Corazón plástico

Á espera de que me acontecese algo tan interesante como para merecer sisuda reflexión neste caderno, dei en andar a rozar polas leiras dos outros mentres a miña quedaba a monte. Pero que se pode facer se o tempo (o tempo que hai que nacín, que tamén é unha seca) non axuda e a preguiza se instala nas palabras? Até que... chegou o correo postal a salvarme! Dúas cartas dúas ofrecéndome tarxetas, pola miña cara bonita, por ser eu quen son: non é para levantar a moral máis escachelada? A primeira apela ao meu corazón nestas datas tan sinaladas, co cal non sei se me poderei resistir. Ofréceme un deseño exclusivo, co fondo a elixir entre "o que máis me represente", a saber: a paixón polos touros, a alma do Mediterráneo ou a bandeira ondeando ao vento... tres formas tres de entender o meu país (ignoro por que non me incluíron no abano unha con foto da familia real, co ben que arde o plástico). E por último, o engado total: un lote de ibéricos de Jabugo de balde, que aí xa... case asino. A segunda tamén apela ao meu corazón e vén a substituir o antigo e socorrido sobre con manoseados billetes co que se agasalla cando non queremos romper a cabeza en elixir un regalo para as persoas que máis nos importan... Que grande invento o plástico. Acaso non é moito máis elegante tirar a tarxeta da carteira cos dedos índice e polgar e entregala na caixa entre o índice e o corazón cun xentil xiro de pulso do que andar a contar nos billetes cotrosos ou moedas de lustre esquecido que ademais, coma o chocolate, se acaban?