Non hai vez. Aproximadamente cada quince días recibo carta postal da entidade bancaria na que deposito a confianza e ingreso o produto exterior líquido que percibo grazas ao desgaste das xemas dos dedos. E non falla. Ignoro quen foi o cerebro privilexiado que os inventou, se tiña tendencias sádicas ou absoluta ausencia de malicia cando patentou o achado. Disque o home (e algunha muller que outra) é o único animal que tropeza dúas veces na mesma pedra. O meu non sei se será tropeza ou torpeza, pero se non fose porque quince días dan para sandar as feridas, a estas alturas estaba o meu nome en letras de molde e enmarcado en negro nas últimas páxinas do Faro: “Os seus familiares, ao participaren ás súas amizades tan dolorosa perda, pregan asistan á incineración dos catro cachos (o fígado e o cranio íntegros!) que deixaron intactos os cans, descubertos á semana do falecemento rodeados de cartas abertas do banco e cunha peste...”.
Porque digo eu, se no banco saben que eu necesito as xemas dos dedos para traballar, por que porfían en mutilarmas unha e outra vez? Ignoran tamén acaso que quince días é un prazo máis que razoable para esquecer unha mala experiencia, incluso as paixóns máis desatadas? Non lles era máis doado imitar o resto da empresas, que xenerosamente ofrecen o envío da factura dixital (que paradoxalmente non afecta para nada aos dedos), sen descontar, —ai, iso non— o que aforran en franqueo postal e papel? Ou polo menos podían pór sobres dos de toda a vida, que se abrían con abrecartas e se un se quería suicidar velaí tiña na man unha arma máis eficaz e rápida.
Sem comentários:
Enviar um comentário