Espertar

Máis unha noite a dor que me rilla, lateralizada agora (polo menos, unha novidade!), acomódaseme nos dentes, un por un até o centro, polo padal, xusto da boca, no pómulo esquerdo de porcelana branca sensibilísima, no ombro e na cadeira e, unha a unha, coma nos dentes, nas vértebras todas, nas costelas e no cabo do esterno, o punto que sostén a angustia (e o día que nunca é día nunca nunca...), a rótula baixo o fémur, na tibia ou no peroné indefinidamente e no pé, todo de lascas lancinantes... e eu só pensando, bícame, bícame xa e breve, para me transformar en sapo dunha vez e anunciar en tres letras gordas brancas que a vida é soño.... non fose polas eléctricas que sempre pasan factura.