E um mundo por trás...

NEM sei porquê foi parar aos marcadores de poesia. Afinal aquilo só continha palavras. Com certeza, haverá uma explicação científica ou no mínimo o desenho duma hipótese teórica: que se o ritmo tonal, que se a sugestão do som, que se a escolha dos vocábulos e a sua distribuição...

Sei apenas que ali havia uma janela.

Diga? (ou ás voltas co silencio)

SOA o teléfono. Non é ninguén nunca. Ninguén para min. Xente que colleu mal o número, xente que marcou mal o número, xente que vende, xente que pergunta, voces automáticas que ofrecen opcións do cero ao tres ao alcance dun dedo. Xente ou nin xente. E de cada vez que soa o teléfono, antes de descolgar, espreito na pantalla o número, porque quen sabe se non é unha chamada túa, porque quen sabe se non é unha chamada para min, porque quen sabe se non é unha chamada túa para min. Nunca es ti. Sempre son eu.

Un día destes, calquera día, soará o teléfono e non serei eu quen atenda.
(Tampouco serás ti quen chame.)

E daí o silêncio

ATÉ pareceria, se eu contasse o que tenho para contar, que o mundo é uma grandíssima merda, não sendo como bem sabemos: o mundo é feito de cores... e de dias.

Apuntamento ou atrevemento sobre un título clásico

                        

HAI uns días terminei de ler, era sen tempo (e sen tempo ando mesmo, que é como andar sen vida, que é como andar nzumbi ou zumbando) o imprescindible Anna Karénina. Desde aquela, poucas as grazas, ando às voltas co título, barrenando nel, pois. Foi a escolla unha técnica comercial de vendas?

Ha de haber ao respecto montes e moreas de estudos. Eu son lectora e chégame. Iso si, se me propuxesen titulalo cun antropónimo (subliño, antropónimo) a min (que xa sei que ninguén me vai propor tal, a boas horas iamos mudar un dos nomes máis pronunciados da literatura universal, entendido o universo como isto que é o occidente, onde o sol morre), nun exercicio simple, téñoo claro: Levin, ou, seguindo o molde, Konstantin Arkádevich, Kostia na intimidade.

Non resisto, con todo, a citar a tradución excelente (digo isto consoante aos meus ruso de mínimos e castelán de máximos) de Víctor Gallego Ballestero para Alba Editorial, que espero que lla pagasen ben, como merece. E punto. Final.

Incomunicando

Non entendo o absurdo desa pregunta, mesmo que eu a faga ás veces, admito. Como se pode preguntar se está todo ben? Claro que, se cadra, é a clásica pregunta retórica que non espera resposta ou, se espera, debe ser inescusablemente unha outra frase feita de idéntico calibre, vacuo, de preferencia adornada cun sorriso-grilanda, dentiños en ringleira como gardenias case plásticas de tan lustrosas.

Había un ano que non nos viamos. Reencontrabámonos, non moi casualmente, no mesmo lugar.

―Todo ben? ―preguntoume el.
―Non ―respondín, e tamén non había sorriso ningún nos meus labios, menos nos ollos.
―Non?! ―retrucou el desconcertado.

Non era esa, con certeza, a resposta que ditaba o protocolo. Son tarda, ás veces, en percibir as regras da convivencia en sociedade. Reeduqueime logo.

―Preguntas se estaba todo ben e non todo está ben. Unhas cousas ben, outras mal ―e calei, discreta xa, un "outras pesimamente".
 ―Ah, vale! ―aliviouse.

Parecían só sutilezas de lingüista, aínda ben. Esbocei un sorriso fino de labios para corroborar, baleiro, à altura da conversa, a restra de flores nun cordel estendidas.

―Pero de traballo ben, non?
―Claro, de traballo ben. E ti que?

Foi finando a troca de banalidades por aí. Afondar máis era traspasar os límites do conforto. Ao cabo, era festa e aquilo apenas un rumor que contribuía como é debido ao balbordo xeral de fondo. Fun até ao contedor de lixo máis próximo, levantei a tampa e deitei no interior a grilanda de flores xa murchas, ocres, sen que ninguén vise.

Non foi nada ao que puido ser...

