A meu irmão Rafa,
que amou a vida ao ponto
de se deixar matar por ela
Passei as tardes dos invernos tantas a sós a escutar aquilo, que fui com medo de ressuscitar algum morto. Mas não. Nem frio nem calor. Apenas na última liguei. Ainda bem ele não deixou, nem por um momento, de dançar comigo... cadáver. Esquisito.
que amou a vida ao ponto
de se deixar matar por ela
2 comentários:
unha vez atrevémonos a pasarlle un disco ao profesor de inglés para que nos traducise unha canción. Eramos xóvenes e tontos, traduciuna de memoria nada máis decirlle o título e despois casi sen mirarnos dixo tamén que non era seu mellor tema. Máis tarde descubrimos tamén que a Camaño o que lle gustaba de verdade era o románico. E nos soñando con contracultura e así...
Se estás a insinuar que cha traduza non sei se non facer coma quen on ouviu, Condado. Está un vento...
Enviar um comentário