Anestesia

Estava a pensar em embrulhar o cérebro em parches de buprenorfina.

Também há a opção de da-lo a comer aos porcos. Mas, coitaditos, não têm culpa.

Tentação

Desejo profundo desde o alto da Serra d'Arga

Tomara eu ser diabo para exclamar: "Olha, que aqui tudo quanto vês, se te prostrares e me adorares, será teu". Mas sou apenas anjo sem céu. E sem sexo.

_______________
Obrigada pela música, Condado

Ogra

Arranco cabeças de galinha, que mastigo, cruas, bem mastigadinhas. Depois engulo-as, rumino-as e regurgito-as para alimentar o amor que um dia, algum dia, quando for grande, me vai devorar inteira.

Ironia do destino (mais uma)

Como me sentia só, quis matar o bicho com aguardente e embriaguei a solitária.
Hics!

E o que é que se sente?

A meu irmão Rafa,
que amou a vida ao ponto
de se deixar matar por ela

Passei as tardes dos invernos tantas a sós a escutar aquilo, que fui com medo de ressuscitar algum morto. Mas não. Nem frio nem calor. Apenas na última liguei. Ainda bem ele não deixou, nem por um momento, de dançar comigo... cadáver. Esquisito.

Hóoooo... quei!

Se alguén me quere facer feliz un día destes (e xa aviso que non me viña mal), que me poña un pau de hóquei nas mans, que lance unha pelotiña negra a rebolar polo chan e que me faga suar. Remataron as aulas de patinaxe. Snif! Teño os cóbados esfolados (ai!), os xeonllos inchados (au!) e escalazados (ih!), os tornecelos flexibles (he!) e no último batecú o corpo decidiu crear un airbag de seu (ah, ah, ah, sempre dá un certo volume...). Mesmo así, estou que morro por um combate feroz. Quen se arrisca? Seica tedes medo, furricosos!

kūfīyä vs kipá - כיפה vs كوفية

Parado e estragado, indicaba unha data imposible: 32 do 20 do 4032, ou algo polo estilo. Quizais era ese o tempo no que estabamos, nun futuro afastado de ciencia ficción, nun tempo imaxinario.

Dos libros préndenseme frases que envolven coma en papel de regalo a historia que conteñen. Nesta primavera-verán en que as kūfīyāt de colorido diverso inzan os postos das feiras e as boutiques emerxo conmovida do relato que durante cinco anos me arrastrou vivamente por Palestina, discorrendo entre a traxedia e a comedia, polo lusco-fusco do azar que salva ou condena, saltando do sorriso ao aceno amargo tras un punto e á parte ou un sorbo de café. Só penso, puto mundo... e non tan puto se aínda hai quen nolo conta en voz alta.

Beleza

Se soubese debuxar, ai...
trazaría a lapis o teu perfil a media tarde,
cando descansas tras a barra
e contemplas nada, a mirada perdida
no televisor sen volume,
a música suave,
a cunca baleira.
Diría calma é o que pinto, acougo
nas liñas do teu rostro mozo, riscos
no papel en gris e negro.

Case me custa pronunciar o teu nome para pedir máis un café rompendo o encanto, pero sei que te vas virar cun sorriso de ollos tan claros...

que se soubese pintar, ai,
naceríanme dos dedos as cores sosegadas.

____________________
Como non adoralo se onte lle dixo á nai, que é máis nova ca min, nótese: "Vén por aquí unha moza que está máis cachas..."?! Quería eu ver agora a señora dos amorodos (putaqueapariu)!

