Cancro

Outro que vai e morre dunha longa e grave enfermidade. Hai xornalistas que querían algunha lección que outra sobre a función dos nomes das cousas. Porque, en fin, se un morre dunha enfermidade, é natural que esta fose grave, se non non morría. O curioso é que nin sempre é longa a tal enfermidade longa e grave da que continúan a morrer algúns, nin tan grave como para que todos os que a padecen morran dela. Logo están os que cando van amentar a tal longa e grave enfermidade baixan a voz como se estivesen a falar, que sei eu, de almorrás, que é unha enfermidade longa, máis non grave, por máis que dolorosa e incómoda.
Enfermidades longas e graves hai moitas, tampouco é cousa de porse a citar aquí todas, pero para iso cada unha ten o seu nome, o cal permite ademais aplicar o tratamento axeitado, se o houber, se o paciente ten diñeiro para custealo ou se ten o privilexio de vivir nun país coma este, cun sistema sanitario social (da estafa dos seguros sanitarios privados, falo outro día, que hoxe non estou de quero) que xa quixeran en moitos outros países dos chamados ‘grandes potencias’ (ou era prepotencias?), con listas de espera incluídas, si, e en boa hora. Mais ao que ía: ao pan, pan, e ao viño, viño. E á longa e grave enfermidade, cancro.