Espreitaba a ausencia do señor Luís na esplanada do café, nin carpeta castaña celosa de poucas follas manuscritas, súa a tinta azul da caligrafía miudiña, nin cervexa, nin cinceiro a fumegar sosego. Certo. Estaba un tal vento de megavatios en alza, que non convidaba a habitar a intemperie nin, se por iso é, os interiores, onde o choquelear de portas e vidreiras metía un algo de desacougo incógnito. Para disimulalo, entretíñase en contemplar o esmalte anacarado das uñas, de afeite a se simular discreto, lavado, como conviña ao lastre dunha orde de busca e captura explícita en feituras, pesos, medidas e mañas. Bebeu o resto do café, recompuxo a caída da gabardina nun ademán meigo de gamba esponxosa, chiscándolle os ollos ao camareiro —insinuación ou miopía?, ficou o enigma, por hoxe—, e depositou na barra os 55 céntimos. Saíu, co corazón galopándolle, sen pronunciar palabra, nun adeus e até logo de miradas.
No regreso, sobre a ponte, o río revelábaselle mensaxeiro de marusías vindo do fundo da barra, gusto salgado na boca, como se xa estivese bicando os labios del, os de outrora.
Sem comentários:
Enviar um comentário