Por antonomásia

Hoje amanheceram-me com uma palavra nova. Vocês sabem essas palavras que tem música, como de salsa? (Não a erva para tempero, seus odres, que só pensam em comida! A dança!) Pois, esta que hoje li e ouvi a um tempo, nas notas todas dela sussurrando, é das que parecem criadas para uma pessoa, única. Com certeza, sempre há quem as utiliza em que não deve: a ignorância é livre pássaro de uma só asa.

Consta na sua ficha, acreditem: ele não tem borogodó, ele é o Borogodó!

Misión cumprida

Pronto, xa mandei o meu... E vós que? A ligazón coas bases máis atractivas da blogosfera picando aquí.

(Quedei esgotada. Estes exercicios de memoria caen coma lousas sobre o corpo, esfarelándoo.)

Desatino

Árvore que se julga cobra? Sonho é a morte dela a dar de encontro com a realidade. Assim eu.

Os anos cheos de nada

Solpor espléndido o de hoxe descendendo canda min sobre Cidadeabertaaomar, atrapándome a mirada no alto do Meixoeiro (80 km/h velocidade máxima), entre as illas Norte e Sur o día a mergullo. Espléndido é tamén o filme con que me agasallaron Campanella e Darín, sobre a música de fondo, impagable, de Emilio Kauderer. Será que foi para compensar o fiasco da semana pasada?

—Me vi cenando solo y no me gusté...*

A despedida nun 21 de xuño de 1974 na estación de tren da capital foi o recordo que nunca o abandonou: ela na plataforma correndo para pousar a man na del, ambas separadas polo vidro e a cobardía, coma punto de partida dunha novela sentimental barata ou inicio da deshistoria de amor entre un funcionario e a secretaria dos Xulgados de Buenos Aires superposta ao caso dun crime sen castigo. Vinte e cinco anos cheos de nada nun cárcere de soidade e silencios, a sublimación do amor espido da rutina cotiá e as obrigas, a impunidade dun violador asasino que traballa baixo corda para o goberno, os ollos que falan, a paixón á que cadaquén está irremediablemente sometido (un vaso de whisky, un equipo de fútbol, unha muller...), a loita entre o esquecemento e a supervivencia sen o ser amado ou a cadea perpetua a mil pasados e ningún futuro, a xustiza debida e os favores retribuídos, tantas e tantas cousas contra as que un non pode facer nada... Ou pode?

____________

* Vi-me a jantar sozinho e não gostei de mim.
Ai, non me digan que non parece letra para un tango?

The bright side

O problema que teñen os números comigo vén de lonxe, ou sexa, de sempre. Non me gabo diso en absoluto. Cando alego o típico "son de letras", non me xustifico: límitome a constatar unha carencia. Porén, hai días que son sábado en que esa discapacidade lle dá a servidora unha alegría. El non foi que calculara que tiña 200 páxinas para corrixir na fin de semana, cando en realidade eran (xa van quedando menos) só 100?

Certamente, se fose ao contrário, dábame un ataque de nervios fixo, pero non sendo... En fin, que o que é hoxe e mañá non me vou amargar porque a diminución de neuronas me vaia en aumento.

O meu primeiro amor biciclético

Assim ia. Ele, com seu amor biciclético na mão, ou ela puxando-lhe os pés leves nos areais, ninguém que podia jurar bem como era. Raleigh toda ela brilhos em sol da tarde, faróis brancos, faróis de nevoeiro, farolins, faroletes laterais, acusa-passeios de aço, faiscantes; antena se curvando no vento pequeno, raiva dos capins de beira dos caminhos; as tiras vermelhas, catafóquicas.

Onde o "ele" é o santomense Alceu Antonino de "Cangundos, verdianos, santomistas, nossa gente (Estória de uma estória)" do José Luandino Vieira en Macandumba.

