O anfiteatro enchíase mentres os acomodadores pedían para nos aconchegarmos uns aos outros coma se fose inverno. E non era. A superficie das bancadas, nas que estivera día enteiro batendo o sol de cheo, queimaba como se fose ao tacto baldosas dun piso que tivese a gloria a arder por baixo. Só que non era.
O que era era un vento de suspiros que quitaba as follas das partituras a bailar, pretendendo conquerer, envexoso, os aplausos en que os espectadores prorrompían mal acabada a peza, nin se sabe se satisfeitos do ouvido se ansiosos por ouvir máis. Os pianistas, á deles, viraban en círculo, trocando os instrumentos coma quen muda de parella sen desafinar no clímax, que se reflectía nos rostros levantados dos ocupantes do patio ou nos debruzados dos que abrazabamos o espazo no escano superior evitando que o son se perdese na penumbra.
Había nenos por todas partes: os máis vellos escoitaban en silencio, beneducadísimos; os máis cativos ían adormecendo sen roncar sequera nin ousar soñar de alto un conto de medo ou de marcianos orelláns, aniñados no colo que os acollese.
No anfiteatro da Nova o público réndese sempre ao final en pé porque hai poucas ocasións de ouvir música decente por aquí, fóra o verán, e percíbese a entrega dos músicos, en xeral1, que chegaron con día aínda e levan pintado no resplandor dos ollos a caricia desta paisaxe que ancorou entre o norte e o sur de ningures.
_________
1Vale, dixen en xeral porque o verán pasado estivo por aquí o túzaro dos calcetíns cor de rosa, que non deu de máis nin as boas noites e saudava tan envarado que non lle collía unha palla no cu, como se tivese medo de que os pantalóns lle rachasen. O farruco, xa pode tocar onde lle pete, que a min só pagándome unha millonada me volve ter de público. Ese non sabe quen son eu!
Sem comentários:
Enviar um comentário