Case mexo fóra do penico

Hoxe pasoume unha desas gloriosas das que teño que tomar nota para non a esquecer cando llela conte aos sobriños-netos. Fun á clase, pero tiven que entrar non por onde entro habitualmente -que en realidade é unha manobra prohibida pero se non veñen vehículos detrás de min nin de fronte fágoa porque se non cómpre dar moita volta (Oi, se algún día me cachan os de Tráfico, largarei a frase mítica: Ui, perdón, non me dera conta do detalle)- senón por onde hai que entrar á Facultade cando se vén de onde eu veño. Total que ía un pouco indecisa contando pavillóns por ver cal era o que me tocaba (Son só catro, pero ás veces nin servíndome dos dedos, que lle queredes?, nunca sei cantos teño nunha man), aparquei lindamente. Entro toda decidida e xa me chocou que unha porta que sempre está aberta estivese entornada, pero pronto, alguén había hoxe ao que o barullo dos estudantes lle molestaba. E dereitiña aló fun a cumprir relixiosamente coa rutina de mexar antes de ir á clase (e antes e depois do que sexa, creo que disto falei noutra parte), cando me desconcertou a disposición da parede do baño que protexe de miradas alleas o que alí dentro se fai cando se abre a porta. Cando vin os tres urinarios en ringleira case me dá un pasmo. E limpos, impolutos, como se os acabasen de instalar. Freguei os ollos mentalemte: non daba creto. Como era posible que en dous días (luns inda estivera alí... alí?) fixesen tal obra? A todo isto eu seguía plantada, mirando. Non, non había ninguén. Pero se chega a haber, era o mesmo, porque tiña tal sorpresa enriba que non había maneira de baixar da póla. Saín e revirei a cabeza para ler o cartel: HOMES, dicía. Pois cambiárono. Ou serei eu co raio do problema de lateralidade, que non me aclaro. O de MULLERES, logo, estará onde estaba o dos HOMES. En efecto. Entrei. Metinme nun dos retretes e ao pechar a porta caín da burra: confundírame de pavillón. Co que a min que me custara fixar na cabeza para que lado ficaba o de MULLERES, e agora isto. Si, si, si, lápidenme, xa me vale.
Aclaración: tampouco é que fose pasar nada, que non é nin será a primeira vez que entro nun de homes, as cousas como son (unhas veces polas présas, outras porque non hai cristo que entenda os crípticos debuxiños cos que adornan as portas nos bares modernos), e mexo, que non vai afundir o mundo por iso. Pero a cara de desconcerto que puxen ante os tres branquísimos urinarios, -pena de cámara de seguridade- debeu de ser de antoloxía.