A vella polaca. Capítulo XII

—Pero entón, o Fausto ese… quen é? Non o coñezo.

Á señora Bukowski a paixón que sentía pelo seu vello louco impulsábaa a non querer perder detalle de canto o rodeara naqueles tres días de ausencia.

—Ah, o Fausto, xa. Aparece por aquí ás veces. É un mozo, un tolo do BB, ou como lle chamen a iso, que o meu inglés é prehistórico. Ándalle para aí sempre cunha máquina fotográfica e un caderno de debuxo. Gústanlle estas nosas historias de vellos e achégase a escoitalas e a meter baza. E a festa, como a todos, non lle sabe mal. Ten tempadas en que desaparece e cando volve di que estivo de exames, pero a min dáme que desconfiar, porque trae no pelo o sal do mar e nos ollos ondas de felicidade debuxadas. O seu ti Jonas tíñao desafiado a navegar sobre unha táboa de lavar a roupa e había de ser bonito de ver. Pero como lle dicía, se se me permite continuar, a outra noite, ao pouco da visita da policía, presentouse no xardín unha suripanta á que nunca viramos, desas que lle fan perder a calquera a cabeza e a facenda. Así que puxémonos todos á volta dela, a baballar, e o que máis ou que menos, disimulando a súa cara, dona Ludmila, teso coma carapau. E cando ás nosas preguntas existenciais (de onde vén?, a onde vai?, que fai aquí…?) para disfrazarmos outras urxencias contestou que era polaca e que se chamaba miss Anyeska, ao lampantín iluminóuselle o rostro e perdeu vinte anos de golpe. Ergueuse dun pincho, chantóuselle diante e estendéndolle a man esquerda coma un galán de película pediulle para bailar, ou iso deducín eu, porque largoullo en inglés, e eu de idiomas de fóra non entendo nin papa. E alí quedamos todos, cos fociños dunha cuarta, mentres a parelliña se afastaba a procurar unha pensión, como logo se soubo, de mala morte.