Cá para mim

Un sabe que o que non pode ser non pode ser e que o que non pode ser é imposible. E por máis que un soñe o imposible e no soño o imposible non exista, apenas esperta, a realidade imponse e o soño escacha en mil feroces vidros irisados que se espetan no sangue. Fala un conto chinés que nin sei onde lin dun home que soñou que era bolboreta. E cando espertou, preguntouse: Son un home que soña que é bolboreta ou son unha bolboreta que soña que é home? Hoxe cando espertei, pregunteime: Son eu quen soño que son ou son o soño dun outro que son eu?

Cuérnago de la perionda! (Para C & C)

Ou de como percorrer o camiño máis longo mentres o comité de recepción se disolve lentamente baixo os efectos do alcol

E así foi que ás catro da tarde, tras tomar un café no da Pepa, saín de Aldea das Carrouchas cara a Harolariojaespaña, con cadansúa parada a recoller pasaxeiros en Cidadeabertaaomar e Vilamormallo. E ata aí todo ben, que non había présa ningunha e o que sobraba era tempo: para tomar un café, para subir á casa polo móbil e de paso, mira, aproveitamos e vemos as reformas no piso de C, e mexamos, que sempre foi bo saír da casa mexados. Entre fritas non fritas, déronnos as sete. Pero saímos, dirección norte, primeiro treito autoestrada de peaxe (menos traxe, paxe e garaxe; personaxe, en sexo e xénero, a discreción) no meu coche (que coche grande tes, non é así tan grande, que non é grande di, home, pequeno non é, pero grande grande tampouco, unha rancheira pequena, allá en el rancho grande, allá donde vivíaaaa, ándele, manito, iiiha!, para ti, C, que che gustan os mariachis, dedicada).

Ata aí todo ben. Que antes da Coruña había que enlazar coa autovía do Noroeste e non houbo fallo. O que houbo, si, foi unha lixeira curva á dereita, pero estabamos avisados, por sangooglemaps. Total que logo o camiño era doado, con tropecentos mil quilómetros por diante, e que se temos que ir ao parque temático do Courel agora no outono, que tinguen os faiais de amarelos e ocres (finísima distinción), que se temos que ir de inverno coa primeira nevada de encarga, antes que o raio da neve que a parta se converta en lamazal... E ao Incio, claro, en todo tempo, sempre ao Incio.

Entramos logo no EIE, empregando con pulcritude os tempos compostos, en transición polo Bierzo, imperativamente ao ventar Astorga (que ricas las mantecadas, que chas ofrecen desde o tren, pena non ir en tren, que comiamos unhas mantecadas, agora que a min de Astorga o que me gusta é o chocolate, a min o reloxo da praza, cos bonecos que bailan) e atentos, atentísimos, que en Astorga apañamos o entroncamento coa autoestrada de León. Para aí Astorga, para aquí León... Aí é onde a cousa xa empezou a fallar, que non entroncamos. C & C á súa bola, eu vendo que xa estabamos en La Bañeza, que pasabamos La Bañeza, que cada vez Benavente estaba máis preto e xa entramos na provincia de Zamora, que non se gañou nunha hora, todo o mundo o sabe. E ao cabo falei: como que agora xa non hai volta de folla, tiramos para León desde Benavente pola autovía. Non pasou nada, non morreu ninguén. Fixemos máis quilómetros, aforramos a peaxe (menos traxe, paxe e garaxe; personaxe, xa depende do gusto). E vai sendo hora de parar, agora é o momento de parar, a medio camiño (ha, incautos!), ceamos algo, que se entramos en León, que non, que nos dan as mil, e temos xente a celebrar un aniversario á espera, mellor tiramos outro pouco e ao final, damos cos ósos nunha presuntamente paradisíaca área de servizos, onde poñen a énfase nos produtos da terra. Plantados a ler o cartel da entrada sentimos un murmurio de humores gástricos efervescentes. Antes de máis nada, claro, había que ir aos servizos —para iso están as tales áreas, que á beira das autovías non hai mato—, pero ollo cos camioneiros, nós entrando un por un tan afoutos, peito de lata para fóra mentres por dentro hai medo. Moito medo. Respírase o medo. Aínda ben nos servizos non hai porta, así que o medo, ulo? Dos produtos da terra logo puidemos dicir outro tanto: quen os viu? Bocata cutre e grazas. Foi cea para non lembrar así que óbvioa. Iso si, a camareira, unha delas, era simpática, ou?
E rosmando rosmando, volvemos para o coche, onde van pasando as horas —o Cuérnago de la Perionda, Carrión de los Condes, mal rollito, tensión, violencia, que llo digan ao Cid— seguindo os indicadores de Burgos, Burgos, que é para Burgos. E nun falar por falar, comentamos que ao mellor se non fose de noite a paisaxe era bonita. (Era bonita que te cagas, ben se viu á volta.) Despois, segundo sangooglemaps, era só pillar a E80, atención, atención, E80 que te criou. E autoestrada de peaxe parcial, que que sería iso? Todo o mundo sabe o que é unha autoestrada de peaxe (menos traxe, paxe e garaxe; personaxe, para gustos hai colores), que é ou non é, pero parcial, como pode ser unha estrada parcial nin imparcial? En todo caso, en mala hora, porque convencidos de que estabamos na parte parcial da autoestrada non demos importancia a que non se nos pedise peaxe, e así, tiramos millas á procura da saída 4, dirección Pancorbo, que non daba aparecido. Polo camiño axitamos os brazos para saudar do outro lado da autovía un control da benemérita con gran exhibición de luces, picos e vehículos. E cada vez máis preto de Palencia. E eu a botar contas por dentro, que non me saían, o cal tampouco era de estrañar, que a aritmética nunca foi o meu. Ata que a trinta quilómetros do maior polígono industrial de Castela-León decidimos facer unha incursión nunha área de servizo, que nos daban as da alba, a tremer coma varas verdes, para pedirlle indicacións a un amable camioneiro (alá foi C de valente) que nos deixou como estabamos. E así decidimos, coa risa frouxa da pura histeria, buscar cama, porque outra cousa non, pero camas e camioneiros había en proporcións idénticas, ou deixar que nos prendesen no control da benemérita e nos mandasen a pasar a noite tan ricamente no cuartelillo. Chamamos ao noso anfitrión J, que con lingua de trapo e abandonado na espera polo seu outro mal amigo J (que esta tencha gardada, que o saibas, e estívoche ben que non botases o foguete, por mal amigo, pérfido e traidor), insistiu en agardar por nós, afincado contra un bolardo, para non perder o equilibrio nin a paciencia. Volta e media, e por sorte, xa estaban a desmontar o control. Se non quen sabe... O caso é que demos coa autoestrada, iso si, despois de contornar unhas poucas rotondas a máis en Burgos, á procura de dirección Vitoria, Logroño. E co corazón nun puño, buscamos a saída 4 dirección Pancorbo, que a fin apareceu, e pagamos a peaxe (menos traxe, paxe e garaxe; en personaxe, en troques, a normativa ten manga ancha) e tiramos para Casalarreina, que había festa e churros, fome negra, e chegamos a Harolariojaespaña por volta das catro e media da mañá. O que pasou de alí en diante pódese resumir en tres palabras: bebemos, comemos, bebemos. Prontos.

