Despexadas as escaleiras, a soas por fin na casa e no mundo, Xoán Lobo Vieira subiu ao dormitorio. No maxín demorábaselle preguiceira a sensación que noutrora lle producira a calidez dos chanzos de piñeiro. Ignoraba aínda as avantaxes que en atallos e desatrancos lle ofrecía o seu inestado recente para deambular (roldar, diríanlle agora os vivos ao itinerario circular dos pasos rasantes sobre a terra, distinguíndoo así do deles: recto, plúmbeo e sonoro) e confiaba nos pés que tivera —brancos, case translúcidos, coma os do escritor estadounidense asentado em Portugal que se deixaba fotografar descalzo e distendido nun sofá—, certísimo, e a partes iguais enganado, da inabdicable condición destes.
Tiña unha eternidade para desaprender.
4 comentários:
Ben está confiar nos pés de un, por moito que se teñan translúcidos á forza de brancos, pero sen confiar demasiado.
Tal vez por iso XLV garda os dentes nun vaso, por confiar nos pés acabaría encastrándoos nin se sabe onde.
Non crea, Kaplan: XVL garda os dentes nun vaso porque é o que dicía no folleto de mantemento.
En canto aos pés, xa se desprenderá deles cando descubra que non lle fan falta para nada.
A história de um fantasma, do ponto de vista do próprio fantasma?! Ainda a sonhar com os pés de outrora? Interessante...
Beijocas!
É só por ver, Teté, se me vai gostar ou nem tanto estar morta. `_^
Enviar um comentário