Demencia e desmemoria: o medo

a doença enumera inventaria
necessita de esvaziar completamente a memória
para que se cure o corpo
e o sonho de novo desça e construa
magníficos refúgios luminosos jardins
Al Berto, Vigílias, 4

A historia empeza xa así con acentos de película antiga, voces de macho varudo que mira de esguello o interlocutor, revelándose no pánico con síntomas físicos (a auga, o enxoo); a retranca na afirmación que é pregunta, fala como se a locura fose contaxiosa (e será?); na auga, na auga sempre presente, o terror que escorre polas mans, a forza brutal da auga que crea e destrúe, auga máis poderosa ca o lume. Os ingredientes do medo están aí todos: unha illa, que é a incomunicación; unha treboada, a luz que nos cega e a chuva que nos afoga, a constante humidade; un cemiterio, a morte, naturalmente. E unha palabra soa: FUXA! Fuxir? Fuxir de quen, de que? Pode un fuxir de si? Pode un fuxir do sangue, das vísceras, da capacidade do ser humano para magoar, dos cadáveres conxelados, dos ollos, dos ollos dos mortos, do baleiro dos ollos dos mortos? Encontrar o paciente 67 será recoñecerse perdido? Talvez a resposta estea no faro, o lugar onde se fai a luz, claro. Talvez non. Porque a loucura é iso: non distinguir o real do irreal, a verdade da mentira, se un é louco ou o queren enlouquecer, claridade e tebras. O medo.

Velaí o meu medo: traspasado o intervalo, soa ao fundo da sala, a desmemoria con toda crueza: deberei levar comigo pedras pequeninhas brillantes que me permitan regresar, recoñecer os pasos vellos, a demencia que se instala e da que só hai unha maneira de fuxir?