Almorzo con formiga e radio

Deambula unha formiga solitaria polo mantel e eu penso en ti. Pola radio falan da fusión das caixas, de que se o presidente e o líder da oposición concordan na necesidade das axudas a Grecia ―hoxe por eles, non vaia ser o demo―. Encabalga a voz do locutor sobre a folga xeral, o cóctel molotov, que absurdo, un cóctel molotov mata tres persoas e deixa outra ferida grave. Uns saen á rúa a defender o dereito a conservar o pouco que teñen, catro non regresan á casa esa noite, dúas mulleres e un home deixan para sempre un espazo seco, frío, na cama, no sofá, na punta dos dedos que os acariciaban. Tomo o primeiro sorbo do único café do día. Non me gusta este café. Debera ir até Monção. Non sei por que penso en ti tanto. As pastillas. Hoxe non falan da marea negra, nin de responsabilidades, nin do prezo do irremediable, do que non ten prezo. Fechar os ollos non é a solución, nin sequera cando non existe solución. A dor é para rillala, fragmentala, esnaquizala, antes que nos devore. Cae unha parede sobre un rapaz de trece anos que xogaba. Aínda é cedo para notar a ausencia. Cantas persoas choran neste momento no mundo unha morte imprevista? Cantas bágoas se necesitan para encher o baleiro dunha ausencia repentina? A formiga anda ás voltas mentres eu xiro ao teu redor gravitatoriamente. Mastigo a torrada devagar, sen apetito. Din pola radio que en Galicia hai probabilidades de chuvia? O ceo, do outro lado da fiestra, está limpo. A paxarada peteira nas migallas de pan. Pésasme cada vez máis. Recollo a mesa e saio a sacudir o mantel ao eido. A formiga cae. Apágame o son da túa voz o ruído da auga mentres frego a louza.