Asalto á intelixencia

É triste, tristérrimo, constatar á saída dunha sala de cine que unha non aprendeu nada. Magóame no caletre (mecanismo perverso!) comprender que dilapidei 121 minutos de vida (nin vou ser tan mísera para ter en conta os 5,70€ da entrada e mais os oitenta quilómetros de ida e volta en gasolina sumidos, consumidos e sumados aos prexuízos ambientais consecuentes...), que podían estar sempre mellor empregues en contemplar as estrelas, reflectindo asemade sobre o papel que vou desinterpretando no universo, que xa é delito. De aí que me rillase a conciencia mentres na pantalla se sucedían os gritos, os tiros, as persecucións, os primeiros planos sobre a escolma de personaxes tópicos que engrosaban o cadro de reféns e se desenvolvía unha trama carente de intriga (aínda sen necesidade de coñecer a versión primeira ou a novela que serve de base), con heroe protagonista, simple home do común, a redimirse de pecado pecuniario leve. No entanto, a preguiza de enfrontar o ascenso frío polo somonte da Serra d'Arga e a máis que glacial noite que me agardaba na casa amarroume na butaca, nunha tentativa va de transformar o sufrimento en apatía indolora. Non me reprendan por iso, que xa me fustrigo eu soíña e ao cabo, vanme ter que agradecer que lles aforre tempo e diñeiro, bardante que non me sexan dignas criaturas de entrar neste cortello e gocen, estomballados no sofá ou no cine, engulindo desalimentos diversos mesturados coa peor gallofa que vin nos últimos anos (sen cobrar, enténdase, que por cartos o conto é outro e unha prostitúese en corpo e mente para comer e beber).

Pero, pero, pero, atención!, como servidora se nega a non quitar algún beneficio de tanto desaproveitamento, acabei concluíndo que cando menos podía tirar unha lección, que vou compartir magnánima con vostedes: Nunca, o que se di nunca endexamais da vida, monten nin no primeiro vagón nin no derradeiro de metro ou tren ningún. Nos extremos aumentan as probabilidades de acabaren retidos polos terroristas ou delincuentes en caso de asalto. E doulles outro consello de balde e talvez en balde, pois é ben difícil de cumprir nalgúns dos seus factores constituintes: non sexan negros ex-combatentes do exército dos Estados Unidos e simultaneamente reféns dun secuestro, porque lles toca morrer (sacrificarse, vaia) fixo por unha nai branca viúva de soldadito á metade da película. Avisados quedan!