A vella polaca. Capítulo XIV

Calquera parecido coa realidade é pura ficción

Cando dona Ludmila acabou de ouvir aquilo, sentiu que a mala morte era a que acaba de recibir ela, coma unha puñalada directa ao fígado. Entón era esa a razón de que o seu Jonas levase tres días sen dar sinais de vida, de vida para ela... Canto significado cobraban as palabras ás veces, esas que pronunciamos coma quen respira, de maneira mecánica, e que, porén, coma a respiración, son, non fundamentais, senón imprescindibles. O Rei da Lã, que se decatou da súpeta tristeza que alagara os ollos da vella polaca e que lle intuíu no xesto de apertar coas mans forte o bolso a vontade de erguerse e marchar, detívoa, estendendo o brazo cara a ela, sen chegar a rozala, mentres interiormente se dicía estúpido, estúpido, estúpido, que calado estabas máis guapo. E xusto naquel preciso instante, achegouse ao círculo —que máis parecía elipse polas caras longas do persoal— unha muller desas que se definen de “boa presenza”, aparellada cunha carpeta debaixo do brazo onde se lía Ministerio de Asuntos Sociais.

—Cagámola. Vou ver as patacas —dixo o Rei.
—Teño que ir mirar a naviarra ao estaleiro e volvo xa —escusouse o Capitão Merda.
—Eu é que teño hora marcada na perruquería —deixou caer Em Bicos de Pés polo baixo, como quen non ten fe na eficacia da mentira.
—Fódase. Teñan un día leve e proveitoso —exclamou o Violeto, pois foi o primeiro que lle veu á cabeza.

O Fausto non dixo nada, como se aquilo non fose con el, pero Miss Tollo, véndoo tan incauto, largoulle un cabo:

—Está un día estupendo para ir procurar unhas ondas. Quen se apunta?
—Ondas? Con esta calma? Non se move unha palleira, rapariga.
—Que saberás ti o que se move e o que non? Anda, que pareces parvo.

E xa o collera do brazo para turrar por el, cando a portadora da carpeta do Ministerio de Asuntos Sociais, co sorriso máis amplo que se poida imaxinar nunha boca limpa e ben coidada, de dentista semestral faga ou non faga falla, acostumada a impor autoridade, ergueu a man dereita e prorrompeu:

—Quietos parados! Tranquilidade, que é só unha enquisa.

E sentiuse entre un “uf” e “ah” colectivo, mentres o Tisco, co estómago xa algo revolto, uliscaba nos zapatos lustrados da que acababa de chegar.

—Bos días, ante todo. Permitan que me presente. Chámome Teté e ando a facer unhas preguntas sobre os hábitos sexuais dos cidadáns do Porto. A min non é que me importen, conste, pero é que estaba desempregada e foi este o único traballo minimamente digno que me apareceu e que me permite conciliar a vida laboral e familiar. E claro, como vin que aquí están reunidas persoas de diferentes franxas de idade, pois dixen, nada, que aproveito e cubro dunha sentada unhas cantas, e aínda chego a tempo de recoller o pequeno da escola. Se non é molestia, claro.
—Regalan condóns? —preguntou o Rei.
—Dise preservativos, animal —corrixiu o Violeto.
—Profilácticos, ignorantes —sentenciou o Capitán.
—Profilácticos femininos traerá tamén…? —reivindicou Miss Tollo, finísima ela.
—A min válenme todos —apuntouse o Fausto.

Namentres Sigrid, calada coma un peto e coa cabeza gacha para que non se lle vise o rubor, contaba os puntos que se lle saltaran das medias e sacaba un frasquiño de esmalte de uñas para reparalos.

—Pois non. Condóns non, pero teño bolígrafos, se queren. E non son malos para ser do Ministerio.

Amanhece

Como cada dia, também hoje lavei a cara para acordar os sentidos: vi a cor, cheirei o aroma, notei a frescura da água, ouvi-a escorrer pelas mãos e lambi uma pétala de rosa como se fosse o tenro lóbulo da orelha dele.

O meu país

... é camiñar sen reparar no salto que a ponte omite para sentir a voz do sur que evoca tantos seráns a cantar cos amigos, e entre a bruma fría e salgada que se confunde coas lágrimas presas no rostro, xorde coma un espectro, unha sombra, de pasado e de futuro, tan presente, quecéndonos, arrolándonos na noite mínima.

