O bo que teñen as lagoas da memoria é que nos deixan ver de novo unha película, reler un libro, volver a un lugar que en tempos visitamos, sentindo outra vez na pel a emoción da estrea, o corazón vivo, os ollos toldados, coma quen contempla cada solpor irrepetible.
Así, mentres mido cada frase, mentres escollo cada palabra e a coloco no seu sitio, conmóvenme as notas lentas do piano e a tenrura da voz que narra a historia. Que privilexio, ás veces, este meu choio: falar pola boca doutros...
Sem comentários:
Enviar um comentário