Construir no ar é soño e
desencanto.
Son leves de elevar sobre alicerces ocos no infinito
os abismos,
con aceiros irisados de translúcidas
miraxes
e perpiaños de
incerteza
e nos vans sae de balde deseñar fiestras innúmeras con vistas
a ningures.
Un ascensor vidrado en propulsión dispara
os inquilinos incólumes
á nada
(ninguén se lembrou de proxectar as escaleiras).
E cando perden pé é tal
o estrondo,
que os corpos dos peóns esmagados,
mentres sacoden da roupa
a poeira
e recompoñen o xesto
inexpresivo,
non reparan na ausencia na baía
do horizonte.
6 comentários:
Tipo um elevador de vidro que se estilhaça? sem nenhuma vista que valha a pena... :|
Hoje não chego lá...
hasta mañana :|
É tudo uma alegoria, Tá-se bem!, mas já vi que ninguém entendeu nada. Vou ter de falar com palavras pedestres. (`_´)
Beijo de hoje!
leo con retraso que andiven de viaxe. Paréceme espantoso. O que non paga a pena é comentalo. Todo iso, dito en prosa da para unha simple sentencia ou para todo un ensaio. Quda mellor asi.
Non me digas que foste de viaxe para esquecer, Couselo? (`_^)
Benvido de volta entón, e a ver se tomamos ese café, logo.
Unha dúbida: "espantoso" en galego ou en tuguês? (`_^)
Espanto tugués. Debes estar en baixa forma para cair nunha trampa tan fácil,
Xa tiña pensado ir, pero viume moi ben para pensar as cousas cun pouco de distancia.
Uf, tivéchesme co corazón nun puño, Couse.
Enviar um comentário