En breve

Saldadas as miñas contas co estado do benestar e do malestar e recuperado o equilibrio, prométome firmemente volver á carga con arroutadas e contos, pouca negrume -a mínima imprescindible para dar unha pincelada apocalíptica-, opinións crípticas e sobre todo sexo, moito sexo... Ai, boh, o do sexo non era aquí. Pois nada. Sexo non. Que pena.

Ajuste de contas

FECHADO PARA BALANÇO

__________________________
Roubado do Palavras Roubadas

Os afluentes da margem esquerda

Sim, eu sei,
ao fim e ao cabo
é com pouco esforço
que sorrimos
a trocadilhos sem graça.
As cedências são pequenas
e se, passado algum tempo,
o espelho ou um olhar
de consternação...
há que fazer boa cara:
o preço pode ser alto,
mas nada de burburinho, nada
que pareça regateio.
Sim, eu sei,
no fundo o que te apetecia
era pendurar um cartaz,
onde se lesse:
"Fechado para balanço".

Assim falou José Alberto Oliveira em Nada tão importante que não possa ser dito (...ou mostrado?, digo eu)

Dúbida

Cal será o problema de Vero: a falta de auga ou a falta de sentidiño... lingüístico?

Que vos dean...

...unha boa fin de semana a todos. Dentro de hora e media voume para o Sur . Non me busquedes, que o que para uns é sur para outros pode ser norte, ou leste ou oeste, e incluso para min pode ser unha simple metáfora de felicidade.
Por imposición allea aceptada de bo grao, tócame folgar hoxe, mañá e pasado. Que stresssssss...!

A vella polaca. Capítulo XIII

Tocou no timbre da pensión ilegal que sen cartel anunciador rexentaba La Queue Bleue, unha emigrada retornada, quen dous seus anos en Francia só trouxera de bo o alcume e os aforros que malamente lle permitiran reconverter a casa herdada dos pais no número 13 da Cedofeita en acubillo para almas perdidas e paixóns desatadas a horas intempestivas. Unha corda accionada por man humana desde o primeiro andar tirou do pasador, mentres el convidaba a entrar a miss Anyeska coa man aberta mirando ao ceo, aproveitando, iso si, o xesto para lla pousar no cu apaxando a firmeza da nádega, como querendo confirmar o que á vista estaba. Pulsou o minúsculo interruptor redondo, do tamaño dun botón de camisa, e ao prenderse a luz, véndoo cagado das moscas, limpou o dedo discretamente contra a perneira esquerda, aproveitando desta vez o xesto para tentear a firmeza do material de seu, que polo que notou ía estando no punto. Subiron as escaleiras coma quen non ten présa, cando o certo é que os corazóns galopaban a un ritmo que ao vello fíxolle temer un inoportunísimo infarto. Pero non, que miss Anyeska, tomándoo pola man, sacudiulle os negros pensamentos da cabeza e deron chegado ao alto, onde tras a mira aberta espreitaba a dona da pensión, que abriu decontado ao recoñecer o Jonas.

—Avemariapurísima, guapetón! Canto tempo sen vir por aquí, lubrián! Dá acá unha aperta!

E arrencontrachegóuselle con tal violencia, que ao sentir a presión no peito daqueles seos enormes dos que recordaba mellores días e que lle evocaban tamén mellores días, viuse nun vou non vou de dúbidas, que só os ollos verdes que o fitaban, como furándoo, polas costas, lle lembraron ao que viña.