Sobres asasinos

Non hai vez. Aproximadamente cada quince días recibo carta postal da entidade bancaria na que deposito a confianza e ingreso o produto exterior líquido que percibo grazas ao desgaste das xemas dos dedos. E non falla. Ignoro quen foi o cerebro privilexiado que os inventou, se tiña tendencias sádicas ou absoluta ausencia de malicia cando patentou o achado. Disque o home (e algunha muller que outra) é o único animal que tropeza dúas veces na mesma pedra. O meu non sei se será tropeza ou torpeza, pero se non fose porque quince días dan para sandar as feridas, a estas alturas estaba o meu nome en letras de molde e enmarcado en negro nas últimas páxinas do Faro: “Os seus familiares, ao participaren ás súas amizades tan dolorosa perda, pregan asistan á incineración dos catro cachos (o fígado e o cranio íntegros!) que deixaron intactos os cans, descubertos á semana do falecemento rodeados de cartas abertas do banco e cunha peste...”.

Porque digo eu, se no banco saben que eu necesito as xemas dos dedos para traballar, por que porfían en mutilarmas unha e outra vez? Ignoran tamén acaso que quince días é un prazo máis que razoable para esquecer unha mala experiencia, incluso as paixóns máis desatadas? Non lles era máis doado imitar o resto da empresas, que xenerosamente ofrecen o envío da factura dixital (que paradoxalmente non afecta para nada aos dedos), sen descontar, —ai, iso non— o que aforran en franqueo postal e papel? Ou polo menos podían pór sobres dos de toda a vida, que se abrían con abrecartas e se un se quería suicidar velaí tiña na man unha arma máis eficaz e rápida.

Por riba do caldo, sopas

Clara ten tres anos e este curso vai á escola por primeira vez. Hoxe está na perruquería coa nai. Clara mírase no espello seria coma unha pataca. Impenetrable. Parece unha señora en miniatura: un calco da nai reducido coas antigas técnicas dos xíbaros e inchado coa tecnoloxía da cirurxía plástica contemporánea. Certo é que Clara hoxe está moi maliña. Vomitou antes de saír da casa. Por iso a mamá mercoulle de merenda un zume de pexego e gusanitos, que papou nun visto e non visto. Case marcho antes de que desate o chafariz.

