Detesto os amorodos!

Hai conxuncións fatídicas que me fan ferver o sangue. Unha delas é a coincidencia temporal de eleccións e a chegada aos mercados dos primeiros amorodos (morangos, tugas). Explícome.
Como algún outro por aí eu tamén teño un pauto cos espellos (eu non miro para eles, eles não me devolven a mirada), de maneira que nunca penso na miña idade, o cal tampouco quere dicir que a negue, simplemente non me preocupa, fago o que me permite o corpo, que é case todo o que facía cando tiña vinte anos.
Dito isto, como os mais dos amigos do meu tempo están tan felizmente casados e prefiren emborrachar-se na casa, para evitar os controis de alcoholemia, cando quero saír teño que botar man dos trintóns, que me revitalizan sempre porque aínda soñan espertos e non van polo mundo coa cella do cinismo levantada.
Entre estes está un dos J (que vou ter que pensar en numeralos e, por que non?, montar un grupo de coros e danzas con eles) ao que cando vivía aí da outra beira do río lle fixen de choferesa en infinitas ocasións e daquela non había ponte aínda... non me quero acordar.
Foi a cousa que o rapaz tiña que votar por correo e pediume para o levar á oficina de Pombalnoseixo a facer a papelada. Como negarllo, con ese sorriso que ten que engaiola as vellas? Alá fomos. Cadrou que había feira, porque era mércores, coma hoxe, outro elemento para a conxunción fatídica que non axuda nada a escorrentar o mal que me sentou o café desta mañá. O J, que é antolladizo, viu uns amorodos e quixo. Achegámonos ao posto, pediu e tirou un billete de cincuenta euritos para pagar o quilo da merda aquela. A señora (putaqueapariu) preguntoulle se non tiña troco, de onde se deduce que ou carecía de luces ou sobráballe mala hostia, porque se o outro tivese troco, non quitaba o billete de cincuenta, digo eu, vamos. Entón, dixen, deixa, ho, que xa cho pago eu, xa mo darás... E pagueille á señora (putaqueapariu). O J, cabezudiño como é, insistía en pagar co seu billete, que nin que lle deran corda, ao que a señora (putaqueapariu) espetoulle (en realidade foi a min a quen lla espetou):
-Deixa, neno, que xa pagou túa nai... -putaqueapariu!
Non, non quedou aí a cousa. O J, mordendo os labios para tragar a gargallada, intentou arrincarme a faca que tiña chantada no peito, ignorante do contraproducente que iso é, e retrucou:
-Que non é miña nai!
-Bueno, bueno, o que sexa -dixo a señora (putaqueapariu) coma quen di, como se a túa amante ou a túa avoa...

Porque aquel día aínda non coñecía ao Rei da Lã, se non, pídolle a bota e arrebéntolle co posto todo.