—Entón esta moza que me traes?
—Nin tempo me deches para presentacións, muller. Desculpade. A señorita Anyeska, unha amiga polaca. Madame La Queue Bleue, de aquí do Porto.
—Encantada, neniña —acertou a dicir a caseira, cando en realidade pensaba "Cago nas polacas! Que terán as polacas decristo?!", pero incapaz de ocultar o desgusto que se lle debuxou nos labios, pois fora outra polaca, había xa tantísimos anos, a que lle roubara o seu amor.
—Un prraserrr… —correspondeu a polaca cun aparente acento do norte que a incapacitaba para pronunciar axeitadamente o "r" gutural e o sonoro "z".
—E quererás un cuarto, lerchán? Vai para o tres, que está libre. Agora mesmiño lévovos unha botella de champaña.
—Deixa estar, non te molestes —cortouna o Jonas, temendo non só unha interrupción no baile, senón e sobre todo o infame espumoso que se bebía naquela casa.
—Pois, nada, nada. Ala, a pasar boa noite. E non me facer moito barullo, pillabáns, que hai xente a durmir.

E sen máis dilación, abriron a porta do cuarto número tres e unha vez botada a chave por dentro, miráronse como se de toda a vida se coñecesen prendidos nun silencio que apenas durou tres segundos, ao quebráreno as gargalladas sutís de ambos, de puros nervios.

—Hehehe —riu el.
—Hihihi —besbellou ela case ao tempo.

A vella polaca. Capítulo XII

—Pero entón, o Fausto ese… quen é? Non o coñezo.

Á señora Bukowski a paixón que sentía pelo seu vello louco impulsábaa a non querer perder detalle de canto o rodeara naqueles tres días de ausencia.

—Ah, o Fausto, xa. Aparece por aquí ás veces. É un mozo, un tolo do BB, ou como lle chamen a iso, que o meu inglés é prehistórico. Ándalle para aí sempre cunha máquina fotográfica e un caderno de debuxo. Gústanlle estas nosas historias de vellos e achégase a escoitalas e a meter baza. E a festa, como a todos, non lle sabe mal. Ten tempadas en que desaparece e cando volve di que estivo de exames, pero a min dáme que desconfiar, porque trae no pelo o sal do mar e nos ollos ondas de felicidade debuxadas. O seu ti Jonas tíñao desafiado a navegar sobre unha táboa de lavar a roupa e había de ser bonito de ver. Pero como lle dicía, se se me permite continuar, a outra noite, ao pouco da visita da policía, presentouse no xardín unha suripanta á que nunca viramos, desas que lle fan perder a calquera a cabeza e a facenda. Así que puxémonos todos á volta dela, a baballar, e o que máis ou que menos, disimulando a súa cara, dona Ludmila, teso coma carapau. E cando ás nosas preguntas existenciais (de onde vén?, a onde vai?, que fai aquí…?) para disfrazarmos outras urxencias contestou que era polaca e que se chamaba miss Anyeska, ao lampantín iluminóuselle o rostro e perdeu vinte anos de golpe. Ergueuse dun pincho, chantóuselle diante e estendéndolle a man esquerda coma un galán de película pediulle para bailar, ou iso deducín eu, porque largoullo en inglés, e eu de idiomas de fóra non entendo nin papa. E alí quedamos todos, cos fociños dunha cuarta, mentres a parelliña se afastaba a procurar unha pensión, como logo se soubo, de mala morte.

Cabeciña a miña (no ar)

O primeiro que fago ao me erguer pola mañá é pór a radio. Escoito as noticias mentres almorzo e hoxe o tema é recorrente: a folga de transportes. Se non ouvo cincuenta veces as variacións do tema, non é nada. Póñome diante do ordenador e só teño unha teima na cabeza: que non me esqueza enviar o traballo polo que sacrifiquei unha que puido ser divina fin de semana. Non ben dan as nove estou co teléfono na man. Tirurí tirurí benvidos, dime a maquinucha con voz sedutora, e hoxe nin me pide para pulsar números varios. Iso é que vou falar con xente, penso optimista. E é. Respóndeme unha persoa humana.

