17 de maio.
Día das Letras Galegas
Cuidades vós, meu amigo,
ca vos non quer' eu mui gran ben,
e a mi nunca ben venha,
se eu vejo no mundo ren
---que a mi tolha desejo
---de vós, u vos eu non vejo.
E, maca-lo vós cuidades,
eno meu coraçon vos ei
tan grand' amor, meu amigo,
que cousa no mundo non sei
---que a mi tolha desejo
---de vós, u vos eu non vejo.
E nunca mi ben que(i)rades,
que me será de morte par,
se souberdes, meu amigo,
ca poss'eu ren no mund' achar
---que a mi tolha desejo
---de vós, u vos eu non vejo.
Vasco Praga de Sandim, séc. XIII
En Antologia da Poesia Trovadoresca Galego-Portuguesa. Alexandre Pinheiro Torres (ed.)
12 comentários:
Não admira que ficasse mais ou menos a apanhar bonés: século XIII?
Mas gostei da foto dos malmequeres, que também já vi uns quantos por aqui, embora não tivesse a máquina a jeito... :)
Beijoquitas!
Eu nunca abandono a máquina, Teté, não me vão apanhar uns "bem-me-queres" por surpresa.
!Como me ha gustado leer al Vasco Praga de Sandim...!si bien me parece que voy a tardar bastante en entender todo.
Tolha?
maca-los?
Tengo un amigo que me escribe en un gallego parecido a este, con ç y con ~ y con d'
Que cousa interna (esto ten que ser xenético polo menos!) nos levaría a poñer flores para identificar o día das Letras?. (Mólame concordar niso contigo).
Ella: "maca-lo" debe ser ou antigo ou erro de transcripción (dubídoo), non o sei, pero significa "pese a lo que". Hoxe en galego hai unha expresión "malia" (malia o que vós cuidades = pese a lo que vós pensáis) equivalente.
En canto a "tolha", do verbo "tolher" (en cast. "tullir"), ten o significado de 'paralizar', e tamén o de "impedir, prohibir, privar", máis ou menos despoeticamente: "que no me quite el deseo".
Na actualidade hai diferentes ortografías para o galego. Eu utilizo a normativa oficial porque é a que teño que empregar no traballo e se non a miña cabeza acabaría cun caos tremendo. (Xa bastante me custa mantela en orde.)
Alégrome de que che gustase. Era difícil escoller un. :)
Ten a súa explicación metafórica, Chousa. Sábado andaba eu polo meu eido cando de repente... lindas margaridas polo chan (que ao día seguinte cortaría, desapiadamente coa segadora, isto si que é metáfora!) e pensei. Mira, unha foto para o Día das Letras. Os falantes de galego pequerrechiños, insignificantes, nacen uns, morren outros, vén a máquina e ségaos, volven saír... En fin... :)
E logo está a frase gravada a flor da pel, claro: Mil primaveras máis!
En canto ao poema do século XIII, tamén está claro: lembrar aqui aos meus veciños do outro lado da ponte as nosas orixes comúns.
Depois de vir de visita de quando em vez... definitivamente enlaço-te no meu blogue. Saúdos.
A idea das flores nunha data coma o 17 de Maio é excelente, e aínda máis se como sucede este ano a data marca a aparición do sol, da primavera, do bon tempo.
Ora ben: malmequeres, precisamente, e coa cantiga que escolleu?
En fin, mil felices primaveras máis para vde.
Agradece-se, pau. Nem sei mais o que dizer nestes casos. :)
Ora ben, dígolle eu, Kaplan. Sempre me cacha. :))
Que non nos falten as primaveras, polo menos.
Nem é preciso dizer. Fica assim mesmo. Boa tarde.
Boa noite, por aqui já, pau.
Enviar um comentário