Theory of Relativity (to Teté)

So, there I was, in front of an overwhelming sea, trying to read, with the soothing sound of waves breaking against the shore. And there it went my mind to recall the hakes some scientists had taken from this same ocean to make an interesting research, which they have considered successfully accomplished: from the 150 hakes held in captivity, 45 survived to the experiment. Such experiment consisted of feeding them with living fish. OK, perhaps it was a success for the human beings that conducted the essay, and even for all actual and coming Humanity, I don’t doubt it. But then, objectivity should preside over all scientific work, so I don’t think fair them calling this one successful, without any respect for the dead hakes (or should we call them, our heroic hakes?).

Thinking again, maybe it was all the better for the hakes to die, ‘cause the next phase of the research was directed to feed the remaining ones with frozen fish (whether previously thawed out or not, they didn’t specified it, but all the same, you know, saltwater is an excellent medium to thaw fish out and the resulting lower water temperature contributes to an optimal environment for the hakes to live). And the last phase, oh, you don’t want to know it! It wouldn’t be a pretty sight, at least for the fish.

Insecticida

Acababan de servirnos a cea pero aínda non botaramos mans ás fontes, que somos xente fina e educada. Entón un coleóptero infeliz (críase moi feliz, porque non sabía o que o agardaba) deu en pousar na mesa, quen sabe se atraído pola comida ou pola brancura do mantel. En mala hora. Jacques estirou o brazo e coa man estendida zoupoulle unha palmetada que o mandou ás patacas. O silencio era tenso. Non se oía zoar unha mosca nin bicharada ningunha (Calquera, dirían, non te xosca!). Entón, o asasino de coléópteros sentiu necesidade de xustificarse:
-Perdón por matalo...
'Coita, pensei, o ser civilizado contra o ser primitivo recoñece a atrocidade. Pero a frase non rematara.
-...enriba da mesa.
Veume coma un relampo á cabeza a imaxe do Karim (oríundo da mesma cidade da Europa de aí arriba na que o asasino de coleópteros vivira ata hai ben poucos anos), outra noite, en Vila do Conde, a escorrentar mediante o aire que sacudía co dedo maimiño, sen rozalo sequera, un mosquito mínimo (milímetro e medio escaso) que pousara na vitrina do local onde se celebraba o Festival de Curtas.

Claro que todo ten a súa explicación: Jacques, vén sendo Iago, Sant'Iago, célebre matamouros (e si, o coleóptero, na cor cando menos, algo de mouro tiña). Karim, manda truco, significa xeneroso.

Consuma a píldora con moderación

Estudos científicos de absoluta solvencia demostraron que tomar a píldora durante un período breve (?) reduce as posibilidades de contraer cancro de útero, de ovario ou de recto, mentres que o consumo da píldora durante un período prolongado (oito anos ou máis!!!) aumenta as posibilidades de contraer os cancros devanditos. Ata aquí todo ben: pódoo corrobar -se lles interesa a miña experiencia (se non vaian para outra parte, que hai moito que ler no mundo)-, porque eu tomei a píldora durante un período curto e non padecín (meigas fóra!) aínda nin cancro de útero, nin de ovario, nin de recto. Padecín, si, un linfoma, pero ese tipo de cancro vese que non entra na estatística. Total, que como a ciencia está para suscitar en nós dúbidas e preguntas, digo:
a) Será que o período durante o cal tomei a píldora non foi tan curto como os resultados do estudo aconsellaban e por iso, castigo divino, padecín o linfoma?
b) Será que curei (meigas fóra!) do linfoma porque tomei a píldora durante un período que malia parecer curto non era tan curto como debía nin tan longo como non debía?
c) Se o período prolongado se considera de oito anos ou máis (isto é, coma quen di, oito anos ou oito anos e un día), débese considerar o período curto de menos de oito anos (isto é, coma quen di, oito anos menos un día).
d) E quen aguanta como para apañar un cancro cun período tan curto ou tan prolongado sen morrer antes de anemia (ou de noxo, ou na ruína ao prezo que andan os tampóns)?

Mola mola

-Como mola!
-Mola mola!

Iago e os colegas fliparon cando desde a pesqueira viron vir a aboiar polo río unha solla XXXL, isto é, un Tiá, bichopeixe!, traducido a linguaxe que entenda a criallada. Sen sabelo acababan de chamar polo nome científico ao peixe lúa (Mola mola). Ata o lugar desprazouse unha unidade da policía local, alertada polos efectivos de protección civil: disque tiña aleta de quenlla. Quen lla viu?
Sometendo a interrogatorio telefónico ás autoridades científicas na materia, concluiron estas que non é que ao suxeito -animal mariño de sobra coñecido no ambiente- lle dese a arroutada de se virar anádromo, senón que ben pode ser que morrera de choque osmótico ou de choque contra as redes dalgún pesqueiro que o rexeitou (mesmo dando o tamaño mínimo legal esixido). Para min que aquel día os do Vento Mareiro II andaban aos Rolex.