Incomunicando

Non entendo o absurdo desa pregunta, mesmo que eu a faga ás veces, admito. Como se pode preguntar se está todo ben? Claro que, se cadra, é a clásica pregunta retórica que non espera resposta ou, se espera, debe ser inescusablemente unha outra frase feita de idéntico calibre, vacuo, de preferencia adornada cun sorriso-grilanda, dentiños en ringleira como gardenias case plásticas de tan lustrosas.

Había un ano que non nos viamos. Reencontrabámonos, non moi casualmente, no mesmo lugar.

―Todo ben? ―preguntoume el.
―Non ―respondín, e tamén non había sorriso ningún nos meus labios, menos nos ollos.
―Non?! ―retrucou el desconcertado.

Non era esa, con certeza, a resposta que ditaba o protocolo. Son tarda, ás veces, en percibir as regras da convivencia en sociedade. Reeduqueime logo.

―Preguntas se estaba todo ben e non todo está ben. Unhas cousas ben, outras mal ―e calei, discreta xa, un "outras pesimamente".
 ―Ah, vale! ―aliviouse.

Parecían só sutilezas de lingüista, aínda ben. Esbocei un sorriso fino de labios para corroborar, baleiro, à altura da conversa, a restra de flores nun cordel estendidas.

―Pero de traballo ben, non?
―Claro, de traballo ben. E ti que?

Foi finando a troca de banalidades por aí. Afondar máis era traspasar os límites do conforto. Ao cabo, era festa e aquilo apenas un rumor que contribuía como é debido ao balbordo xeral de fondo. Fun até ao contedor de lixo máis próximo, levantei a tampa e deitei no interior a grilanda de flores xa murchas, ocres, sen que ninguén vise.