_____________

Foi lendo ese contiño enorme cando me lembrei. Fose como se fose onte, na verdade, nunca deixei de lembrar o tal día, non que a vellez acenándome me viñese a arrastrar por camiños de enveredar para atrás na memoria. Queriades! Nin tamén non esquecín o primeiro de todos, o da aprendizaxe soíña, na leve encosta da agra de meu tío, mentres el de eixada na man abría regos coa auga fresca, fresquísima, e transparente do pozo que mataba as sedes todas e afogaba as toupeiras. E así eu, fechando os ollos e o pensamento con pena dos bichos, as mans ben amarradas no guiador, empurrei coas pernas, pousei os pés nos pedais e pedalei, pedalei, pedalei, vira que vira, voando sen asas, en felicidade de corazón xigante en corpo miúdo a querer estoupar o peito, pum-pum-pum, os meus gritos espallándose pola meseta sen ecos do meu verán amarelo:

—¡Ya sé andar! ¡Ya sé andar! ¡Tito, que ya sé andar solaaaaaa!

Aquela a miña primeira foi herdada de meus irmáns. Éravos unha Orbea verde claro, pequena, de barra, case os pés nin me chegando ao chan, coas variñas dos freos inexistentes (non se inventaran aínda os cables forrados de tubo plástico que agora se usan de reparación simple), as empuñaduras do guiador verde escuro, os raios relucentes, limpos un por un cun pano de algodón branco, e mais as lamias, os eixos, xirando a roda, kxsssss, até no último recuncho; a pluma de galiña introducida e escorrida na lata de aceite de sobras do coche de meu tío para engraxar a cadea, xirando os pedais devagar, tchque-tchque-tchque, e logo rápido rápido para comprobar a perfección do choio, tchsssss...; as palometas ben axustadas, ollo!, non se fose saír a roda (e os dentes con ela!), no seu equilibrado punto. Todo aprendido na observación de meu máis vello (que xa non está no mundo de fóra aínda estando sempre por aquí no fundo de min aconchegado) e na paciencia del tan infinita coa miña ilusión de propietaria, por fin, da liberdade.

Pois, de alí en diante desapareceron os límites. Eran idas de merenda á fonte do Tío Paquillo (nomes a quen ninguén pedía permiso nin explicacións), aos piñeirais nos finais de verán para apañar piñóns e cascalos contra as pedras, troc, troc, troc, auga na boca, e coidadiño, moito coidado sempre cos cardos traizoeiros que podían converter a excursión veloz nun lento regreso á casa coa linda, triste, da man, á espera do labor esmerado de parcheado na mañá seguinte á primeira hora: desmontar a roda, rapizar os garfos ou as culleres na cociña para levantar o pneumático, quitar a cámara, encher un balde de auga, inchar a cámara, mergullala na auga, observar as burbulliñas de ar delatoras, secar ben o sitio do furo, lixar, ben lixadiño, botar o pegamento, pegar o parche... esperar, esperar... Iso era o peor de todo, esperar.

Foi unha tarde. Os freos da miña bici —expliquei arriba— eran tempo antepretérito: xa foran. Zapato entre o cadro e a roda (mal metido e podía acabar a perna torta e o fociño plano) ou a punta das solas rozando o chan na miña escasa altura (rifa garantida por gastalas) eran as opcións de risco variable. Viñéranme recoller á casa da avoa para me proporen unha saída de aventura que logo na primeira curva virou prefixada cun privativo des-. En baixada incipiente por unha estrada principal que nin para xogar a ler as matrículas dos coches daba, tanta era a ausencia de tránsito, a Marimar do Teléfono chantóuseme diante, coa cadea de fóra, agachada a tentar levala ao sitio. Rodeada polas outras bicis, eu sen ter para onde virar, só era tentar frear cos recursos e a distancia escasos. Ring-ring-ring!, desesperábase o meu dedo no timbre, a voz advertindo do desastre inevitable. Segundos eternos. Paseille por riba, lóxico.

—M'han matau! M'han matau! —berraba a criatura, abandonando a bici no medio e medio, a cuadrilla nos primeiros auxilios de levala á casa, que casualidades da vida, traxecto breve, estaba alí xusto enfronte.

Levantei do chan case ao tempo levantando a miña pequena, mirando ben que non tivese desperfectos, angustia única que eu tiña. Superado o susto, dei media volta, co brazo e o xeonllo esfolados (fai falla dicir que eran os esquerdos*?), para lavar e deixar caer neles unhas pingas de mercromina, rindo dos gritos da outra —morta só de palabra, que nin morreu nin nada—, pois ao cabo o amor biciclético de meu saíra indemne.

_______________
*Ben sei que puxera antes aquí "dereitos", pero xa saben que coas dereitas e as esquerdas nunca me aclaro, e agora deime de conta de que ese lado non era o dereito, senón o esquerdo, por outra parte, do que caio sempre.