... é a frase que se di nun caso así e é bonita de dicir.

Onte á tardiña, nun cruce con visibilidade nula, un coche (cuxo condutor saíu, fiando no espello redondo e traizoeiro de barriga prominente) arremeteu de lado contra min, contra a miña perna esquerda, no medio e medio da canela esquerda, cando ía cos patíns na maleta da moto para a Nova. Ai! (baixiño). E non se conformou con iso. A matrícula do coche fíxome un corte na perna. Non foi para tanto, non fose que me ía desangrando e manchei as medias de algodón de patinar, que valen unha pasta... e que quedei sen patinar esa tarde. O primeiro que pensei ao sentir o golpe foi, "Alá vai a minha carreira deportiva de ancianita patinadora!". Pero non, parece que saio desta case ilesa. Doeu un pouco. A moto intactamente tombada. Aínda ben. O primeiro, despois de ver que non tiña nada partido, foi levantala do chan. E sosegar o condutor, que padece do corazón e estaba cuns nervios que nin reaccionaba. Coitado. He! Casualmente, xusto no cruce de camiños do accidente, aquí nas Carrouchas, vive un enfermeiro, que saíu co botiquín e me fixo os primeiros auxilios cunhas tiras de aproximación para estiñar a hemorraxia. Hai outras maneiras de estiñar hemorraxias, como é ferrar un tiro na cabeza do animal ferido para evitar que morra desangrado, pero non foron precisas medidas tan drásticas, que aquí esta besta aínda era quen de se impor cunha mirada asasina, mesmo que non puidese dar á perna.

O propio condutor levoume despois ao médico. Media hora de camiño dándolle ánimos, tan mal se sentía o pobre. Polo menos creo que aprendeu a non confiar máis nos espellos convexos dos cruces... e eu, a non fiar nas preferencias de paso nos cruces sen visibilidade.

En Urxencias atendeume un enfermeiro simpatiquísimo (e guapiño), que gabou o labor do colega no lugar dos feitos. Meteume un punto sen anestesia, porque para un punto, dixo, non merecía a pena. Pedín whisky para superar o trago cun grolo, nin que fose bourbon, como nas do oeste, pero o único alcol de que dispuñan, polo visto, non é potable: seica anda mal de recursos a Sanidade. Así que tivo que ser a doer, pero non foi para tanto: como dúas picadelas cando vas facer análises (limpas, ollo, das de sen escarafunchar). E logo a inxección no cu da gama que, malia as advertencias case sádicas de que me ía doer máis do que o punto, tan pouco a noite, que até dubido se ma puxo se non con estas de aforrar en gastos por causa da crise. Chámanlle efecto placebo contra o tétanos.

O único que me amolou foi que ninguén me dese un caramelo na saída por ser valente e non chorar nadiña. Non volvo saír da casa sen un caramelo. Queda dito.

_____________
Última Hora: Ao condutor do coche o sentimento de culpa seica lle esvaeceu despois dunha noite, deduzo, ben durmida. Esta mañá, cando foi dar parte ao seguro, tinha dúbidas (ir)razoables de que a culpa fora dele. Aínda ben, na compañía déronme a razón, porque a teño e teño, ademais, testemuñas e o parte asinado por el onte coa descrición do accidente e os danos.

Segunda lección: Non é só nos espellos convexos no que non debe fiar unha persoa nunca.

Revoar de asas rotas

Non, señora, non, eu non veño tamén para o preoperatorio de nada. Ou talvez si. Só quero ler en paz estes poemas nos que colle todo o mar dentro mentres non chaman por min. Vaia un momento ao baño e volve. Ou repase a lista das moitas cousas que terá que facer ao longo do día para tantas ansias. A certas alturas a xente aprende a desistir das présas a ningures. Tamén eu, tamén, tería que estar a traballar ou a cazar bolboretas mudas que me adorasen na hora magnánima da liberación, as asas rotas contra a opresión do peito.

