quarta-feira, 1 de setembro de 2010

Van acabar os paxaros

Leo poesía sen lentes, por iso non distingo o rostro da auxiliar cando pronuncia un dos meus moitos nomes na sala de espera do oculista por riba do balbordo de voces que incomodan nos acentos máis circunflexos do campo visual. O fundo do ollo está perfecto, consignan, e a miopía nas mesmas. Continuarei logo a ler sen lentes poesía, antes que acabe, desde o principio e até o final do mundo, cando se produza a temible restruturación da cadea trófica e os poetas se sirvan esmiuzados en forma de pastillas enerxéticas aos xogadores das seleccións nacionais de fútbol.

A poesía vai

A poesía vai acabar, os poetas
vão ser colocados em lugares mais úteis.
Por exemplo, observadores de pássaros
(enquanto os pássaros não
acabarem). Esta certeza tive-a hoje ao
entrar numa repartição pública.
Um senhor míope atendia devagar
ao balcão; eu perguntei: "Que fez algum
poeta por este senhor?" E a pergunta
afligiu-me tanto por dentro e por
fora da cabeça que tive de voltar a ler
toda a poesia desde o princípio do mundo.
Uma pergunta numa cabeça.
―Como uma coroa de espinhos:
estão todos a ver onde o autor quer chegar?

Manuel António Pina. Ainda não é o fim nem o princípio
do mundo calma é apenas um pouco tarde (1969)


Quen sabe se é a poesía o que vai acabar ou as árbores. Anuncian chuvia pero a min estas nubes parécenme un decorado de cinema, posto aí por esixencias do guión, coma o falso nu dun actor recatado que non se mostra por diante ou se si, nunca suficientemente (non que me interese, mas están sempre eles ás voltas co tamaño, como se o grandor fose equiparable ao pracer e ao asombro ou estímulo crucial de humidades). Non chove, digo, e talvez acaben así as árbores e os paxaros para ocuparen o seu lugar os estiletes de cactos e mosquitos, tan incongruentes coa paz da pel e coa reciclaxe prevista dos poetas.

Aboia no meu eido un recendo teimudo à lavanda que agoira desemprego nos silenciados observadores de aves vivas.

9 comentários:

Anónimo disse...

Mentres haxa alguén con sentidos haberá poesía, aínda entre podredume e no máis desolado dos mundos, non tema.
Canto ao das pastillas de poesía para xogadores: sería un acerto, probablemente; inaceptable, sen embargo, a intravenosa de poesía épica para militares.

erre disse...

Poetas sómoslle todos, Dona Sun, o que pasa é que algúns ademáis escriben. Pero aínda que a disfracemos con músicas horripilantes ou vaiamos de prosaicos, todos, absolutamente todos, temos un poetiña metido dentro, case sempre un poetiña malo. O que pasa é que de boca para fóra dicimos que non paga a pena mollar o cú pola poesía e outras mentiras aínda peores. Pero que había de ser de nós, muller...

Chousa da Alcandra disse...

Non sei se será recomendábel ler poesía sen lentes. A non ser que tendo moitos nomes cubra aqueloutra carencia...

(A deducción de que os poetas poden ficar esmiuzados coma cagallas de pienso para futbolistas está logradísima. De feito xa me gustaría tela acuñado eu, cajonatós!)

Teté disse...

A poesia só acaba no dia que o homem deixar de ser homem e virar máquina!

Não sei se estará para breve...

Sun Iou Miou disse...

Ao cabo, Kaplan poesia hai para todos os gustos e desgustos. Da épica, só a do cotián.

Sun Iou Miou disse...

Non podo crer que vostede teña un poeta dentro, Erre, por cativo (de pequeno e ruín) que sexa. Non me vai convencer.

Sun Iou Miou disse...

A poesía está tan próxima de min, Chousa, que sendo míope, os lentes son non son prescindíbiles, senón un obstáculo.

Agora só falta que alguén meta os poetas na máquina de picar carne e deixe secar os anaquiños. ;)

Sun Iou Miou disse...

Com sorte, Teté, isto tudo estoura um dia destes. E ficam só por aqui moscas e baratas (sem Adília que as cante!).

Mila disse...

Eu também sou míope e recuso-me a usar as lentes que permanecem em cima da mesa de cabeceira. Prefiro continuar assim a ver pelos meus olhos. A poesia está em todos os lugares, principalmente quando não vemos as coisas com a nitidez rígida dos outros.