O meu primeiro amor biciclético

Assim ia. Ele, com seu amor biciclético na mão, ou ela puxando-lhe os pés leves nos areais, ninguém que podia jurar bem como era. Raleigh toda ela brilhos em sol da tarde, faróis brancos, faróis de nevoeiro, farolins, faroletes laterais, acusa-passeios de aço, faiscantes; antena se curvando no vento pequeno, raiva dos capins de beira dos caminhos; as tiras vermelhas, catafóquicas.

Onde o "ele" é o santomense Alceu Antonino de "Cangundos, verdianos, santomistas, nossa gente (Estória de uma estória)" do José Luandino Vieira en Macandumba.

_____________

Foi lendo ese contiño enorme cando me lembrei. Fose como se fose onte, na verdade, nunca deixei de lembrar o tal día, non que a vellez acenándome me viñese a arrastrar por camiños de enveredar para atrás na memoria. Queriades! Nin tamén non esquecín o primeiro de todos, o da aprendizaxe soíña, na leve encosta da agra de meu tío, mentres el de eixada na man abría regos coa auga fresca, fresquísima, e transparente do pozo que mataba as sedes todas e afogaba as toupeiras. E así eu, fechando os ollos e o pensamento con pena dos bichos, as mans ben amarradas no guiador, empurrei coas pernas, pousei os pés nos pedais e pedalei, pedalei, pedalei, vira que vira, voando sen asas, en felicidade de corazón xigante en corpo miúdo a querer estoupar o peito, pum-pum-pum, os meus gritos espallándose pola meseta sen ecos do meu verán amarelo:

—¡Ya sé andar! ¡Ya sé andar! ¡Tito, que ya sé andar solaaaaaa!

Aquela a miña primeira foi herdada de meus irmáns. Éravos unha Orbea verde claro, pequena, de barra, case os pés nin me chegando ao chan, coas variñas dos freos inexistentes (non se inventaran aínda os cables forrados de tubo plástico que agora se usan de reparación simple), as empuñaduras do guiador verde escuro, os raios relucentes, limpos un por un cun pano de algodón branco, e mais as lamias, os eixos, xirando a roda, kxsssss, até no último recuncho; a pluma de galiña introducida e escorrida na lata de aceite de sobras do coche de meu tío para engraxar a cadea, xirando os pedais devagar, tchque-tchque-tchque, e logo rápido rápido para comprobar a perfección do choio, tchsssss...; as palometas ben axustadas, ollo!, non se fose saír a roda (e os dentes con ela!), no seu equilibrado punto. Todo aprendido na observación de meu máis vello (que xa non está no mundo de fóra aínda estando sempre por aquí no fundo de min aconchegado) e na paciencia del tan infinita coa miña ilusión de propietaria, por fin, da liberdade.

Pois, de alí en diante desapareceron os límites. Eran idas de merenda á fonte do Tío Paquillo (nomes a quen ninguén pedía permiso nin explicacións), aos piñeirais nos finais de verán para apañar piñóns e cascalos contra as pedras, troc, troc, troc, auga na boca, e coidadiño, moito coidado sempre cos cardos traizoeiros que podían converter a excursión veloz nun lento regreso á casa coa linda, triste, da man, á espera do labor esmerado de parcheado na mañá seguinte á primeira hora: desmontar a roda, rapizar os garfos ou as culleres na cociña para levantar o pneumático, quitar a cámara, encher un balde de auga, inchar a cámara, mergullala na auga, observar as burbulliñas de ar delatoras, secar ben o sitio do furo, lixar, ben lixadiño, botar o pegamento, pegar o parche... esperar, esperar... Iso era o peor de todo, esperar.

Foi unha tarde. Os freos da miña bici —expliquei arriba— eran tempo antepretérito: xa foran. Zapato entre o cadro e a roda (mal metido e podía acabar a perna torta e o fociño plano) ou a punta das solas rozando o chan na miña escasa altura (rifa garantida por gastalas) eran as opcións de risco variable. Viñéranme recoller á casa da avoa para me proporen unha saída de aventura que logo na primeira curva virou prefixada cun privativo des-. En baixada incipiente por unha estrada principal que nin para xogar a ler as matrículas dos coches daba, tanta era a ausencia de tránsito, a Marimar do Teléfono chantóuseme diante, coa cadea de fóra, agachada a tentar levala ao sitio. Rodeada polas outras bicis, eu sen ter para onde virar, só era tentar frear cos recursos e a distancia escasos. Ring-ring-ring!, desesperábase o meu dedo no timbre, a voz advertindo do desastre inevitable. Segundos eternos. Paseille por riba, lóxico.

—M'han matau! M'han matau! —berraba a criatura, abandonando a bici no medio e medio, a cuadrilla nos primeiros auxilios de levala á casa, que casualidades da vida, traxecto breve, estaba alí xusto enfronte.

Levantei do chan case ao tempo levantando a miña pequena, mirando ben que non tivese desperfectos, angustia única que eu tiña. Superado o susto, dei media volta, co brazo e o xeonllo esfolados (fai falla dicir que eran os esquerdos*?), para lavar e deixar caer neles unhas pingas de mercromina, rindo dos gritos da outra —morta só de palabra, que nin morreu nin nada—, pois ao cabo o amor biciclético de meu saíra indemne.

_______________
*Ben sei que puxera antes aquí "dereitos", pero xa saben que coas dereitas e as esquerdas nunca me aclaro, e agora deime de conta de que ese lado non era o dereito, senón o esquerdo, por outra parte, do que caio sempre.