Asalto á intelixencia

É triste, tristérrimo, constatar á saída dunha sala de cine que unha non aprendeu nada. Magóame no caletre (mecanismo perverso!) comprender que dilapidei 121 minutos de vida (nin vou ser tan mísera para ter en conta os 5,70€ da entrada e mais os oitenta quilómetros de ida e volta en gasolina sumidos, consumidos e sumados aos prexuízos ambientais consecuentes...), que podían estar sempre mellor empregues en contemplar as estrelas, reflectindo asemade sobre o papel que vou desinterpretando no universo, que xa é delito. De aí que me rillase a conciencia mentres na pantalla se sucedían os gritos, os tiros, as persecucións, os primeiros planos sobre a escolma de personaxes tópicos que engrosaban o cadro de reféns e se desenvolvía unha trama carente de intriga (aínda sen necesidade de coñecer a versión primeira ou a novela que serve de base), con heroe protagonista, simple home do común, a redimirse de pecado pecuniario leve. No entanto, a preguiza de enfrontar o ascenso frío polo somonte da Serra d'Arga e a máis que glacial noite que me agardaba na casa amarroume na butaca, nunha tentativa va de transformar o sufrimento en apatía indolora. Non me reprendan por iso, que xa me fustrigo eu soíña e ao cabo, vanme ter que agradecer que lles aforre tempo e diñeiro, bardante que non me sexan dignas criaturas de entrar neste cortello e gocen, estomballados no sofá ou no cine, engulindo desalimentos diversos mesturados coa peor gallofa que vin nos últimos anos (sen cobrar, enténdase, que por cartos o conto é outro e unha prostitúese en corpo e mente para comer e beber).

Pero, pero, pero, atención!, como servidora se nega a non quitar algún beneficio de tanto desaproveitamento, acabei concluíndo que cando menos podía tirar unha lección, que vou compartir magnánima con vostedes: Nunca, o que se di nunca endexamais da vida, monten nin no primeiro vagón nin no derradeiro de metro ou tren ningún. Nos extremos aumentan as probabilidades de acabaren retidos polos terroristas ou delincuentes en caso de asalto. E doulles outro consello de balde e talvez en balde, pois é ben difícil de cumprir nalgúns dos seus factores constituintes: non sexan negros ex-combatentes do exército dos Estados Unidos e simultaneamente reféns dun secuestro, porque lles toca morrer (sacrificarse, vaia) fixo por unha nai branca viúva de soldadito á metade da película. Avisados quedan!

Filme de violencia

Mércores de mañá entro no salón de penteado (chamarlle "salón de beleza" é pedir o demo e a aña!) para dar unha rapada e unha man de pintura na cabeza. Nun canto, as donas, a empregada e dúas clientas, todas xente nova, en conversa máis ca animada, barullo de lima sobre uñas, ks-ks-ks, grimoso.

—Ai, eu cando vou no coche sempre vou co revólver... —larga cun sorriso a Di, unha das xefas.

O instinto aconsellábame que recuase e saíse por onde entrei, pero como xa dera os bos días, non había retirada con honra ou sen ela que me valese.

—Ui, se estades tan ocupadas, vou tomar un café e veño dentro dun chisco —suxiro como quen que aquí nin en pintura me vedes máis o pelo.
—Non, déixate estar aí, que xa vas —ordéname a Di.

Imaxinen a miña cara, a cor demudada, que se di. Xa vou? Xa vou? Ollo para os secadores con desconfianza. Pinta de armas de destrución individual non parece que teñan, pero quen fía ante o ofensivo clima de violencia defensiva? Sento fronte ao espello, que sempre se dominan as costas, tan vulnerables. A conversa prosegue, desta é a Cel, a outra dona e irmá da Di, a que contribúe ao desasosego (meu, polo que se ve):

—A miña irmá é que non varía nada, está sempre co mesmo...

A tensión aumenta. Se a irmá anda sempre co revólver, a Cel que? Un día unha metralladora, ao outro un bazuka, quen sabe se un lanzachamas, mísiles terra-ar ou será máis de arma branca? E falando en armas brancas...

