Desenmascarados

Hoxe, e sen que sirva de precedente, acepto o desafío da Vanadis (Dá por sentado quen propuxo o desafío que habemos de ter libros por perto. Inda existe xente inxenua.), mais tal como ela, á miña maneira. Non propoño a ninguén que o continúe: quen pase por aquí e queira aceptalo, é seu. Tampouco me vou limitar a colgar a frase coma un cadro —que xa se sabe os desvaríos que traen as palabras descontextualizadas— mais é meu o texto que nace a partir dela. Do resto, non elixín o primeiro libro que tiña ao alcance da man, porque era un dicionario, e francamente, “Expor-se à vista, exibir-se, mostrar-se” pareceume unha frase algo pornográfica que quizá atente á sensibilidade dos meus lectores. Tampouco elixín o libro seguinte que tiña máis perto, porque era de poemas e carecía de páxina cento sesenta e un, canto máis de quinta frase enteira ou rota. Nin o seguinte, que era unha novela que estou a ler, porque non quería que o que sabía da historia que nel se conta influíse no micro-relato que ía crear. Elixín, logo, un dos que repousan na mesa de noite á espera de me desvendar os seus segredos. E, pois, velaí vai, de Confesións dunha máscara, de Yukio Mishima (título orixinal: Kamen no kokuhaku; edición de New Directions Books, 1958):

Aínda que foi apenas durante uns segundos, sentín que todas as miñas dúbidas respecto aos requisitos esenciais da virilidade se disiparan. Virían despois outras, porque a mente nunca descansa en procurar angustias reais ou infundadas, mais recordo aquel instante coma unha liberación, unha das poucas ocasións en que a vida me forneceu asas que me permitiron elevarme sobre a uniformidade agresiva dos que me rodean marcando pautas, condicións, dogmas. A cuestión xa non era ser ou non ser, senón ser e ser tal como somos, sempre, volubles, variables, volátiles. Por unha vez, non me recoñecín indefenso. Fun todopoderoso, case prepotente, ultraforte nas miñas debilidades. Ceibeime da aperta feroz de K e colléndoo suavemente pola man, arrastreino comigo ás alturas, furando entre a multitude abafante co trade incisivo do orgullo na mirada.

Post postum: Curiosos os camiños da mente. Observo ao reler o que escribín, que ao final volvemos á frase do dicionario: Exporse á vista, exhibirse, mostrarse.