Historia verídica da muller do enxeñeiro

Hai historias que son certas, por moito que un se resista a crelas, pois non nacen de dentro, senón de sucedidos auténticos que un día de finais de setembro cruzan o aire e pousan nos ouvidos, sen querer. Así foi o que aconteceu con esta, co río por testemuña e a viña que nos cubría, que impediu que a historia fuxise cara ao ceo, como de seu faría, xa que era de fume e ese debía ser o seu destino.

Quen sabe xa se era á tardiña. Probablemente. Estabamos nós e o dono do chiringuito. E a parella aquela, claro. Un matrimonio deses maduros, gordos os dous coma bocois. Ela era filla da terra, contaba —só ela falaba—, e emigrara de nova ao estranxeiro, onde coñecera aquel bendito, moreno e grande, que á forza de silencio non delataba que fose alemán. Seu home, explicaba orgullosa, era enxeñeiro, o que aquí chamabamos —ao cambio?— un mecánico. Calquera que saiba un chisco de alemán ou inglés, entenderá logo o conto, pero non está aí o chiste deste relato. E ela continuou. Nós mirabamos o río na procura das primeiras garzas reais e apenas atendiamos ao nobelo. Non ía connosco. Até que quizá unha frase máis alta ca as outras nos furou os ouvidos. Non tiñan fillos, que case sempre son unha alegría. Case. Sabía ela dun sucedido, verídico, por outra banda, que aparecera na prensa alá na Alemaña, nunha revista, disque, digna de todo creto. E por non ter non tiña desperdicio.

Isto era un matrimonio con tres fillos louros, branquiños. Eran moi felices. El tiña boa posición e ela, en consecuencia, decidira deixar de traballar para se dedicar á casa, algo que alá non é frecuente, pero que en vista da familia numerosa tiña a súa razón de ser. Total, que viviron uns anos de harmonía. Os rapaces ían á escola, a roupa estirada, impecable, o pelo pegado á cabeza coa raia ben marcada eles, a rapariga cos bucles caendo sobre os tirantes do pichi de cadros, con cadansúa mochila aos ombros. Tiñan unha rancheira grande para os domingos e un utilitario para os cotíos. El ía ao traballo no tren, que era máis ecolóxico. Ela mercaba unha vez á semana nun hipermercado instalado nos arrabaldes que tiña desas máquinas, aquí non as hai, contaba, para reciclar todo tipo de materiais, e contedores selectivos: papel, vidro, latas, toda a pesca. Non cociñaba mal e na casa eran bastante galdrumeiros, así que estaban lucidos, colorados, como di o outro: non lles entraba o becho no corpo. Por certo que non o dixen, pero vivían nun deses chalés que lles chaman adosados (a RAG nos colla confesados), tan monos, flores nos balcóns e un mini-xardín por diante e por detrás con can piloneiro incluído. Os veciños eran todos xente de ben, aquel era un barrio fino, non de ricos, ollo. Xente honrada e traballadora, que alá prospérase máis. É outra cousa.

Os preámbulos talvez non fosen tan longos e nin sequera necesarios, pero a memoria, cando almacena unha historia contada, ocúpase de adornala. É a vantaxe do ouvido sobre a vista: non se recibe todo feito e un pódeo recrear á vontade. Ese foi o ambiente que imaxinei para aquela familia modélica, dun louro e branco que fería na vista —quen teña fotofobia vai comprender: é só pensar neses días toldados en que o sol pugna por saír e se filtra nunha luz intensísima que levanta dor de cabeza e excita os lacrimais.

Terían, un supor, os seus máis e menos coma todos os matrimonios, pero os fillos, que son os que dan os desgustos, inda non estaban en idade de dalos. O máis vello creo que andaba polos oito anos, ía para nove. O cativo cumprira os tres. E claro, hai rutinas que se seguen. Sen pretender sermos groseiros, xa saben o do sábado sabadete, que rima, que curioso, con foguete, canivete... Aquilo era coma un rito. Pola semana non, que el chegaba rebentado de traballar. Pero era chegar ao sábado e veña, chúzalle. Non perdoaba.
Ás veces viaxaba fóra. Marchaba por varios días e non pasaba un só sen chamar a preguntar polos pequenos. Se algún estaba malo, inda chamaba a cada parada (isto foi no século pasado xa e os móbiles nin se ventaban). Logo se puñan malos os tres, iso ben seguro. Conto isto das viaxes, porque para min, que todo veu dependido daquilo. E é que, por moito que digan, os homes casados non deben andar sós polo mundo, que logo pasa o que pasa. Pero non quero falar adiantado.
En fin, que un día ela quedou preñada. Normal. Supoño que tomaría a píldora, pero ás veces falla. Todo o mundo o sabe, el non haberá fechacancelas que o avalen. Un máis na familia. A ela que lle gustaban tanto as criaturas aquilo non lle pareceu unha carga, senón unha beizón. Os cativos estaban entusiasmados. O home polo visto tamén. Así entre nós, andaba finchado que non lle collía unha palla no cu, machote el, peito de lata.
Todo correcto. A barriga medraba, a vida continuaba. E pasaron os nove meses de rigor. Emoción, nervios, dor, contraccións, ambulancia, ninoninoninó. Todos a correr. E el, que non fumaba, daba voltas polo corredor do hospital, dun lado para o outro, como se fose a primeira vez. E sentiuse un berro: o cuarto fillo acababa de nacer. De alí a pouco saíu o médico, o gorro verde, a máscara no queixo e cara de circunstancias. O home asustouse ao velo e pensou no peor. No peor que podía imaxinar, isto é, que o outro nin pola cabeza lle pasara. Angustiado preguntou pola muller, se estaba ben. E o médico respondeu que si, que tranquilo. Logo preguntou que se a criatura tiña algún problema. E o médico respondeu que problema, problema non, que tranquilo, que estaba coma un buxo. E que podía pasar a velos, á nai e ao fillo. E o que viu foi a súa muller loura e branca, pálida, máis pálida ca nunca. E ao carón dela, nun berce de metacrilato, diminuto, un bebé de pelo rizo e negro, de pel negra, cos olliños pechados, seguramente tamén negros. Candonga! Lurpia! Que me enganaches! Que vergoña! Eu que tanto che quería! Tivérono que reducir á forza, que pouco faltou para que correse o sangue. Ela choraba e choraba sen comprender. Coitada. Con toda a razón do mundo e sen ninguén que lla dese, no bordo da loucura mesmo. Sorte dos adiantos, que xa daquela os había, o CSI non naceu onte. Porque ela porfiou que lle fora fiel por mariasantísima ou o que aló se estile. E ao final descubriuse o pastel. Fora el, que un venres á noite de volta co camión fixera o amor nun destes das luces violentas que hai ás beiras das estradas cunha señorita máis ben tirando a morena, tampouco se fixou moito, que no reservado había pouca luz. E non se lavara. Ao chegar á casa xa no sábado de madrugada deitouse coa muller e pegoulle os xermes da outra.

Epílogo: Inda houbo logo muller casada e con fillos que sen pudor e cos ollos arregalados preguntou ao ouvir o conto de segunda man: “Pero iso non pode ser, ou?" Se cadra, ela que era tan branca tamén e tiña os fillos louros, temía que o home lla xogase.