009

Hábitos viciados

Miss Anyeska chega ao café e já na esplanada vê o copo meio vazio de cerveja, as pontas apagadas dos cigarros no cinzeiro e a pasta dos papeis do senhor Luís sobre a mesa, a cadeira impaciente. Estará na casa de banho, pensa, mas pensou mal. O senhor Luís —logo descobre ao alcançar a porta— está frente à máquina do tabaco, introduzindo uma moeda com a mão direita, a esquerda descaída e silenciosa. Espirra. Nenhum escudo sobre o rosto impede a propagação de micróbios em borbulhinhas de cospe pela superfície metálica (não se adquirem hábitos dum dia para o outro?). Um pingo transparente fica pingando do nariz ao chão como um ioiô e Miss Anyeska, paralisada, engole de boca seca, enche de ar os pulmões, dá um passo e diz boa tarde. Pede um café ao balcão, normal. É uma boa altura para deixar de fumar.

domingo, 6 de dezembro de 2009

1130 km / 36 h






Chuvia e vento decontino case até Benavente. Despois sol. E nubes. Segovia. Un cuarto de hospital. Nubes, nubes, nubes, que van e veñen pola mente, achegan e afastan lembranzas. Se necesitas algunha cousa, dimo, repetíame. Esquécelle quen son. Isto de ser vello, dicía. E a filla de H, sabes como se chama? Ana! E sorría. Este hotel debe ser caro. Non se ve nada desde a ventá. Non, non se ven piñeiros. Ponlles algo a estes señores. Non me deixedes só. A noite.


A mañá. Sol, sol, sol, a pequerrecha. Que sorrí. E ás veces chora pero pouco. E logo nubes, chuvia desde antes de Puebla de Sanabria. E vento, e chuvia. Vento e chuvia.

quinta-feira, 3 de dezembro de 2009

As mans (6)

Ao Xoán Lobo Vieira só houbo dúas persoas que o quixesen. Un foi un mariño mercante ao que coñeceu nos 17 anos seus, home feito, enxuto, de todas as barbas, bonitiño e limpo, a manicura esmerada, educado e coñecedor de mundos e mares. E cariñoso: unha alfaia que até para xenro de prol daba se houbese sogra que o pretendese. O Xoán Lobo Vieira, no seu adolescente pensar, perdeuse de amores por el e foi correspondido, de facto, en perdición de amores polo mariño, o mariño mercante, o seu Sinbad, náufrago de mil illas-palabras.

Un día de finais de verán ou principios de outono, coa maré alta, o mariño colleu un avión rumbo a ninguén se lembra onde para embarcar rumbo a quen sabe xa. O Xoán Lobo Vieira, no estudio de Vilamormallo, aprendiz da vida, escribiulle unha carta chea de verbos, adverbios e substantivos escollidos un por un, agarimados, bolboretas prendidas con alfinetes crueis ao papel. El respondeu cos tópicos que lle aprenderan na escola dos poucos saberes, alfabeto e arimética, comas coma vómitos: "Pola presente, espero, que esteas ben, de saúde..." O Xoán Lobo Vieira non continuou a ler, coa desilusión esganándolle o alento. Decidiu que para a próxima había namorar cun poeta. E botou ao lixo a carta e a paixón.

Anos despois, de regreso a Vilamormallo, cruzouse por acaso co poeta e recoñecéronse nos ollos brillantes de timidez e un punto de alcol. Era bo mozo, alto, de barbas tamén (que andazo!), moreno e falangueiro, do seu tempo. Escribíanse cartas e namoraban á distancia habitándoa de superlativos. Por fin quedaron para se encontraren. El petou na porta do estudio, sentou no sofá, falaron de literatura e tomaron café con leite e torradas. Ao Xoán Lobo Vieira, entre recitados, esguellóuselle a vista para os dedos do poeta: mudoulle a expresión e a conversa. O poeta nunca soubo por que partiu as peras con el. O Xoán Lobo Vieira nin morto esqueceu a terra negra acubillada nas uñas do poeta.

No cuarto de baño o espectro contempla os dedos que xa non ten, recorta as uñas e límaas devagar sen barullo, mentres repasa no itinerario abandonado da vida, as mans delicadas dos poetas todos que amou sen que o amasen.

Disfuncións incorpóreas (5)

Entrou no cuarto de baño por rutina: é ben complicado desprenderse dos modos de proceder con que nos civilizan os instintos. Así que sentou no váter coma quen cumpre cunha necesidade ineludible mentres matina sobre o enigma esencial da humanidade, de onde vimos e a onde imos, para descubrir, chafado, que acaba de despexar a última parte da incógnita.

—Así que nisto consistía a morte? Que o café non caia ben no estómago, por exemplo, ou sentar a obrar sen gana? Se o sei antes!

quarta-feira, 2 de dezembro de 2009

Os nove segundos en que fun líder de masas





Até que enfim! Já foi publicado na página de MicroQontos o relato que escrevi: Os nove segundos en que fun líder de masas. Logo-logo mas nem tão logo, coloca-lo-ei cá. Por enquanto, cliquem, vão lá, e já de passagem, podem ler o resto das histórias. Como não é coisa de votar, que aquilo é "café para todos", vou poupar em subornos... e angústias.

A (frágil) linha traçada no ar...










Este texto é fragmento duma
carta que escrevi em tempos.