—Que lle queres? —deféndese a Di, sacudindo as tesoiras—. A min é que o Carlos Goñi encántame. Ata teño na entrada da casa unha foto del grandisma dedicada... —di, mirando para min á procura de aprobación.
—Se vos conto o que pensei...

E claro, contéillelo. Gargallada xeral. Gañei catro puntos máis na conta da miña loucura. En fin. Teño pasado momentos de horror nos salóns de penteado (e lavado previo!), pero coma este minuto e medio... E todo porque na fala non se distinguen as maiúsculas.

Filme existencial

Tomaba o café da mañá, o primeiro, e ía espertando os ouvidos ao que se falaba pola radio.

—Todo sucede no presente e no pasado...

Pasmada, a media conversa, como sempre me penso no futuro, pensei, e logo, entón, eu, ergo, ego... non existo?

Logo resulta que falaban dunha película, outra, que non a miña.

Na procura dunha canción

Quería escribir tanto unha canción para ti. E non sae, non sae. Será que me distraes, mundo?, pregunteille receando. E o mundo, nada, recuándome, u por e, impertérrito maxestoso, a ollar dos ombros dos everésticos cumes. Ai, si? Ai, é? Mundos nin mundiños desdeñándome?! Indiferenza é o que tu queres, nin universo nin centro de ningures! Meu dito, meu feito. Foi así: tomei medidas sen contemplacións. A primeira, facer ouvidos moucos aos barullos insolentes coa bosta recollida nos camiños, o hermético cerramento de fornos en tradición de fames antigas e poucos barros. E silenciei as cores da paisaxe nos ollos, ascendidos de pitoños a videntes de panoramas negrumentos, cegos cafofos de non querer ver nin neboeiros. Na boca pespuntei fío de enmudecer, vía expedita só ao ar de respirar en intervalos de agora si, agora non (tampouco é aquilo autoestrada a rego cheo sen décimos de paso: Quietos parados, brisas e furacáns!). E rapei a cabeza, toda, pelos nin velos... a estorbar con sensibilidades de qué? A pel limpa, hidratada e perfumada e despois arrincadiña en tiras, esfoliar-esfolar-esfoliar-esfolar, sen gritos, sen pausas, a carne á vista, exposta, ventimperializada. Finalmente, engruñada sobre o punto onde máis a túa ausencia doe toda eu en min —entrañas, vísceras, intestinos por baixo ardendo—, conectei o buscador de palabras e ritmos:

—Oé...!
—Oé! Oé!

Respondeume só o eco do estómago saqueado, das marcas dos dedos teus pegañentos delatándote, o delito impune, o ladrón zafadiño el. E eu, ala, que duro e dálle, escaravellando, nin sei se me morrendo, se me matando, sen un único verso escrito, sen un oitavo de compás composto.

Habitantes do meu eido

As mazás siamesas








E a araña okupa, encollida en deferencia ao señor Kaplan e a súa fobia

Dois anos já...

Este blogue esteve de aniversário hoje e nem eu dei por isso...

As moscas

I

Empezara a clarexar cando baixou do autobús que a trouxera até o aeroporto. O traxecto desde a cidade fixéraselle eterno, entre os nervios, o sono (non durmira nada, claro, por causa dos nervios). Levaba unha bolsa lixeira co imprescindible: un par de mudas, dúas camisetas, un pantalón, as cousas de aseo... e a cámara. Foi dereita á cafetería, aínda faltaba media hora. Pediu un café dobre, só, na barra, e elixiu unha mesa que lle permitise ver chegar o Wim, o fotógrafo polaco que dera orixe á aventura na que estaba para embarcar. Ao fondo o panel luminoso indicaba a hora prevista da saída do seu avión. Sobraba tempo. Bebeu un grolo de café. A vida, pensou, constrúese sobre casualidades. Quen me ía dicir a min...? Pero para entenderen esta reflexión é preciso recuarmos á semana anterior.


Eran as tres e media e chovía. Levaba catro días a dar auga seguido e isto, que pode parecer banal porque era a finais de outono, fora unha das causas inmediatas de que soase o teléfono. Nin sequera se fixou no número que mostraba a pantalla antes de descolgar.

—Si?

Saíralle a voz rouca, a lingua apegábase ao padal, a gorxa áspera, coma se acabase de espertar, pero era só que non falara con ninguén en todo o día. Tiña que beber máis auga.

