sábado, 28 de novembro de 2009

Os pés (4)

Despexadas as escaleiras, a soas por fin na casa e no mundo, Xoán Lobo Vieira subiu ao dormitorio. No maxín demorábaselle preguiceira a sensación que noutrora lle producira a calidez dos chanzos de piñeiro. Ignoraba aínda as avantaxes que en atallos e desatrancos lle ofrecía o seu inestado recente para deambular (roldar, diríanlle agora os vivos ao itinerario circular dos pasos rasantes sobre a terra, distinguíndoo así do deles: recto, plúmbeo e sonoro) e confiaba nos pés que tivera —brancos, case translúcidos, coma os do escritor estadounidense asentado em Portugal que se deixaba fotografar descalzo e distendido nun sofá—, certísimo, e a partes iguais enganado, da inabdicable condición destes.

Tiña unha eternidade para desaprender.

4 comentários:

Anónimo disse...

Ben está confiar nos pés de un, por moito que se teñan translúcidos á forza de brancos, pero sen confiar demasiado.
Tal vez por iso XLV garda os dentes nun vaso, por confiar nos pés acabaría encastrándoos nin se sabe onde.

Sun Iou Miou disse...

Non crea, Kaplan: XVL garda os dentes nun vaso porque é o que dicía no folleto de mantemento.

En canto aos pés, xa se desprenderá deles cando descubra que non lle fan falta para nada.

Teté disse...

A história de um fantasma, do ponto de vista do próprio fantasma?! Ainda a sonhar com os pés de outrora? Interessante...

Beijocas!

Sun Iou Miou disse...

É só por ver, Teté, se me vai gostar ou nem tanto estar morta. `_^