Mata má nunca morre

Aconteceu hai haberá un mes pero a nota foi quedando atrás nas páxinas da axenda e hoxe, falta de ideas e con remorsos de ter o blog a mato, recupereina. Pois foi nun día destes de andar ás toas, en que acabei de Ribeiro ata as orellas —da bisbarra, meus, non do viño, que inda son xente asisada e responsable, cando conduzo non bebo, se máis non porque é algo complicado sen soltar as mans do guía e co casco posto—, a contar pedras en Ribadavia e esteos entre as viñas. Así, entre estradas e carreiros, acordeime do arremecághona, que como está metido na farándula, corre máis Galleira ca un substituto de ensino secundario, e mandeille unha esemese por se tiña concerto pola zona. Cando me chegou a resposta, menda estaba a xutarse un café no Carballiño, que xa ten delito, recoñézoo. “Magosto en Matamá. Xa tamos akí. Vente”, dicía. E fun. Ás veces son ben mandada. No fondo é que me picaba a curiosidade, polo aquel de que nacín en Cidadeabertaaomar e nunca se me perdera nada por nesa parroquia. Despois de recibir polo móbil as indicacións pertinentes, que non tiña demasiado claro para onde caía, quedei en preguntar ao chegar ao primeiro paisano que vise onde estaba o torreiro da festa.
Vini et vidi: obvio a descrición, pero non había dúbida de que o fulano era indíxena. Parei a moto ao seu carón e dixen:
—Boas!
—Boas —respondeu, un pouco descolocado.
—E mire, o torreiro da festa sabe onde queda?
—Ah —O silencio que seguiu a aquela rotunda e breve exclamación descolocoume a min. Pensei: o cata non era de alí, estaba de visita na dun compañeiro do choio e saíra a buscar tabaco. Pero non—. O torreiro da festa onde queda? É que antes había un, que é o vello, pero ese non é, que agora hai outro, o novo, máis grande, porque no de antes os chafarricos non collían.
—Ah —dixen eu, e a miña exclamación foi salaio, pero non teño claro que fose de alivio.
—Ve aquel coche branco que sobe acolá?
—Vexo.
—Pois vaia por onde el vai, e xa vai ver, como o camiño tira para a esquerda —Eu co meu problema de lateralidade a intentar fixar a dirección—, pero NON!, por aí non —E aí xa me descolocou de vez—. Colla para a dereita, que xa logo ve de fronte o cemiterio e o torreiro está pegado.

Si, señora. Velaí un pobo que sabe: a festa ao lado do camposanto, que total os inquilinos, se o barullo é grande, non se han queixar. E até algún haberá que mova o esqueleto.

Diego

Aproveitando que o Pisuerga pasa por Valladolid, fixen como que ía a un congreso de chinés ao que non tiña pensado ir no fondo, porque a cuestión era buscar unha escusa para estar con CN ante a inminencia da chegada de Diego. Pero Diego, como bo Porco (falo do horóscopo chinés, por favor), que elixe con quen e cando vai nacer, decidiu que non agardaba a que o sacasen daquel encerro no 27, tal como programaran, senón que o 21 de novembro era unha data excelente, pois a humidade dun día chuvioso volve menos agresivo o cambio de medio. Así que mentres agardaba pola miña lǎoshī (que ela si ía ao congreso) en Cidadeabertaaomar, recibín un sms todo babado coa nova de que Diego xa estaba destoutro lado do mundo, con 3,640 kg e 51 cm, disposto a revolucionarnos, ou mellor dito, a que evolucionásemos ao seu redor. Total que saímos cara ao sueste, en dirección a Pisuerga-con-Esgueva, eu ao meu, durante cincocentos quilómetros, desconectada do incesante bra-bra-bra bra-bra-bra de Zhāng lǎoshī e do kia-kia-kiá continuo da súa cámara made-in-Taiwán.

Xeoide

Esta madrugada cheguei á casa desde Cidadeabertaaomar en tal estado sólido, que ao entrar pola porta, dubidei entre me servir directamente o malta sobre o corpo, dar unha ducha de auga quente ou meterme na neveira a desconxelar lentamente.
Inda lle vou ter que dar a razón ao sapiño, que me agoirou esta coma a última noite en que saía coa moto ata a primavera.