—Estabas a durmir? Perdoa.
—Non, non, que ía estar a durmir nada. Estaba a ler. Que foi?
—Sabes o Wim, o fotógrafo ese amigo meu? Atopeino esta mañá cando fun facer unha xestión ao centro, que había mil anos que non sabía del. Comentoume que necesita un redactor que o acompañe a unha zona de guerra, en fin, chámanlle "en conflito" agora, polo visto. É que o que tiña... a ver como cho resumo, que é un pouco forte. O fulano que colaboraba con el nas reportaxes, un exiliado chileno que fuxiu a Francia porque o ameazaran de morte tras o golpe, no 73, matouno onte un taxista ao que tentaba parar e que segundo di non o viu por causa do ballón que caía nese momento. O caso é que deulle un case nada, que o guicho cravou os freos en canto viu a sombra, sen lle pasar por riba. Foi só que o desequilibrou, pero con tan mala potra, que ao caer bateu na cabeza e quedou no sitio, seco.
—Fódase.
—Xa. En fin, o caso é que pensei en ti. Se che apetece, claro. Tes o pasaporte en regra?

Non tardou dous segundos en aceptar. Nin sequera lle interesaban os detalles. Estaba desexando mudar de ares, necesitábao mesmo, e aquela oportunidade víñalle a callar. Foi unha semana frenética, para conseguir o visado, pór algunha vacina que tampouco lle ía servir de moito con tanta precipitación, pero malo sería...


Non quedaba café na cunca nin tempo de espera. A media hora pasara e o fotógrafo non aparecía. Empezaba a desacougarse. Quitou o móbil, desbloqueouno. A ver se é que non ouvira a chamada. Pero non, chamadas perdidas non había. Procurou o número, —Wim, aquí o está— e premeu primeiro en chamar, logo en chamada de voz.

—O número marcado está apagado ou fóra de cobertura —anunciou a voz feminina pregravada.
—Pois si que estamos ben —respondeu a ninguén, avergoñándose logo, pola sensación de que falara soa en público.

No panel piscaban as luces que anunciaban a saída do seu avión, mentres polos altofalantes se instaba aos viaxeiros do voo tal a tal cidade a embarcaren pola porta tal. Nunha punta da mesa, unha mosca depenicaba nuns restos de azucre, pero ela, coa cabeza noutra parte, nin a viu. Quitou o billete do peto e dirixiuse a facturación. Miraba decontino para atrás, os nervios da partida case imprevista substituídos polos da inquietude ante a tardanza do raio do fotógrafo. Eran así de impuntuales os polacos? A ver se é que estaba xa na sala de embarque. Se cadra tiveran un malentendido por causa do idioma, sucede ás veces. Acelerou o paso cara á porta 16, case ás alancadas, acorando, máis da angustia ca do propio movemento. Non o viu a través dos vidros que illaban a sala, polo que decidiu agardar un pouco. Mentres a agonía da espera a levaba a cismar en todas as hipóteses posibles máis ou menos tráxicas, pensou en chamar á súa amiga, pero é que eran as sete da mañá. Non eran horas. Ou si. Volveu marcar en Wim.

—O núm…
—Merda.

Os altofalantes anunciaron o derradeiro aviso de embarque para o voo tal á cidade tal pola porta tal. Mirou para a porta, logo para a hora do voo no billete. Suspirou.

II

Xa estaba esperto cando soou a alarma do reloxo. Ergueuse dun chimpo e foi para o cuarto de baño. Sobraba tempo. Duchouse, fixo a barba, ollouse ao espello. Estaba impecable. De alí a uns días, o aspecto, ía ser ben outro. Colleu o móbil da mesa de cabeceira e apagouno antes de gardalo na bolsa con catro pezas de roupa. Logo púxoa xunto ao equipo de fotografía á porta e entrou na cociña para preparar o almorzo con vagar. Cando terminou, mirou a hora. Seguía sobrando tempo, pero ben podía ir indo.

Vacilou un segundo no portal do edificio. Optou por coller en dirección ao metro, os taxis traíanlle malos recordos e non era plan. A rúa estaba deserta ou... Sentiu uns pasos por detrás, logo unha man que lle tocaba no ombro. Virouse. Outra vez este peco!

