Recunquei en Lech Kowalski a bordo dunha cámara que me levou desta pola ruta das invasións de Polonia, unha estrada na que o pulso trepida tal como os seus moradoes. Tres meses de rodaxe dan para apreixar os vendedores ambulantes que a duras penas logran facerse ouvir asoballados polo estrondo brutal do tráfico; as prostitutas búlgaras que foxen do seu país á procura dunha vida mellor sen esperanza de regreso; os limpaparabrisas emporrados que posan peiteándose para a foto; a ponte rota que a atravesa nun sen sentido cara a ningures; os tanques escangallados coma dragóns tétricos; os xitanos que visitan o parque temático do horror coa rabia acesa dun número no antebrazo, mentres a mocidade aspira a un futuro normalizado que non renuncie á historia; os leñadores que amortecen os pasos do mirón no piñeiral seguindo o rastro dos condóns; as lágrimas unha e outra vez de quen dá todo sen ter nada; a base militar inzada de malas herbas, noutrora rusa, austríaca, polaca, alemá, que agora recibe os escudos anti-mísiles estadounidenses orientados ao Oriente; as catacumbas que amparan os xinetes do búnker: bluesistas, jazzistas, punkies, hippies... Un exquisito catálogo dos habitantes das marxes dunha estrada que se moderniza a golpe de discurso político con corte de cinta de coloríns.
E se non fose pola calor que nos abafaba na sala ateigada, era para quedar alí a noite enteira vendo circular un país.
Sem comentários:
Enviar um comentário