Desenmascarados

Hoxe, e sen que sirva de precedente, acepto o desafío da Vanadis (Dá por sentado quen propuxo o desafío que habemos de ter libros por perto. Inda existe xente inxenua.), mais tal como ela, á miña maneira. Non propoño a ninguén que o continúe: quen pase por aquí e queira aceptalo, é seu. Tampouco me vou limitar a colgar a frase coma un cadro —que xa se sabe os desvaríos que traen as palabras descontextualizadas— mais é meu o texto que nace a partir dela. Do resto, non elixín o primeiro libro que tiña ao alcance da man, porque era un dicionario, e francamente, “Expor-se à vista, exibir-se, mostrar-se” pareceume unha frase algo pornográfica que quizá atente á sensibilidade dos meus lectores. Tampouco elixín o libro seguinte que tiña máis perto, porque era de poemas e carecía de páxina cento sesenta e un, canto máis de quinta frase enteira ou rota. Nin o seguinte, que era unha novela que estou a ler, porque non quería que o que sabía da historia que nel se conta influíse no micro-relato que ía crear. Elixín, logo, un dos que repousan na mesa de noite á espera de me desvendar os seus segredos. E, pois, velaí vai, de Confesións dunha máscara, de Yukio Mishima (título orixinal: Kamen no kokuhaku; edición de New Directions Books, 1958):

Aínda que foi apenas durante uns segundos, sentín que todas as miñas dúbidas respecto aos requisitos esenciais da virilidade se disiparan. Virían despois outras, porque a mente nunca descansa en procurar angustias reais ou infundadas, mais recordo aquel instante coma unha liberación, unha das poucas ocasións en que a vida me forneceu asas que me permitiron elevarme sobre a uniformidade agresiva dos que me rodean marcando pautas, condicións, dogmas. A cuestión xa non era ser ou non ser, senón ser e ser tal como somos, sempre, volubles, variables, volátiles. Por unha vez, non me recoñecín indefenso. Fun todopoderoso, case prepotente, ultraforte nas miñas debilidades. Ceibeime da aperta feroz de K e colléndoo suavemente pola man, arrastreino comigo ás alturas, furando entre a multitude abafante co trade incisivo do orgullo na mirada.

Post postum: Curiosos os camiños da mente. Observo ao reler o que escribín, que ao final volvemos á frase do dicionario: Exporse á vista, exhibirse, mostrarse.

Sobrevivir

Hoxe —oín pola radio— é o cabodano de don Miquel Martí i Pol, se cadra o que foi de vivo o meu poeta vivo preferido e quen é de morto o meu poeta morto preferido. Porque ás veces el son eu, meu.

El més difícil, doncs, és sobreviure
amb escates de vidre a las entranyes,
amb plom, en lloc de sang, a dins les venes.
Sobreviure: cordar-se les sabates,
treballar, fer l'amor, llegir poemes,
veure envellir la gent, cantar en veu alta,
amb escates de vidre a las entranyes
i plom, en lloc de sang, a dins les venes,
sense treure's els ulls, sense fer a miques
els subtilíssims mirallets del somni
i esgüellar com un porc, de por o d'enveja.

Miquel Martí i Pol
Vint-i-set poemes en tres temps (1970-1971)
_____________________________________

O máis difícil é sobrevivir
con escamas de vidro nas entrañas,
con chumbo, en vez de sangue, polas veas.
Sobrevivir: amalloar os zapatos,
traballar, facer o amor, ler poemas,
ver envellecer a xente, cantar en voz alta,
con escamas de vidro nas entrañas
e chumbo, en vez de sangue, polas veas,
sen arrincar os ollos, sen esnaquizar
os sutilísimos espelliños do soño
e berrar coma un porco de medo ou envexa.

Remusmús

Onte, estreando un día de intenso non far’ niente sen paraxe, subín a tomar a dose de café do mediodía ao centro neurálxico da Aldea das Carrouchas. Estaban os seareiros habituais, algúns xa comidos, outros por comer, pero a tónica xeral era de cafés na barra e algún chupito para asentar a botella de viño inxerida para asentar o xantar. O normal. Entón chegou unha muller que disque a chamara non sei se o home se o fillo que disque o chamaran unhas mulleres de Pombalnoseixo a preguntar que quen era o mozo das Carrouchas que morrera que disque non sei quen o vira nun tanatorio na Moinobreemoileal. Cruces de miradas e de ti-sabes-algos. A conversa sentenciouse cun unánime se-a-taberneira-non-o-sabe-non-é-certo... pero alá quedou dando voltas no aire aquel mozo (disque) defunto.