-Bos días. Atende Conchi. Dígame.
-Bos días. Quería enviar un paquete a Cidadeabertaaomar.
-Sentímolo, pero non facemos entregas nin recollidas por causa da folga.
-Ah. Claro. Lóxico. Natural. Pois nada. Bos días.
-Bos días.

Bos non, estupendos días... perdidos.

________________
P.S.: Traballo feito non corre présa (non se consola quen non quere).

Qual trópico?

Alguém está com pena de me ver aqui no lugar de trabalho?

Luz

Há dias, como ontem, em que aparece um instante mágico prévio ao pôr-do-sol, quando o ar vira transparentíssimo, quando nem o canto do melro que me embala racha o equilíbrio do rio entre marés, e é tal o sossego, que sinto o impulso de o apreender com as mãos, com os olhos, o nariz, a boca e os ouvidos para não me fugir mais, para me alimentar no lusco-fusco e nas noites breves deste Junho. 'Tá-se bem.

Orfeo e Eurídice

Que digo eu que se Orfeo baixou ao inferno á procura de Eurídice, sorteando mil perigos e penalidades, conmovendo terribles monstros coa soa arte da súa voz e a súa lira, por que non se deixou estar alí con ela, tan ricamente, en vez de empeñarse en arrastrala de novo ao mundo, a pagar a hipoteca, a quitarse de comer para encher o depósito da furgoneta, a estar pendente de se chove non chove, a malvivir das escasas rendas dun músico ambulante? Home, non me xosques...

Bzzzzzz! Plaff!

Queda oficialmente aberta a veda contra os mosquitos! Valen tanto as armas químicas de destrución masiva de última xeración como as selectivas de toda a vida, léase especializada paleta made-in-China ou improvisada pantufla (made-in-China tamén?). Avisar avisei.

Frío frío non é que fose

Des que me convertín en Penélope liberada, logo de descubrir que se pode saír a tecer e destecer fóra casa coa calceta nunha saca plástica —que ben me custou, vale, admítoo, unha ten as súas limitacións—, retomei os vellos costumes, como ir tomar uns tintos co Condado no alto de Covas, (curvas á ida e non sei por qué o dobre de curvas á volta), segar a herba antes de que me coma e sesión de cine cun dos meus J preferidos. E a iso último dediquei o serán do sábado sen acabar de comprender a relación entre o título e o argumento, a non ser que fose metáforico, claro: amor, calor, que así calquera pon títulos. E aquí non había desculpa de que o título fose traducido, que diso aínda entendo algo e sei por experiencia que as traducións dos títulos fainas xente que manda moito por aí arriba pero que nin sabe de que vai o conto nin ten interese ningún en saber, pero debe de ser porque exercer o poder os pon arreites. O caso é que nesta o título era tal que a frase que din sempre as nais aos fillos cando os ven saír da casa no inverno. Pero é que inverno non parecía que fose, nin finais de maio de 2008 —quero dicir na película, que na realidade si era, sen que fose así tanto frío, é máis, estaba unha noite de xeito—, nin o río que saía era o Amazonas, que non fai falla ir moi lonxe para ver ríos así e máis amazónicos aínda. A voz que nos arrolaba a contracorrente, ela si, evocaba paraísos non encontrados, e salvounos de naufragar pola parte da tenrura. Pola parte da distensión, zafamos tamén a noite ante o cadro dos rapaces na perruquería, cabezas pegadas, a emitiren uns chop chop chop ao ritmo do choqueleo das coxas da clienta que de fronte, tan a gustito, compensaba a calor do secador na cabeza. Pero se todos tiñamos tanta calor, para que entón se había que abrigar nada?
________________
P.S.: Perdón polo caos pero é que cheguei algo mareada de tanta curva dobre.

Hoje não é segunda!

Ó pessoal! Digam uma mentira aos patrões (e quem for patrão, diga uma mentira a si) e vão para a rua dançar, que hoje é dia de tentações!