Xa podía vir o outono...

É día e vai unha calor tal que nin caen a fío os paxaros nin xa as piñas rachan: ultrapasado o límite da resistencia, funden estas nun mazacote de breo, denso e castaño, sobre a terra pulverizada, mentres aqueles quedan suspensos nun letargo de contra-hibernación, o bico aberto nunha regaña, os ollos embazados, medias estendidas as asas e o corazonciño nun pulsar de mínimos máximos. A iso, tan natural, engádeselle o pregón das poxas para os santos (cuxos beneficios os devanditos dubido que caten) que chapodan a calma das doce en punto con restras de cifras por forza breves, pois preferen a cor negra dos billetes á venda a crédito rexistrada en tarxetas plásticas; os arraiais continuos que me lañan o pouco xuízo coas agullas das tiples en falsete amansadas no rumor das concertinas; os turistas que arrastran polas prazas vizosas de antucas a indolencia no petar mol das sandalias ou no máis rítmico chocolear das chancletas, os nativos que os espreitan de esguello desde a altura digna duns zapatos dos domingos ben lustrados e a camisa branca toda estiradiña; os forasteiros que me levantan poeiras e sufocos nos camiños de andar a pasear os cans ou me asaltan nos recunchos máis recónditos roncando sobre a herba ou non roncando, explico, nun rozamento de suores e respiracións arfadas, que se delata nun rastro de clíneses e preservativos correctamente usados, espero, pero pesimamente tirados. E a noite, pensaron que a noite era máis doada?! A noite é un chunda-chunda trepanador que nin os tapóns nos ouvidos abrandan e me obriga a cocerme nunha humidade morna de fiestras fechadas.

Menos mal, menos mal que hai fogos de lucerío que me estoupan a negrume do firmamento e a outra.