Esta mañá, coma decotío, puxen a radio para ouvir os informativos mentres almorzaba. O noso mozo (disque) defunto era noticia de alcance estatal: No concello de Pombalnoseixo (ao que pertence as Carrouchas) prenderan un rapaz de dezaseis anos por colgar no youtube un vídeo cunha pelexa entre adolescentes.

Non se... xa o dicían: algo había.

Post postum: O título co que se colgou o vídeo inclúe a palabra "kickboxing". Será que influíu na escolla unha certa serie de televisión? (Xa avisei que moi boa para as neuronas non era.) Non era mellor cando os cativos se limitaban a andar co cu ao aire?

Albízaras!

Desde as 07:20 do quince de xaneiro até as 13:25 de hoxe, polo reloxo do ordenador, que é o que ao cabo rexe a miña vida, 197 (cento noventa e sete) episodios de pastelada infumable, golpes a eito, primeiro disparo e logo xa para que preguntar, coches que sempre estoupan cando se estampan, milagres con fondo de luz branca, xustiza divina e pena de morte humana a toda hora. E malia o duro transo, as miñas neuronas saíron indemnes (creo?). Prometo firmemente non apuntarme a clases de kickboxing, nin meterme metodista. Se alguén non sabe de que serie de televisión falo, que non intente sabelo, aínda está a tempo de salvarse. O nome do Boneco Diabólico non se escolleu ao chou.

Agora permítanme que poña un disco que me regalaron onte, que necesito lavar os ouvidos de tanta estupidez.
Grazie mille, ragazzo triste...

Distancia de seguridade

Cando se anda de burra —teño que explicar esta expresión ou enténdese?, porque hai moita mala baba—, o primeiro que se debe aprender é a manter a distancia de seguridade. Chámase conducir á defensiva. Hai moito moteiro que ignora este fundamento e acaba co corpo torado contra un quitamedos (palabra que dá moito xogo pero que xa está dabondo espremida: o medo quítano, abofé, e a respiración, de vez). A primeira regra é non ir nunca detrás dunha furgoneta (e menos se son desas modernas antiaerodinámicas de cu cadrado, que che mandan uns abaneos que nin que levases o vibrador do móbil no modo "furia desatada", pero este é outro tema que agora non interesa), nin detrás dun monovolume de vidros tinguidos. Por suposto, xamais detrás dun camión, nin que sexa só pola merda que vas tragando, pero sobre todo porque o condutor non deixa de mirar polo retrovisor a ver quen é a formiga atómica que chupa roda, o cal representa un perigo para o persoal que circula canda el. Así que o mellor é adiantar e encollerse ao sobrepasar a cabina para aguantar a forza do vento que te sacode nese instante xunto coa bucinada que che manda o machomán.

En resumo, temos que ir vendo sempre o que hai por diante, por detrás e polos lados. Parece obvio, pero non é tanto. Nos cruzamentos sempre axexa algún temerario que confunde os faros da moto coas poucas luces que ten na cachola e que se incorpora porque lle sae dos sangumiños. Por detrás sempre vén algún piloto de rallys que che pasa rozando como se tivese que apurar milésimas de segundo para chegar canto antes ao bar que está á volta da curva. E de fronte, ah de fronte, de fronte é onde está a maior ameaza. Non basta manter a distancia co que se leva diante. Cómpre mantela tamén co que vén de fronte, ir á espreita do que decide adiantar agora que só vén unha merda dunha moto, que aparte, se pode.

Falsos amigos

Cando se vai ao estranxeiro hai que ir con moito ollo cos falsos amigos. Non pode entrar un na oficina dun taller de motos a preguntar se naquela oficina está o taller, porque lle responderán, amables pero alucinados, que aquilo é o escritório, que a oficina é dentro e que garfos, facas e colheres é na loja de en fronte. A cara do cata, un poema.

Post postum: Como se viu, o texto anterior non vai do que ao mellor alguén pensou que ía ir. Falsos amigos son palabras, normalmente con idéntica orixe, que en idiomas diferentes se parecen na escrita ou na pronuncia pero que teñen significados distintos.