A vella polaca. Capítulo VIII (ilustrado)

Ludmila Bukovski avanzaba emocionada. Matinara moito antes de tomar aquela decisión pero sabía que non se ía arrepentir. Chegara a hora de cumprir os soños. Sen se decatar ía apertando o paso a medida que se aproximaba á Cordoaría co Tisco aos seus calcañares cada vez máis contente. Aínda que o traxecto era longo prefería camiñar, que xa á volta tería de chamar seguramente polo Pauliño e mais o Arturo para que trouxesen o coche, e para botaren unha man se o outro se puña farruco. Case sen querer, animóuselle a cara ao imaxinalo ao pé do umeiro centenario, con aquela teima que lle dera en dar cabo daquel sobrevivente con doses concentradas de urea. E o Tisco outro que tal, que tamén contribuía, mesmo que hoxe non viñese moi sobrado porque xa descargara no ficus. E nestas case lle escapa unha gargallada.

—Ai, galopín! Vaia parella de tunantes facedes. E mira, non é aquel que está deitado no banco? Pola chaqueta ben parece. Que me dis? Será o Jonas?

Ao sentir o nome do señor, o Tisco puxo as orellas guichas e levantou o fociño, a ventar no ar. Non lle chegou olor ningún coñecido. Mirou para a ama. Parou, ollou arredor. Nada.

—Entón, que foi? Non tes gana de velo? Anda, busca un garabullo que lle leves, xa verás como cho guinda lonxe lonxe.

Se o Tisco fose xente pensaría que a ama desvariaba, pero era can e só facía unha ecuación: non cheiro igual non Jonas. Matemático.

Ludmila era miope. De sempre, case, de tanto contemplar a realidade a través dos vidros deformantes da literatura. Tamén era coqueta. E des que namorara os ollos castaños do portugués cos verdes seus decidira que nunca nada se había de interpor entre as miradas deles. Por iso non usaba lentes, mais ca os de perto, a estas alturas en que a vista cansada e a literatura, claro, llo esixían. Pero nunca para el. Por iso non viu a vella que axexaba detrás da fiestra da funeraria á caza de cadáveres frescos, que son máis fáciles de manexar. E por iso confundiu co seu home o indixente que durmía sobre o banco de pedra. Cando se achegou para lle tocar nun ombro, non puido evitar torcer o fociño: fedíanlle os pés que apoupaban.

—Se só levas tres días fóra, condenado! Que andaches a facer? Pisar uvas?
—Puta que a pariu! Vaite foder! Non me xosques, ho! —espertou sobresaltado o outro, mandando logo baixar todos os santos do ceo e algún pachecopereira ca outro entre dentes, envoltos todos nun alcatreu a tintazo fermentado nauseabundo.
—Ai, perdón. Enganeime. Vai ter que desculpar. Foi pola chaqueta.
—Eu non roubei nada, miña señora, olliño, que ma deu o cabrón do ti Jonas, antes de marchar coa candorca... Arre demo, dona Ludmila, disimule o exabrupto, que non a coñecera. Faga o favor de sentar. Como se estivese na súa casa.

Ao tentar neutralizar os tufos varios pulverizando Ludmila o ambiente cun frasquiño de eau de parfum nº 5 Chanel Paris que traía no birico para un apuro, desatou os espirros lacrimosos do Tisco e mais do vello historiador desaniñado dunha casa rural sen tellado do centro do país —el dicía do universo— e reconvertido en sen-teito urbano, quen tirou do peto da chaqueta un pano negro cun anárquico "A" dunha dubidosa cor branca pintado. Este, tras soar os mocos á conciencia, foille contando o que acontecera dúas noites atrás, cando apareceu pola Cordoaría a abanear o pandeiro un baldreu de nome Anyeska, que se declaraba polaca, aínda que en opinión del arrastraba na pronuncia un innegable acento xermánico, flamengo, talvez holandés, non sabería ben concretar, que lle deu moi mala espiña.

_____________
NOTA DO EDITOR: Un clic na foto para observar a bo tamaño a xanela contigua ao cartel verde non está de máis nin de menos.