ECG en repouso son siglas de deitarse quietiña nun padiola, obedecer cando mandan quitar a parte de arriba (a cabeza tamén?, pregunto e ninguén responde, deberei aprender a falar de alto), estenderse, relaxarse, someterse. Está fresco o líquido que me aplica antes de colocar as ventosas sobre os tornecelos a técnico adormecida e despois por diversos puntos do peito. Pídolle que me coloque un par delas para o cerebro, tampouco non me responde. Será que é outro o departamento que estuda as alteracións sinápticas? Será.

O que máis me admira é o silencio. Esperaba aquel rasgar de agulla no papel e nada. Tecnoloxías (novas) aplicadas à incógnita duns resultados indescifrables para a ignorancia decúbito supina dos leigos, un miniordenador que rexistra inmutable como o mundo o mal ou bo funcionamento da bomba.

Propósito de emenda

Redescubrín con el que non era necesario saber a hora cando as horas nos pertencen. O sol marca os tempos: o de camiñar polo piñeiral ao abrigo do sol, o de afundir os pés na area na fin da tarde e o de deterse a contemplar en silencio o día que termina. Rituais de sosego antiquísimos.

Onte lembreino... lembráronmo.

Primeiro mandamento: não ajoelhar

Há trinta anos quase (fogo!) um médico, após diagnosticar-me osteocondrite (peço desculpas pelo palavrão, mas ciência é ciência ou então perguntem pela necessidade da existência dum deus qualquer no desenho disto aqui), disse-me que se eu levasse vida normal (!), não teria mais nenhum problema com os meus joelhos doridos. "O que é que é vida normal?", inquiri, já suspeitando que a que eu até então levara não era. "Não correr, naturalmente; não subir escadas, menos ainda desce-las; não andar de bicicleta; não ajoelhar", respondeu impávido. Saí da consulta convencida de que a vida normal não era feita para mim. De correr tive de deixar mesmo pois que a dor física era (é!) terebrante, maior do que a aflição de ficar quieta a ver o mundo passar. Das restantes recomendações apenas cumpri uma e de bom grado, até porque já naquele então não acreditava em transcendências nem tinha aspirações de ser arqueóloga...

(Este texto foi reciclado dum comentário feito algures a um arqueólogo de joelhos doridos.)

Van acabar os paxaros

Leo poesía sen lentes, por iso non distingo o rostro da auxiliar cando pronuncia un dos meus moitos nomes na sala de espera do oculista por riba do balbordo de voces que incomodan nos acentos máis circunflexos do campo visual. O fundo do ollo está perfecto, consignan, e a miopía nas mesmas. Continuarei logo a ler sen lentes poesía, antes que acabe, desde o principio e até o final do mundo, cando se produza a temible restruturación da cadea trófica e os poetas se sirvan esmiuzados en forma de pastillas enerxéticas aos xogadores das seleccións nacionais de fútbol.

A poesía vai

A poesía vai acabar, os poetas
vão ser colocados em lugares mais úteis.
Por exemplo, observadores de pássaros
(enquanto os pássaros não
acabarem). Esta certeza tive-a hoje ao
entrar numa repartição pública.
Um senhor míope atendia devagar
ao balcão; eu perguntei: "Que fez algum
poeta por este senhor?" E a pergunta
afligiu-me tanto por dentro e por
fora da cabeça que tive de voltar a ler
toda a poesia desde o princípio do mundo.
Uma pergunta numa cabeça.
―Como uma coroa de espinhos:
estão todos a ver onde o autor quer chegar?―

Manuel António Pina. Ainda não é o fim nem o princípio
do mundo calma é apenas um pouco tarde (1969)

Quen sabe se é a poesía o que vai acabar ou as árbores. Anuncian chuvia pero a min estas nubes parécenme un decorado de cinema, posto aí por esixencias do guión, coma o falso nu dun actor recatado que non se mostra por diante ou se si, nunca suficientemente (non que me interese, mas están sempre eles ás voltas co tamaño, como se o grandor fose equiparable ao pracer e ao asombro ou estímulo crucial de humidades). Non chove, digo, e talvez acaben así as árbores e os paxaros para ocuparen o seu lugar os estiletes de cactos e mosquitos, tan incongruentes coa paz da pel e coa reciclaxe prevista dos poetas.

Aboia no meu eido un recendo teimudo à lavanda que agoira desemprego nos silenciados observadores de aves vivas.