terça-feira, 13 de abril de 2010

Espertar

Máis unha noite a dor que me rilla, lateralizada agora (polo menos, unha novidade!), acomódaseme nos dentes, un por un até o centro, polo padal, xusto da boca, no pómulo esquerdo de porcelana branca sensibilísima, no ombro e na cadeira e, unha a unha, coma nos dentes, nas vértebras todas, nas costelas e no cabo do esterno, o punto que sostén a angustia (e o día que nunca é día nunca nunca...), a rótula baixo o fémur, na tibia ou no peroné indefinidamente e no pé, todo de lascas lancinantes... e eu só pensando, bícame, bícame xa e breve, para me transformar en sapo dunha vez e anunciar en tres letras gordas brancas que a vida é soño.... non fose polas eléctricas que sempre pasan factura.

2 comentários:

Teté disse...

Tenho uma amiga que todos os dias tem imensas dores no corpo todo, especialmente nos ossos, mas só há relativamente pouco tempo descobriram que ela tem fibromialgia. Enfim, toma umas coisas para aliviar, mas passar não passa realmente e ainda tem de ter cuidado com o que come...

Em suma, uma chatice e das grandes!

Sun Iou Miou disse...

O mundo é que está doido, Teté: antes era o que comíamos o que tinha de ter cuidado com nós e agora somos nós a ter cuidado com o que comemos... ;)