—Tes un cigarro, machiño?
—Non, non fumo.
—Non fumas. Aquí non fuma nin cristo xa!
—Perdoa, teño présa.
—Para aí, non teñas tanta présa, ho!

Notou unha aguilloada nas costas e despois calor. Toldóuselle a vista e dobrouse, soltando as bolsas, de súpeto sen forzas. Nin viu como o matado do Lucas agachaba e saía a correr co seu equipo de fotografía. Deitado no chan, abriu os ollos e distinguiu unha certa claridade no ceo. Logo fechounos e xa só sentiu o fungar pesado dunha mosca vareixeira gorda, preñada de ovos, perto do ouvido esquerdo.

—Estou feito —murmurou, e o zunido cesou.

O espello

Como cada mañá lavou a cara para despexar antes de baixar a preparar o café. Sen razón aparente parou a mirarse. Mirarse-mirarse, digo, consciente do acto. Non na rutina simple de comprobar se limpara os restos de lagañas, senón esculcando polos poros até as fonduras da alma. O espello devolveulle unha imaxe cuarteada, sucos e fendas percorréndoa, entrecruzadas da fronte ao queixo. Asustouse, claro. Levou as mans ao rostro, apalpouse, rozou coas puntas dos dedos as marcas deseñadas no seu reflexo. Encontrou só suavidade, a pel lisa, a curva dos pómulos, o contorno dos labios, a respiración arfante no sobresalto, o tabique que separa as ventas onde lle gustaba pousar a segunda falanxe do furabolos, a liña fina das cellas depiladas, a caricia tenue dos pelos das pestanas.

—Boh! —exclamou, ao tempo que sacudía a man dereita á altura do peito—. Tch! Que susto levei!

Entrou na cociña e apuntou na folla cravada do taboleiro de cortiza: “espello baño”. Ía colocar o rotulador no sitio, cando parou en seco e engadiu: “leite”. Así, todo con minúsculas, coma a súa vida.

Desinfestando

Vanme desculpar os comentadores, pero é que hai un xaponés que porfía unha e outra vez en me ofrecer os seus servizos no Umbilicar cativo. Un día si e outro tamén, téñoo alá a me tentar co paraíso virtual. Francamente, non entendo que lle ve ao texto: se fose propaganda dunha funeraria, aínda aínda. En todo caso, como sei que a carne é fraca e igual sucumbo, vou pór remedio antes que sexa tarde, activando a verificación de palabras durante uns días. Teñan paciencia, que se logro escorrentalo así, de aquí a nada, retiro o funil.

Friooooo!

É assim. Hoje depois de dois meses sem pôr o alarme do despertador, a deixar que o dia me acordasse, saí da cama em plena noite negra negra, desassossegada por causa da escolha dum critério na tradução que estou para entregar (ia dizer finalizar, mas este trabalho enquanto estiver nas minhas mãos não consigo terminar mais, sempre estou a modificar isto ou aquilo...) uma questão importantíssima desde o ponto de vista profissional mas absolutamente desimportantérrima na ordem universal das coisas e os seres vivos.

E sabem o quê? Está uma calor danada destas horas já, que me vai matando os neurónios que preciso para tomar uma decisão coerente. Nem quero saber quando assomar o sol o inferno que vai ser isto. Não sei se me teletransportar à Groenlândia ou me instale com o computador no frigorífico.

Física non é química nin política

Eu só quería saber por que se emperra todo o mundo en ver metáforas onde non as hai, dobres sentidos onde apenas hai un e máis ben escaso, por non dicir, francamente, nulo. Era para lles colocar aquí unha foto do meu xeonllo (e parte da perna) esfolado, do meu xeonllo esquerdo cheo de cicatrices, pero despois de feita a foto, decidín que non, que non era panorama lindo de ver, co pus, o sangue callado e o pelello todo levantado. Aínda lles ía parecer que tiña a lepra ou un sarcoma de Kaposi ou que sei eu o que, e aprensivo como está o persoal coas enfermidades infecto-contaxiosas, igual deixaban de me visitar ou lle reclamaban ao goberno unha vacina contra o Istononéuncabaré de carácter universal e gratuíto, obrigatoria para o multitudinario grupo de risco... Así que vanse ter que conformar coa miña palabra: cando digo que caio sempre do lado esquerdo, refírome a caídas físicas, e cando pregunto polas causas, pregunto por causas físicas.

