Médicos e médicas

Esta tarde tocoume ir recoller os resultados do TAC e das análises de sangue ao hematólogo. En realidade, estaba algo nerviosa, porque non sabía que médico do equipo me ía tocar. Cando se xubilou o de sempre, deume a escoller entre o doutor S e a doutora S. A cousa estaba complicada. Non era tanto que tivese algo contra a doutora S, por ser muller, senón máis ben tiña algo a prol do doutor S, por ser home. Só que ao final preferín deixalo nas mans do azar. Por un lado non quixen parecer mal agradecida e polo outro quen sabe se escollendo un non me tiña que consultar a outra un día, polo que fose, e había represalias. Quita, quita, dixen. O que me toque tocoume. E aí é onde vou, precisamente, a que prefería que de tocarme, me tocase un home. E non só polo de tocarme, senón tamén porque se me hei de espir, que antes ou despois sempre chega o día (nin que sexa na hora da autopsia) prefiro que sexa ante un home: síntome menos violenta.

Pero non houbo sorte. Tocoume a doutora S, que para máis é eficiente: non me deu tempo nin a abrir o libro na sala de espera, que xa me estaba chamando para entrar. Logo, para me saudar, deume a man, e xa empecei a estrañar o meu antigo médico, que sempre me daba dous bicos. Aínda van pensar que non é hixiénico que un médico nos dea bicos, pero tampouco é hixiénico que nos dea a man se non leva luvas de usar e tirar.

O único que tirei de proveito é que decidiu citarme para dentro de oito meses, non cada catro coma até o de agora, e coa promesa de que se as calcificacións non aumentaban de tamaño (en canto non me escaneen o cerebro todo ben...), pasabamos ás consultas anuais.

E ante os resultados, recoñézoo, alegreime de que me tocase a doutora S, porque ao doutor S non sei se ía soportar velo e que me vise só unha vez ao ano: era capaz de ter unha recaída!