Choio pendente

A operación arregañar a queixada tivo un éxito rotundo e por consello do público dei en roubarlle horas ao sono vendo unha comedia. Claro que desta, como non as tiña todas comigo, non arrisquei a levar o sapiño encantadísimo, non me fose saír a conta furada e se me atoubase resolutamente ata a primavera. En mala hora, porque fartei de rir, e de alto, que no cinema é como volver á infancia. E sendo os catro gatos que eramos había incluso comentarios distendidos que non se reprimían e ecoaban na sala, provocando outra gargallada maior. Mágoa destes carallos dos estadounidenses, que sempre dan unha no cravo e outra na ferradura, e gozan xuntando ateos con crentes, pobres e ricos, brancos e negros —como para demostrar que o do gran soño (norte)americano é real—, no mesmo cuarto e con sentenza moralizante. Pero abstraéndome diso, escangalleime cunha historia peliculeira sobre o cancro e as segundas oportunidades que dá ter unha morte anunciada.
Díxenvos xa que vos quería? Pois dito está. E outro choio pendente que borramos da lista.