Vicio

Ameázame o sapiño con non volver ir ao cine se porfío en levalo a ver películas tristes. O de ameazar é unha esaxeración, claro, porque o di cun sorriso e con tal suavidade, que calquera que imaxinase a conversa observándonos á distancia pensaría que me está suxerindo a repetición da experiencia. Pero é el así, e co traballo que me dá arrincalo do tobo, urdo unha frase a modo de sentenza lapidaria de carácter positivo:
—Polo menos, con aquel pai, a criatura tivo a opción de elixir o sexo e a tendencia sexual —Ao contrario que o rapaz, penso e calo, coitado, que o tiña negro.
—Pois tivo.
Ou tamén:
—Tranquilo, que é unha película e o triscar de ósos créano escochando garabullos —A realidade é moito peor, pero iso gárdoo para min.
—Pois é.
Ou:
—E vivían coma pachás, malia que o pai del dilapidara a fortuna que amasara o avó —E da fin terrible fago coma que non a vimos.
—Pois vivían.

O caso é que levamos unha racha de angustia que precisa dunha inxección de comedia intelixente urxente, e iso que o outro non ve a metade das que eu vexo, pero tampouco ten o limiar do sufrimento á altura do meu, ao que se suman os 45 quilómetros de ida e outros tantos de volta que lle chimpo á sesión masoca. De maneira que a ver se un día destes aparece na carteleira algo que nos sacuda a negrume, porque se non estoume vendo caer no vicio solitario para a eternidade.