Loito

Habitaba o último andar e tiña o home embalsamado na sala. Aos sábados, fundido nas tebras o luscofusco, revivía o velorio. Abría a casa de vagabán e ofrecía licores e pastas variados, de elaboración propia, aos veciños do edificio, que aliviaban a soidade en troca de catro bágoas escorrichadas polo tan bo que fora, as oracións murmuradas de cor e os contos de defuntos e aparecidos. Contra o abrente, despedíanse e baixaban as escaleiras para cadanseu tobo, o xesto digno a disimular sobre as pernas cambaleantes a lascarda de alcol e sono. Ela fungaba os mocos, tapaba o caixón, desentornaba as fiestras e puña baixiño un cedé de boleros.