A vella polaca. Capítulo VII

Mentres a señorita Jennifer ou o que fose entraba no almacén a coller a fregona, dona Ludmila despedíase disciplicente do director, quen aínda non daba creto ao revés económico que acaba de esboroar o seu feudo. O Tisco, aliviado e contente, dáballe ao rabo cando por fin saíron de novo á rúa, desta vez, si, esperaba, en dirección por fin ao parque.
Recordaba con saudade os tempos nos que na casa tiñan un fermoso xardín no que pasaba as horas mortas co señor, ambos nun banco, protexidos do barullo exterior por un valado alto, alto. Era o seu paraíso privado. Daquela o señor brincaba con el, facíalle perseguir paxaros aos que nunca daba alcanzado, guindáballe paus, que el por darlle polo idem lle devolvía... era unha maneira de enganar o tempo. Entón aparecía a ama e chamábaos para tomar o té, e o señor miraba para el, chiscáballe un ollo, entraba na casa e volvía saír coa bandexa chea de lambiscadas e aquel líquido quente infame que tanto lles gustaba beber, e a ama víñalle detrás a rir, e o señor ría, e o Tisco, que non ría pero era como se rise, corría detrás deles aos pinchos, dándolle ao rabo, como agora, que por fin ían ao parque.