Acto de contrición

Levei porrada até no orgullo. Merecida. Que se saiba. Moi merecida. Será por iso que ao domingo estaba dolorida enteira, até dos dedos dos pés -hai quen pense que os dedos dos pés non doen, como se pudese haber insensibilidade na parte do corpo que nos fai medrar cando a propia altura non chega para alcanzar as estrelas...

Foi así.

Era sábado e había teatro na Aldea. Co teatro teño unha relación de desconfianza. Unha peli regular pásoa. O teatro ou é bo ou é nada. Atravésaseme na boca do estómago e non o dou vomitado. Saír a dar un paseo longo cos cans ben podía ser o pretexto que xustificase a non comparecencia. Pero a casualidade ás veces é azar: encontreime con R e quedamos para ir, ao cabo, unha das actrices era un mito na escena teatral galega. R díxollo á súa cuñada e a cuñada díxollelo ao home, á amiga e á filla -unha criatura con cerebro propio, coitadiña-, para nos iluminarmos todos.

Arre demo que estaba cheo o local! Que sorpresa! Cativos coma area. Espectáculo apto para todos os públicos nin que fose. Só faltaba a empanada de polo con óso, á vista, que se cadra había, o cabazo de viño circulando. E cuspir no chan. Música de pachanga a rebentar os tímpanos para quecer o ambiente. Os síntomas eran inequívocos. E nós, invidentes e necias, sen dar creto ao diagnóstico obvio.

Un fenómeno sociolóxico, que no café* posterior analizamos polo miúdo para tirar proveito do infrutífero. Que si, muller, que aínda hai quen tira a cabicha ao chan e a esmaga coa punta do zapato.

Quen vai fiar nas miñas suxestións agora? Levei porrada até nos ares de cultureta que me dou.

___________
*Quen di café di calquera líquido que se beba sen elevar a presión arterial.