Frío frío non é que fose

Des que me convertín en Penélope liberada, logo de descubrir que se pode saír a tecer e destecer fóra casa coa calceta nunha saca plástica —que ben me custou, vale, admítoo, unha ten as súas limitacións—, retomei os vellos costumes, como ir tomar uns tintos co Condado no alto de Covas, (curvas á ida e non sei por qué o dobre de curvas á volta), segar a herba antes de que me coma e sesión de cine cun dos meus J preferidos. E a iso último dediquei o serán do sábado sen acabar de comprender a relación entre o título e o argumento, a non ser que fose metáforico, claro: amor, calor, que así calquera pon títulos. E aquí non había desculpa de que o título fose traducido, que diso aínda entendo algo e sei por experiencia que as traducións dos títulos fainas xente que manda moito por aí arriba pero que nin sabe de que vai o conto nin ten interese ningún en saber, pero debe de ser porque exercer o poder os pon arreites. O caso é que nesta o título era tal que a frase que din sempre as nais aos fillos cando os ven saír da casa no inverno. Pero é que inverno non parecía que fose, nin finais de maio de 2008 —quero dicir na película, que na realidade si era, sen que fose así tanto frío, é máis, estaba unha noite de xeito—, nin o río que saía era o Amazonas, que non fai falla ir moi lonxe para ver ríos así e máis amazónicos aínda. A voz que nos arrolaba a contracorrente, ela si, evocaba paraísos non encontrados, e salvounos de naufragar pola parte da tenrura. Pola parte da distensión, zafamos tamén a noite ante o cadro dos rapaces na perruquería, cabezas pegadas, a emitiren uns chop chop chop ao ritmo do choqueleo das coxas da clienta que de fronte, tan a gustito, compensaba a calor do secador na cabeza. Pero se todos tiñamos tanta calor, para que entón se había que abrigar nada?
________________
P.S.: Perdón polo caos pero é que cheguei algo mareada de tanta curva dobre.