Agora ben, se vostedes o queren asociar a tendencias ideolóxicas, o meu debera ser dun radicalismo brutal, que non é, pois xa se sabe que os extremos se tocan e non me consta que caíse nin unha soa vez sobre o xeonllo dereito por moito que teña caído veces sen conto e espere aínda caer moitas máis antes de morrer (seica teño días en que me parece que morrín, pero non acabo de morrer nunca). Por outra banda, se a asociación de ideas é máis romántica, e achacan a causa a esa víscera noxenta perforada por tubiños máis noxentos aínda (si, si, unha marabilla da bioloxía, pero noxenta noxenta) que se alberga no lado esquerdo da caixa torácica, vaian sabendo que as substancias químicas que gobernan ese tipo de emocións fabrícanse nunha zona do cerebro chamada hipotálamo, en equilibrio perfecto, que non entende nin tende a dereitas nin a esquerdas.

E agora corran, busquen incoherencias no texto anterior, digan que se eu dixen tal ou cal, que tanto me ten. Non estou aquí para escribir textos coherentes nin verosímiles. Quen queira realismo que saia á rúa... talvez até se crucen co meu espectro: é fácil de recoñecer polas cicatrices do lado esquerdo da nada que son.

A lei da gravitación universal é tendenciosa

Para matar a ausencia da túa fala mansiña, reencamiñei o corpo ás rutinas: atravesei o río, enfiei os pés nos patíns e deixeime esvarar amodo nas reviravoltas do xardín, mentres matinaba no irevir das nosas charlas convexas e tanxentes. E aí, no punto exacto onde se me revelou disfrazada de indecisión a preguiza (peor mesmo que deixar de acreditar nas promesas dos outros é facer promesas co convencemento de que non as vou cumprir), tomei mal a curva e sentín o dura que é a realidade terra: esfolei o xeonllo esquerdo, cicatriz sobre cicatriz.

Non vou tirar conclusións en voz alta (en min e comigo, asoballando, furan por entre fendas e poros desprezándome a intimidade). Logo, mentres sacudía sutil o po sen máis ca un leve proído que me arrastraba por outras escavichadas de insensibilidades e limiares de dor, asaltoume a curiosidade: Por que sempre caio do lado esquerdo?

(Conste que teño unha teoría, pero demostrala esixe unha dose de masoquismo que aínda non estou en condicións de doar á ciencia.)

Poemamizando

Sábado tocaba a cita e que nos dure, sub- ou infravencionados, no XXIII (ks, ks, ihhh!) Festival de Poesía de Salvaterra do Miño. Coma cada ano foi reencontro cos de sempre (a xeración dos trinta vai ser para a vida), con algúns que levaba ben tempo sen ver e aos que fixen promesas que seguramente non cumpra (escríbeme... ou... se un día pasas, non deixes de pasar... ), pero foi bo sobre todo porque presentaba o Oscar Mourave a súa criatura, ascendendo de poeta inpúblico, a in publico recitante... (e zafouse!)


No more blues
O inverno estabilizou os recentes acontecimentos da tua vida envolvendo-os na segurança inequívoca do teu quarto medieval. E como um poema longo, sem direcção e nem princípio, escreves a cada noite um verso inacabado e triste. Lá fora é a chuva sobre a cidade branca. Os seus habitantes, inertes, não mergulham as suas almas para além da superfície ligeira das coisas: os encontros inesperados no metro, a indelicadeza servida no balcão do café e o artigo comentado da última página do jornal constituem uma farsa de vida. E tu queres mais. Enquanto dormes na penumbra segura do teu quarto, do interior do teu coração uma conspiração nova se agita e despertas com um gosto estranho na boca - talvez seja abril que se avizinha.

Oscar Mourave

Poemizando

Visions! omens! hallucinations! miracles! ecstasies!
gone down the American river!
Dreams! adorations! illuminations! religions! the whole
boatload of sensitive bullshit!

A fin de semana correu entre poetas máis ou menos malditos, menos ou máis ben pronunciados. Venres á noitiña achegueime á Cidadeabertaaomar, para asistir á posta en escena de Ouveo de Allen Ginsberg, traducido e recitado por Xoán Abeleira, con música de Borja Costas. Como ultimamente me habita a desilusión, logo a sorpresa, cando para é para ben, sempre é mellor, como foi. En conxunto, e fóra detalles, emocionoume. Claro que había factores (humanos) que contribuían á calidez do ambiente que non se dan todos os días, pero imos pensar que fun subxectivamente obxectiva. Recoméndollelo, se teñen ocasión, porque foi un privilexio estar entre o tan escaso como selecto (Tch!) público.

