A vella polaca. Capítulo XIII

Tocou no timbre da pensión ilegal que sen cartel anunciador rexentaba La Queue Bleue, unha emigrada retornada, quen dous seus anos en Francia só trouxera de bo o alcume e os aforros que malamente lle permitiran reconverter a casa herdada dos pais no número 13 da Cedofeita en acubillo para almas perdidas e paixóns desatadas a horas intempestivas. Unha corda accionada por man humana desde o primeiro andar tirou do pasador, mentres el convidaba a entrar a miss Anyeska coa man aberta mirando ao ceo, aproveitando, iso si, o xesto para lla pousar no cu apaxando a firmeza da nádega, como querendo confirmar o que á vista estaba. Pulsou o minúsculo interruptor redondo, do tamaño dun botón de camisa, e ao prenderse a luz, véndoo cagado das moscas, limpou o dedo discretamente contra a perneira esquerda, aproveitando desta vez o xesto para tentear a firmeza do material de seu, que polo que notou ía estando no punto. Subiron as escaleiras coma quen non ten présa, cando o certo é que os corazóns galopaban a un ritmo que ao vello fíxolle temer un inoportunísimo infarto. Pero non, que miss Anyeska, tomándoo pola man, sacudiulle os negros pensamentos da cabeza e deron chegado ao alto, onde tras a mira aberta espreitaba a dona da pensión, que abriu decontado ao recoñecer o Jonas.

—Avemariapurísima, guapetón! Canto tempo sen vir por aquí, lubrián! Dá acá unha aperta!

E arrencontrachegóuselle con tal violencia, que ao sentir a presión no peito daqueles seos enormes dos que recordaba mellores días e que lle evocaban tamén mellores días, viuse nun vou non vou de dúbidas, que só os ollos verdes que o fitaban, como furándoo, polas costas, lle lembraron ao que viña.

—Entón esta moza que me traes?
—Nin tempo me deches para presentacións, muller. Desculpade. A señorita Anyeska, unha amiga polaca. Madame La Queue Bleue, de aquí do Porto.
—Encantada, neniña —acertou a dicir a caseira, cando en realidade pensaba "Cago nas polacas! Que terán as polacas decristo?!", pero incapaz de ocultar o desgusto que se lle debuxou nos labios, pois fora outra polaca, había xa tantísimos anos, a que lle roubara o seu amor.
—Un prraserrr… —correspondeu a polaca cun aparente acento do norte que a incapacitaba para pronunciar axeitadamente o "r" gutural e o sonoro "z".
—E quererás un cuarto, lerchán? Vai para o tres, que está libre. Agora mesmiño lévovos unha botella de champaña.
—Deixa estar, non te molestes —cortouna o Jonas, temendo non só unha interrupción no baile, senón e sobre todo o infame espumoso que se bebía naquela casa.
—Pois, nada, nada. Ala, a pasar boa noite. E non me facer moito barullo, pillabáns, que hai xente a durmir.

E sen máis dilación, abriron a porta do cuarto número tres e unha vez botada a chave por dentro, miráronse como se de toda a vida se coñecesen prendidos nun silencio que apenas durou tres segundos, ao quebráreno as gargalladas sutís de ambos, de puros nervios.

—Hehehe —riu el.
—Hihihi —besbellou ela case ao tempo.