Falar em caça sempre me lembra um sucedido. Tenho um tio de quem muito gosto, lá em Castela, irmão único de minha mãe. Ele é —era, agora já não— caçador, de caça menor (dizia que era incapaz de matar um bicho grande, com aqueles olhos de pessoa a mirar para a gente). Com ele aprendi a querer os cães, eu treinava-os com bolas feitas de papel de jornal velho e esparadrapo (não sei como se diz em português, essa fita adesiva que vendem nas farmácias para colar as vendas, antes era de pano, agora de papel, e que na minha família materna é tudo só farmacêuticos). Um dia pedi-lhe para o acompanhar. Madrugámos muito e lá fomos a caminhar para os campos de trigo, entre os restolhos, tudo amarelo e um horizonte infinito onde descansar a vista (e como eu adoro aquela terra seca, onde um manancial ou uma árvore são prodígios de encantar e as nuvens parece que basta esticar um braço para alcança-las!). Estava feliz que nem sei explicar. Ia atrás dele, como me indicara, com cautela sempre, atenta. De pronto, à nossa frente saiu uma codorniz a voar: retive aquela imagem da ave pequenina e torpe a bater as asas, como se aparecesse num ecrã... e na metade deste, pum!, vi-a cair, a linha que traçava no ar rota, eu com o coração de criança encolhido, lágrimas quase a abrolhar... Mas engoli-as, não queria que o meu tio me visse a chorar, não o queria desiludir (como se ele não fosse perceber, he!). Só disse: "Tito (chamamos-lhe assim Tito, de tio), vou para o carro, que estou cansada. Espero ali". E lá esperei que ele voltasse —à sombra do Ondini bege e da tristeza—, que não demorou muito. Sei que lhe estraguei a manhã de caça, mas ele não me recriminou nada, nunca comentou, é bom de mais para isso.

E agora lembro que devo chama-lo, ver como ele está, que já vai velho e não deixam andar só agora de carro. Antes passava as tardes todas num pinheiral que tem imenso, não sei quantas hectares, às vezes incluso o dia inteiro ele lá, a plantar pinheiros, tirar água do poço para as aves, apanhar cogumelos... De caçar deixou há muito. Disse-me que tinha pena de matar os poucos animais que ainda restavam. Tenho de voltar e leva-lo, para competirmos, como outrora, a ver quem conhece mais nomes científicos de animais e plantas.


Telefonei-o há uma semana, estava de aniversário. Desta vez nem me perguntou pelos cães, quantos tens agora?, como era seu costume nos últimos tempos, a avidez instalada do monstro que lhe vai engolindo as lembranças. Percebi que não conseguia me reconhecer, mas na sua inseguridade sentia a minha voz como de alguém muito próximo. No final, na despedida disse-me:

—Então quando vens por cá? Precisamos muito de ti.

Soube aí que retrocedera à aqueles anos por um instante, que me reclamava para lhe ajudar na farmácia como sempre fazia durante as férias da escola.

—Já não tardo —respondi.

Tardei de mais. Chamaram para me avisar que está no hospital, grave. Vou ir, mas já sempre vai ser tarde.

terça-feira, 1 de dezembro de 2009

Pallasa!

Que saibades que estiven a xantar cun George Clooney de andar pola casa e nin o recoñecín. Besta parda é o que son. Foi a finais do mes pasado durante unha xornada profesional. Nestas xuntanzas de reforzamento identitario adoita haber unha comida polo medio, ou fame negra, no seu defecto, e así, chegado o medio día, fomos ao restaurante. Procurei sitio na mesa e enfiei os ósos onde me cadrou, entre dous guichos. Vencendo o meu tuzarismo militante, recorrín ás armas da naturalidade de que carezo e solicitei aos corpos conlindantes cadanseu nome. Primeiro ao da dereita, que non me soaba de nada, pero nada. Era, dixo, Fulanito, profesor de universidade, que ía de relator ao acto. Logo pregunteille ao da esquerda, e ti quen vés sendo?, que me soaba de vista (que expresión esta magnífica!). Quedou a mirar para min con ar de incredulidade, como rei pasmado.

—Estás de coña, ou? —Aí descartei que fose o Clooney auténtico, porque este sería máis de: Are you fucking kidding me, aren't you?!
—Non, en serio, non sei quen es.
—Non sabes quen son?!
—Home, sei que es dobrador, todos me soades un pouco de vervos cando vou polos estudios, pero saber, saber, vasme perdoar, pero non.

O cata botouse a rir, imaxino agora que era risa frouxa e case humillación, ou quizá convencemento de que eu era unha pallasa. Falamos do oficio e dos inicios e do bo que estaba o cordeiro pero que non, que non comía máis: a conversa normal nestes casos. Desmemoria a miña, cando me levantei da mesa nin o nome me lembraba xa...

Pasou un par de semanas e tocoume traducir unha película de galego a inglés, para subtitulado. Tiven que lidar cun programa novo, de maneira que pasei quince días vendo as imaxes para diante e para atrás (mandando baixar santos do ceo cada vez que se me borraba o que escribira...), conxelando e desconxelando o avance. Namentres ía vendo ir e vir o protagonista polo monitor, un actor galego de sona, nos estritos amplos límites do que se poida considerar "sona" para un actor galego que mesmo participou nunha obra oscarizada.

E que?, diredes. Pois que só onte, cando rematei o choio, caín da burra: o famosísimo protagonista daquilo era o tal co que estivera a xantar no día de autos. Quería ou non quería unhas ben dadas? Pallasa!