sábado, 26 de dezembro de 2009

Treboada (8)










De madrugada, instalado no ultramundo, mentres os lóstregos fendían o firmamento e agardaba o estalo que lle acelerase o corazón ausente, síndrome do membro amputado en corpo ningún, Xoan Lobo Vieira recuou á infancia. Fascinábano as treboadas.

Naquel país, era o vento cálido de agosto o que traía o primeiro sinal: recendo á terra húmida que pairaba na atmosfera, invadindo o olfacto de prognósticos:

-Vai chover!
-Vai mesmo.

E caían chuzos de punta que se quebraban contra a secura do solo corteado. Xoán Lobo Vieira gabeara á ancha meseta da cociña para contemplar pola fiestra o espectáculo gratuíto de auga e luces. Tanto lle tiña a frialdade do mármore nos xeonllos cartografados de cicatrices. Estaba cos ollos presos no patio alagado, no fume de vapor abrancazado que se erguía sobre a terra quente, coma nos contos que lle aliviaban o camiño á escuridade nocturna. Pingas que rebotaban e ascendían para caer de novo, pingas que repenicaban contra o metal do canalón, pingas que batían contra as tellas e as baldosas, e as outras, silandeiriñas, sobre o barro branco calcario, construían unha orquestra de tamborileiros discordantes contra o remusmús fungón das oracións á santabárbarabendita de fondo con que as vellas, coñecedoras do poder destrutor dos raios, escorrentaban os temores, tecendo un tapiz de roncón gregoriano.

Plin! cantou a derradeira gota na lata de galletas, bebedoiro de galiñas e aves residentes. O meniño Xoán Lobo Vieira recuou dun pincho para baixar da meseta e bateu no medio e medio das canelas contra o bordo do mármore. Ao recordalo quixo tragar cuspe e engulir as bágoas, pero os mortos carecen de corpo en que albergar líquidos derramables. Da ferida fonda que se lle formou na perna dereita abrollaba sangue e dor; na esquerda había apenas unha raspadela nin merecedora dun salouco. O don Braulio, o médico, que vivía ao lado, fíxolle logo a cura e colocoulle unha venda, leu o ABC e dixo, como era o seu costume, cen veces adeus antes de marchar. Daquel concerto quedoulle para a vida na pel apegada ao óso unha marca en forma de triángulo e unha coviña leve, coma a entrada nun diario.

10 comentários:

Anónimo disse...

Dúas cousas: a) debo ser parente do tal don Braulio; se ben non leo o ABC si necesito tempo para me despedir.
b) a marca do óso, ademais de para a vida, quedoulle a XLV tamén para a morte?
c) é unha parvada a pregunta b)?

Sun Iou Miou disse...

a)En realidade, Kaplan, creo que don Braulio lía o ABC para botar um pouco mais de tempo alí.
b)A marca quedoulle para a morte, pero só porque facía parte da síndrome do membro amputado, que neste caso era membros, tronco, cabeça e adminículos.
c)As preguntas nunca son parvadas. Parvada é non preguntar por medo a que a algún parvo lle pareza parvada a pregunta.

Rafeiro Perfumado disse...

O tipo era desajeitado, não? Mas até o consigo perceber, eu adoro ver a trovoada e sentir o cheiro da terra quando os pingos a atravessam. Tenho é cuidado no percurso até ao melhor sítio para ver o espectáculo, claro...

Abracinho!

Tá-se bem! disse...

Eh pah treboada é que não! Uma vez, trabalhava eu num lugar rodeado de espelhos, (não gozes >:() e escondi-me na casa de banho! Livraaa ehehehe

Agora a sério, adorei! :)

beijo já Domingueiro ;)

Sun Iou Miou disse...

O tipo era cazumbi, Rafeirito, morto que se cria vivo: tem pessoal por aí muito despistado. `_^

Trovoadas também são comigo. Se tem de fazer mal tempo, venha servido com trovões de sete estalos, faz favori!

Abracinho-inho!

Sun Iou Miou disse...

Tu adoras sofrer, já vi, Tá-se benzinho! Então na casa de banho não tinha espelhos? Ou foste para ali por que cagaste de medo? Sabes como chamamos aqui a isso: furricosos! (Que é como dizer borra-botas, hihihi!)

Tá-se bem! disse...

Não estás bem a ver a cena! A própria porta da casa de banho era um espelho! :p Furricoso é o meu nome do meio! ahahahahah

Olha que está mesmo cinzento! :(

Teté disse...

Com tanta recordação boa da infância, Xoán vai-se recordar logo do golpe que fez na perna num dia de trovoada? Não lhe basta ser zombie: ainda é sinistro por cima!

E gosta de trovoadas e tudo... pelo que ouvi dizer (porque não vi, nem tenho vontade), 2012 é um filme adequado ao gosto dele! Parece que mete água por todos os lados... :)))

Beijoquitas!

Sun Iou Miou disse...

Terrível imagino a experiência, Tá-se bem: mas com espelhos ou sem, a casa de banho era o melhor lugar para ti.

Beijos ventosos!

Sun Iou Miou disse...

Sinistro porquê, Teté? Ele é um morto meiguinho.

Se quer ir ver o 2012 esse, não vou ser eu a acompanha-lo. De água estou já cheia, que parece que ando a navegar em pleno oceano, tal é o vento e a chuva. `_^

Beijoquita