Arrincando cabeleiras e outras graciñas

Non me gustan as comidas nin as películas con ketchup, nin moito nin pouco. Por iso nunca me chegara a estrear co director que ten nome diminutivo de badueiro*, pero no fondo, picábame a curiosidade: ao cabo, sempre podía fechar os ollos un cacho, por estúpido que sexa ir ao cine para fechar os ollos. Cando menos sabía que desta non ía saír coa lagrimiña pingando e o rímel corrido, que sempre dá un corte tremendo.

Así que sentei ao fondo, traguei cuspe e armeime de coraxe. Pois saben o que? Gustoume. E até as escenas que presentía máis desagradables acabei véndoas cun olliño aberto e o outro medio a fechar: a primeira vez que arrincan unha cabeleira, por exemplo, non me puiden reprimir de guichar, a ver se daba tanto noxo como prometía, e daba; e logo na de escaravellar co dedo na ferida, tal cal, o mesmo. Gustoume tanto, que ás veces me sorprendía matinando: como pode ser me estea a rir dun asunto tan serio? Aquilo era todo tal esaxero, que os dous únicos personaxes que se comportan dun xeito natural se mostran perplexos ante a actuación do resto. E non é que se ensañe cos nazis, porque nin franceses, nin norteamericanos, nin británicos saen mellor parados.

Sorprendínme vez por outra en pura tensión e non debín ser a única, porque cando chegou o intervalo (nalgúns cines da outra marxe, parten a película polo medio para que o persoal se vaia fornecer doutra rolda de pipocas e bebidas gasosas), o público ceibou ao unísono un ohhhh deseguida reprimido, coma quen que lles cortaran a mexada.

Do único que teño queixa é da tradución do título: tanto en portugués, como en castelán revelan ausencia total de imaxinación. E ollo, que non culpo ao tradutor. Non vou saber eu que os tradutores NUNCA son responsables da tradución dos títulos...! Pero ese tema é outra película.

_________________
*Din os foráneos que os de Goián, tarantantán, que é como dicir que falan moito e pouco fan.

XV Bienal de Vila Nova de Cerveira

Marc Sijan (USA) Maid


Onte achegueime á Bienal da Nova e vin algunhas obras interesantes, outras chistosas e bastantes que nin me queceron nin me arrefeceron. Inspirada, decidín contribuir eu tamém. Había moito máis, claro, pero non tiña gana nin era cuestión de fotografalo todo (seica ando com preguiza no furabolos).

Leria

Agora decidín que vou escribir unha historia só de ideas. A idea disparatada é, pero non absurda, ollo, xurdiume mentres lía. Ler e escribir parecen actividades unidas mediante vasos comunicantes: parte do proxecto consiste, logo, como se ve, en empregar no texto frases superfluas.

A historia iníciase pois nunha lectura... interrumpida por unha muller con voz de galiña que cacarexa en pé sobre doenzas e médicos contra dúas atentas e sufridas interlocutoras sentadas nunha terraza, a mesma terraza na que estou eu sentada. Ai! E para iso sae unha da casa a tomar un cafeciño? Non me facía falla ningunha a min esa conversa (velaquí un exemplo de como reciclar escenas inservibles) e non obstante, deume que pensar: non haberá quen invente un sistema sen cables que conecte mentes, ao estilo da telapatía de toda a vida, pero con dispositivo tecnolóxico eficaz? Ósperas! Até parece que lle chegou a miña mala onda á señora sen necesidade de bluetooth, e iso que non lle dirixín unha mirada nin medianamente homicida. As persoas que falan moito, está científicamente comprobado, teñen así esas arroutadas: de súpeto dan media volta e cun adeus conciso deixan os interlocutores -que por un casual acababan de empezar a meter baza- coa palabra nos labios.

Exposição de Buciños na Estasa

Buciños


Como não percebo patavina de artes plásticas só posso dizer que gostei. (Quer-se dizer, poder posso, mas não estou virada para aí.)