Fetiches

Prívanme as batas brancas. Gardo incluso unha de meu das prácticas de bioloxía, que me fica a matar, aínda que o máis que matei con ela foi en grao de cómplice da miña compañeira de viviseccións, quen, menos escrupulosa, empuñou o bisturí e abriu en canal unha ra para lle mirarmos as tripas e comprobarmos que elas tamén, fóra a alma e a figura, son príncipes —nin que non se soubese xa polos contos sen necesidade de tanto empirismo asasino. Porén, como máis me poñen as batas brancas, sen comparanza, antes que orfas de corpo e solitariamente dependuradas tras unha porta, é cun médico por baixo, co seu fonendo ao pescozo, o frío metálico no peito (meu), auscultante, e o seu rostro próximo, virado lixeiramente de lado; ou logo, as mans cálidas asomando das mangas para apalparen o abdome (meu) e subindo delicadamente a saba ao rematar. Talvez non sexa amor puto, pero chégalle ben. Por iso non entendín que a fulana perdese os papeis polo obreiro, francamente, que nin funda de traballo gastaba. Entre un Yvan Attal pedrés e de bata branca sobre un fondo luminoso de corredor de hospital e o morenazo repoludo e peludo do Sergi López cargando mobles nunha camioneta ou colocando baldosas non hai color. E visto así e ata aquí, por min ben podía quedar a eslamiada insatisfeita co catalán e iren apañar melóns en plan contigo pan e cebola. O que non lle perdoo de maneira ningunha á directora foi o rumbo que tomou a historia ao final. Chafoume ben chafada.