Canto máis se dorme, máis se descansa

Uns científicos –disque– do Laboratorio de Sono e Neuroimaxe (que manda co título) da Universidade de Berkeley de California deron en realizar un estudo polo cal viñeron a demostrar (quedoume fina dabondo a redacción?) que durmir mal pon dunha mala hostia... O caso é que de resultas das horas que botaron a experimentar cuns incautos (espero que cobrasen, polo menos) descubriron a ligazón neural entre a privación do sono e os trastornos psiquiátricos (ou sexa, a neura que che entra, e se non que llelo expliquen aos pais que botan máis dunha noite sen durmir por causa dun bebé repugnantiño, por non falar nos casos terroríficos que no mundo foron, pero mellor non entrar aí que é asunto serio e grave). E todo isto despois de observaren o que ocorre no cerebro mediante resonancia magnética (co que custa facer un escáner e as listas de espera que teñen, estes, nada, tira para diante e mete outro no tubo, e logo o barullo que fai o aparello, que tamén non axuda nada a estirar a orella) cando se dorme pouco, mal e a rastro. E van os sabios e conclúen que o sono non é luxo do que un poida prescindir á vontade, non, tch, tch, tch, olliño: échevos unha necesidade fisiolóxica, cágate lorito.

Visto o visto, voulles propor unha idea –a ver se consigo o enderezo electrónico desta xente, que polo teléfono sáeme nunha pasta­–, que como vaia adiante, dentro duns anos estades todos convidados a Estocolmo a recoller o Nobel; ou a Oviedo, ao Príncipe de Asturias, se me apurades moito, home. Imaxinade alí todos nunha foto na parede a carón do Al Gore e o curmán do outro, que brasa! Como me envolvo, concho xa. Que digo que podían facer un estudo a ver se a gana de mexar é tamén necesidade fisiolóxica ou manía, porque eu é entrar nunha cafetería e o primeiro que busco é o baño, sei preguntar polos aseos até en arxentino, flipando, ‘coita. Pois iso, que poñan aí uns cantos catas a reprimirlles a gana de mexar, con descargas eléctricas en canto achegan a man ao pomo da porta (dixen ao pomo da porta, que hai que repetilo todo), a ver que pasa. Apunto dúas hipóteses de partida. A) Se aguantan, é que mexamos por mexar, coma quen come pipocas no cine, vaia. B) Se estoupan, amigo, haberá que ir pensando que a privación da evacuación de augas menores provoca a explosión da vexiga (e mira que aguantan, que hai por aí cada botelo...). Pero ai como saia a B! Había pór eu dereitos os que piden os cueiros de incontinencia pola Seguridade Social. Os caprichitos cadaquén do seu peto. Iso si, se sae a A: papel hixiénico con receita médica. Avisados están.